10 พฤศจิกายน 2547 16:16 น.
น้ำหยด
เคยเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เคยใช้ชีวิตง่ายดาย สนุกสนานร่าเริง แต่เพียงแค่มีเธอเข้ามา ทุกอย่างที่เคยเป็นฉันได้เปลี่ยนไป เธอไม่เคยทิ้งฉัน แต่การกระทำของเธอเองที่ทำร้ายฉัน ความมั่นใจที่ฉันเคยมีได้แปลเปลี่ยนไปเป็นความหวาดกลัวและหวาดระแวง ฉันอยากหนี หนีไปให้พ้นๆจากตรงนี้ แต่สิ่งที่ฉันทำได้ในเวลานี้คือ อดทน เพราะฉันเองยังไม่แข็งแกร่งพอ บางครั้งฉันรู้สึกเหนื่อยล้า อ่อนทั้งกำลังกายและกำลังใจ แต่ฉันก็ยังรักเธอเกินกว่าที่จะทิ้งเธอไปได้
10 พฤศจิกายน 2547 15:57 น.
น้ำหยด
ฟ้ายังเป็นสีฟ้า
น้ำทะเลเบื้องหน้ายังเย็นใส
ฟ้าอาจดูเวิ้งว้างกว้างกว่าไกล
แต่ไม่กว้างกว่าใจจะโบยบิน
นกนางนวลตัวสุดท้ายที่ปลายฟ้า
บินเริงร่าเมื่อวาระจะคืนถิ่น
กระซิบสั่งทะเลต่อพอได้ยิน
หากชีวินไม่สิ้นลับจะกลับมา
ความห่างไกลสอนหัวใจให้คิดถึง
นับวันหนึ่งคืนหนึ่งให้เดินหน้า
น้ำทะเลเปื้อนน้ำใสที่ปลายตา
ดั่งทุกคำสัญญายังเปื้อนใจ
ฟ้ายังเป็นสีฟ้า
น้ำทะเลเบื้องหน้ายังเย็นใส
ฝากนางนวลหอบความห่วงจากดวงใจ
ข้ามฟ้าน้ำกว้างไกลไปให้เธอ
10 พฤศจิกายน 2547 15:12 น.
น้ำหยด
เป็นคนธรรมดา
เคยเสียน้ำตาทุกครั้งที่รู้สึกอ่อนไหว
ไม่ใช่เหล็กกล้าที่แข็งนอกอ่อนใน
หรือใบไม้ที่พริ้วไหวตามสายลม
มีหัวใจเหมือนทุกคน
มีความอดทนและอดกลั้น
แต่ก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน
ไม่ใช่รูปปั้นไร้ชีวิตชีวา
บางครั้งอาจจะดูเหมือนเฉยๆ
เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยไม่ใช่
ฉันก็มีชีวิตและจิตใจ
ก็อยากที่จะมีใครสักคนเหมือนกัน
หน้าส่วนตัว
317
