23 ตุลาคม 2547 07:45 น.
น้ำหมึกขาว
เฮ้อออที่หน้าทีหลังเช็คก่อนนะรู้รึเปล่า ว่าสายเอ็นน่ะมันแน่นมั้ย?? เต้ยพูดขึ้นเมื่อทราบข่าวจากแป้งว่าเพื่อนตนมาอยู่โรงพยาบาล
เออๆๆๆข้ารู้แล้วน่าบ่นอยู่ได้ เอ็มพูดในขณะที่ตัวเค้าเองอยู่ในชุดของโรงพยาบาลแล้วนอนอยู่บนเตียง
แล้วนี่จะกลับได้วันไหน หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมากไม่ใช่หรอ? เต้ยหันไปพูดกับแป้ง
หมอบอกว่ารอดูอาการวันนึงน่ะเต้ย แป้งพูดเสียงเรียบ
แป้งเธอเป็นอะไรรึเปล่า เอ็มขมวดคิ้วถามเสียงเครียดเพื่อนสนิทตน
ปเปล่ามไม่มีอะไรนี่ แป้งตอบ
โกหก. เต้ยพูดสวนทันทีพร้อมหันไปมองหน้าหญิงสาว
คคือ.อเอ็มจ..จำตอนที่แกอยู่ในห้องเล่นกีต้าคนเดียวได้มั้ย?.ตอนที่ชั้นไปห้องน้ำน่ะ แป้งพูดเสียงสั่น
ออื้มม ชายหนุ่มพยักหน้า
แกไม่สงสัยหรอ.ว่าทำไมชั้นแต่งหน้าเร็วกว่าปกติ. แป้งก้มหน้าพูดเบาๆ
เออ!ใช่! ทำไมวะตอนนั้นข้าไม่ได้ทันสังเกต เอ็มตอบเสียงตื่น
ความจริงชั้นยังไม่ได้แต่หน้าเลยก็.ตอนที่ชั้นไปถึงห้องน้ำฉันก็ส่องกระจกปกติแต่สายตาฉันก็เห็นว่ามีคนอยู่อีกคนทางด้านซ้ายมือชั้นไม่ได้สนใจอะไร เพราะฉันหมกมุ่นจะแต่งหน้า แต่ทนไม่ไหว จนตัดสินใจหันไปมองตแต่แต่ แป้งเสียงตะกุกตะกักน้ำตาคลอ
แต่อะไรแป้ง!! เต้ยถามแทนเอ็ม
ชั้นเห็นคนนั้นเป็นผู้ชายอ่ะ ผู้ชายหน้าตาน่ากลัวมากเลยนะ เค้ายืนมองชั้นในกระจกอ่ะ แป้งตอบพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงพลอยหล่นลงมา
เธอเค้าห้องน้ำชายรึเปล่าาา เอ็มพูดเพื่อให้สถานการณ์ไม่เครียดไปกว่าเดิม
จะบ้ารึไงย๊ะ พวกเธอก็รู้นี่ห้องน้ำชายกับห้องน้ำหญิงมันอยู่คนละฝากกันเลยใช่มั้ย แป้งพูดตอบกลับทันที
ออืมมม แป้งคงตาฝาดมั้งงง เต้ยพูด
ชชั้น ก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้นเถอะนะ. แป้งบ่นเบาๆ
เออ!มีคนโทรไปบอกโบว์ยังเนี่ย ว่าไอ้เอ็มมันเข้าโรงพยาบาล เต้ยรีบเปลี่ยนเรื่อง
ชั้นโทรไปแล้วแต่ไม่มีคนรับทั้งเบอร์บ้าน ทั้งมือถือสงสัยคงปิดเครื่อง
ออ่าว.เฮ้ยยจะเป็นไปได้ไง เบอร์บ้านน่าจะมีคนรับเซ่ะ ก็ตอนที่ข้าขับรถผ่านบ้านโบว์ ข้ายังเห็นทั้งหน้าต่าง ทั้งประตูบ้าน ยังเปิดอยู่เลยนะ เต้ยรีบพูด
รหรอ?? แป้งถามเสียงงง
โบว์คงไม่อยู่ม้างงพ่อแม่โบว์มันคงอยู่แหละบ้านเลยเปิด เอ็มเสริมในขณะที่ตนเองกำลังนั่งอ่านหนังสือดนตรีอยู่
บ้าสิย๊ะพ่อกับแม่โบว์มันตายไปแล้วไปแล้ว แกนี่ทำลืม โบว์มันอยู่กับน้าสาวมันย่ะแล้วช่วงนี้น้ามันก็ไปทำงานที่ออสฯย๊ะ แป้งรีบพูด
เฮ้ยชักแปลกๆแล้วว่ะปกติถ้าโบว์มันอยู่คนเดียวนี่มันไม่เคยเปิดประตูกว้างขนาดนั้นนะเต้ยพูด
อืมมม ใช่ๆ ยัยโบว์ขี้กลัวจะตายนี่ แป้งตอบ
เอางี้พวกแกสองคนก็ไปบ้านมันซะก็หมดเรื่อง เอ็มตอบเพื่อตัดความรำคาญ
เออเอางั้นก็ได้แล้วไว้เจอกันเว่ยป่ะแป้ง เต้ยพูดพร้อมกับชวนแป้งไปด้วย
งั้นชั้นไปก่อนนะย๊ะบายยย แป้งหันมาพูดกับเพื่อนสนิทตนก่อนที่จะเปิดประตูห้องพยาบาลวิ่งตามเต้ยไปที่รถเพื่อที่จะขับไปบ้านของโบว์
ชายหนุ่มและหญิงสาวออกมายืนแล้วหยุดลงที่หน้าบ้านของโบว์
กดกรี่งดิ๊แป้ง เต้ยพูด
แล้วชั้นทำอะไรอยู่ย๊ะ?? แป้งหันมาตอบอย่างประชดเมื่อเธอกำลังยืนท้าวเอวกดกริ่งอย่างไม่วางมือ
อ่าวแล้วทำไมไม่มีใครออกมาเลยล่ะนี่ประตูในบ้านก็ยังเปิดอยู่นะ แสดงว่ามีคนดิ ชายหนุ่มพูด
อืมมม ทำไงกันดีล่ะ ตะโกนเรียกคงไม่ไหวนะชาวบ้านได้แตกตื่นกันใหญ่ แป้งตอบ
งั้นก็ปีน เต้ยพูดสวนทันที
จะบ้ารึไงย๊ะ!!นี่ก็โพล้เพล้จะมืดอยู่แล้ว ใครเห็นเข้าจะหาว่าพวกเราเป็นโจรนะ แป้งตอบคัดค้าน
เอาน่างั้นก็รออยุ่ตรงนี้พูดมากจริงๆ ข้าไปคนเดียวก็ได้ เต้ยพูดไม่รอช้าก็ปีนขึ้นไปทันทีพร้อมกับกระโดดลงมาอย่างปลอดภัย
นี่!เต้ยรอชั้นด้วย. แป้งตอบเมื่อเธอปีนจนพ้นประตูนั่นมาแล้ว
โหหหผู้หญิงห่ามๆกว่านี้มีอีกมั้ยเนี่ยแกนี่จริงๆเลยนะ นี่ขนาดแกใส่กระโปรงอยู่นะเว่ยแป้ง เต้ยพูด
ชั่งชั้นเหอะย่ะไปเหอะ ป่ะ หญิงสาวตอบพร้อมกับเดินไปพร้อมๆกับชายหนุ่มเพื่อเข้าไปในบ้านของโบว์ที่เปิดไว้อย่างเงียบสงัด.
เฮ้ยยแป้ง เต้ยพูดเบาๆเมื่อร่างของเค้าและหญิงสาวเข้ามาอยู่ในบ้าน
อะไรย๊ะ แป้งตอบ
ข้าพึ่งรู้นะเว่ยว่าบ้านโบว์ตอนเงียบๆเนี่ยน่ากลัวกว่าวัดร้างนั่นอีกว่ะ เต้ยพูด
อืมมมชั้นก็เคยมาแต่ตอนที่มีคนอยู่อ่ะแหละแกป่ะไปข้างบนกัน ห้องยัยโบว์มันอยู่ชั้นบน ไปดูกันว่ามันเป็นอะไรรึเปล่าไม่ใช่ว่านอนป่วยไม่สบายอีกล่ะยัยนี่เวลาเป็นไข้แล้วไม่ยอมไปหาหมอ แป้งพูดตลอดทางที่เค้าและเธอเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของเพื่อนสนิท ..
อ่าวเฮ้ยย นั่นโบว์เปล่าว่ะแป้ง เต้ยพูดเมื่อตนเปิดประตูห้องแล้วเห็นร่างๆหนึ่งนอนห่มผ้าห่มอยู่ท่ามกลางบรรยาศอึมครึม
ก็ใช่สิย๊ะห้องโบว์มันแกจะให้คนข้างบ้านมันมานอนรึไง ถามแปลกๆ แป้งตอบประชด
เฮ้ย โบว์โบว์.เป็นไรรึเปล่า.โบว์ เป็นไข้หรอ? เต้ยถามเมื่อตนเดินมาอยู่ข้างๆเตียงที่มีหญิงสาวผู้เป็นเพื่อนนอนหลับตาพริ้ม แป้งนำมือของเธอไปอังบนหน้าผากเพื่อนรักเบาๆพร้อมกับสะบัดออกอย่างตกใจ
ว๊ายยยัวโบว์ตัวเย็นเฉียบเลยอ่ะเต้ยย แป้งพูดน้ำเสียงตกใจ
เฮ้ยงั้นอุ้มไปคลีนิคใกล้ๆนี่ก่อนดีกว่าว่ะสงสัยจะไม่สบายหนัก เต้ยพูดพร้อมกับดึงผ้าห่มที่เพื่อนของตนห่มอยู่ออก เพื่อที่จะช่วยอุ้มแต่สิ่งที่เต้ยและแป้งเห็นคือ ร่างของหญิงสาวในชุดมหาลัยฯมือซ้ายบีบกำคัดเตอร์อันใหญ่ไว้แน่นในบริเวณนั้นมีคราบเลือดนองอยู่เต็มที่นอน แป้งแทบเสียสติเมื่อเห็นเพื่อนรักในสภาพเช่นนั้น โบว์ใช้คัดเตอร์กรีดข้อมือขวาของเธอก่อนที่จะปาดคอตัวเองตาย นี่คือสิ่งที่ตำรวจสันนิฐานเมื่อมาถึงสถานที่เกิดเหตุ หลังจากเกิดเหตุการนี้ น้าสาวของโบว์จึงกลับมาจัดพิธีให้กับหลานสาวตน ก่อนที่จะเก็บข้าวเก็บของแล้วประกาศขายบ้านหลังนั้นไปในที่สุด
ที่มหาลัยฯของเช้าวันหนึ่ง
ช.ชั้น.ชั้นไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดีแล้วนะเต้ย หน้าตาอิดโรยบวกกับน้ำเสียงที่สั่นเครืออยู่ตลอดเวลาดังขึ้น
แป้งใจเย็นๆมันเป็นอุบัติเหตุโบว์เค้าคงเครีตดจากการเรียน ชายหนุ่มพูดพร้อมกับลูบหัวเพื่อนรักเบาๆ
ไม่ใช่หรอกข้าว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ. เอ็มพูดเสียงแข็งมาทางด้านหลังในขณะที่เต้ยนั่งปลอบแป้งอยู่ที่โต๊ะไม้ใกล้ๆสวนหย่อมของมหาลัย
อ่าวหายแล้วหรอเอ็ม เต้ยพูดขึ้นเมื่อหันไปมองเห็นเพื่อนสนิทตน
เออ!!ข้าหายแล้วขืนข้าอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นข้าอาจจะเป็นเป้าให้ไอ้ผีบ้านั่นมันแก้แค้นก็ได้ เอ็มพูดเสียงดุดัน
ผผี??ผีอะไร?? เต้ยถามด้วยสีหน้ามึนงงโดยที่แป้งก็หันไปมองเอ็มด้วยทันทีเมื่อเธอได้ยินดังนั้น
หึ.พวกแกคิดว่านี่เป็นอุบัติเหตุ รึไงกันหยก แป้ง รายต่อไปจะเป็นใครล่ะ!!?? เอ็มตะคอกตอบ
มหมายควมว่าไง แป้งพูด
จำคืนนั้นได้มั้ย.ที่เราเล่นผีถ้วยแก้วกัน เอ็มพูด
มันมีอะไรให้น่าจดจำว่ะไอ้เอ็ม เต้ยพูด
มีสิว่ะ!!ก็ไอ้วิญญาญที่เราเชิญมานั่น มันคงจะโกรธแล้วตอนนี้มันกำลังจะตามฆ่าพวกเราไง๊!!. เอ็มตะโกนตอบเต้ย
มไม่.ไม่จริงง แป้งส่ายหัวพร้อมน้ำตา
ตตาม.ตามฆ่า??.. เต้ยพูดเบาๆพร้อมกับมองหน้าเอ็มด้วยสีหน้าตกใจ
ติดตามต่อต่อไป .. .
22 ตุลาคม 2547 14:53 น.
น้ำหมึกขาว
ค.ควาย ? น.หนู.?? คน??รอคน!! ทุกคนพูดเบาๆตามที่อ่านได้
มไม่ไม่เอาแล้ววว ชั้นกลัวอ่ะ.พอเหอะ ๆ โบว์โวยวายเสียงสั่น
จิ๊!ยัยโบว์เธอเป็นคนถามเองไม่ใช่รึไงย๊ะ แป้งบ่น
ตเต้ยยย ออกเหอะนะนะ โบว์หันไปพูดกับชายหนุ่มที่มองกระดานตาค้างเพราะกำลังหน้าเสียกับสิ่งที่ตนอ่านได้
เต้ยเต้ยไอ้เต้ย! หยกพูดย้ำชื่อเพื่อนตนเมื่อเห็นว่านั่งเหม่อ
อ..อะอะไร!! เต้ยสะดุ้งพร้อมหันหน้ามามองหยก
ออกกันเหอะว่ะ นี่ก็ดึกแล้ว ยัยโบว์ก็กลัวร้องไห้อยู่นั่นแหละ ข้ารำคาญ เอ็มพูดเสริมเมื่อเต้ยได้สติ
อืมมมก็ได้ งั้นขอเชิญท่านออกก่อนนะครับ เต้ยพูดเมื่อเพื่อนๆบ่นเป็นเสียงเดียว
..ม.ม.ม้า..ออ.อ่าง หยกอ่านคนเดียวในขณะที่ทุกคนนั่งงง
มอ..ออ.??? คืออะไรอ่ะ แป้งพูดพร้อมกับเบ้ปากขมวดคิ้วคิด
มอ?..ไม่??.ไม่ออก. หยกพูดเบาๆทำให้ทุกคนถึงกับหน้าเสียกันทันทีโดยเฉพาะโบว์
ไม่นะ!! ออกสิ!!!คุณต้องออกไปนะ!!!ชั้นไม่อยากคุยกับคุณแล้วว!!! หญิงสาวตะโกนลั่น
บ..โบว์ใจเย็นๆ ใจเย็นๆแล้วอย่าเอามือออกนะ เต้ยปลอบพร้อมกับสั่งเพื่อนตนเบาๆ
จ.จะทำยังไงละทีเนี้ย เอ็มพูดเสียงสั่น
จะให้ทำยังไงล่ะครับถึงจะยอมออก หยกพูดเมื่อเริ่มเห็นอาการของเพื่อนๆตนไม่ค่อยสู้นัก
ห.หีบ.ช.ช้างว.แหวน.ต.เต่า อะไรน่ะ ทุกคนต่างอุทานมาเป็นเสียงเดียวเมื่อเห็นแก้วกระจกเดินไปยังพยัญชนะที่พวกเค้าผสมกันแล้วอ่านไม่รู้เรื่อง
หอ ชวต??.อะไรน่ะหอหนู หรอ?? ชวต ปีหนูไงเค้าคงอยากอยู่หอพักที่มีหนูมั้ง?? แป้งพูดคนเดียวเล่นๆ แต่ทุกคนไม่เล่นด้วยกลับเพิ่มสีหน้าเครียดๆมาให้แป้งทันที
พวกเรา พวกเราไม่เข้าใจครับได้โปรดบอกกับพวกเราอีกที เต้ยพูดต่อ
เฮ้ยยเหมือนเดิมเลยว่ะห ช ว ต อะไรวะเนี่ยย.. เอ็มพูด
ปแป้งงงง ทำไมมันเดินไม่หยุดเลยอ่ะะะ.. โบว์พูดขึ้นเมื่อแก้วกระจกเดินแต่พยัชณะตัวเมื่อสักครู่นี้
ชั้นเห็นแล้วน่ะ แป้งหันไปบ่นเพื่อนในขณะที่มือก็ยังกดแก้วกระจกนั่นอยู่
พวกเราช่วยกันลากแก้วไปตรงคำว่าออกนะ หยกพูดขึ้น
ออื้มมม..อโอยยย ทำไมเหนียวอย่างนี้ล่ะ.ลากไม่ค่อยจะไปเลย หนักมากกก เต้ยพูด
ใกล้แล้วววอีกนิดเดียววว. เอ็มพูดเสริม
ถึงแล้ว.!! โบว์อุทานดีใจพร้อมกับยิ้ม
อ๊าคคคค!!!.. หยกร้องเสียงดังขึ้นกลางวงหลังจากจบพิธีนั่น ชายหนุ่มล้มตัวไปนอนกลางวงกระดานผีถ้วยแก้วเพื่อนๆต่างตกใจดีดตัวลุกขึ้นมายืน
ฮเฮ้ยยย.เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย เอ็มตะโกนเสียงหลงพร้อมๆกับก้มมามองเพื่อนตนที่ดิ้นไปมาไม่เป็นท่า
ว๊ายยยย!! ฮือออฮือออ แป้งงงง ชั้นกลัววว โบว์พูดพร้อมกับร้องไห้แล้วเขย่าแขนเพื่อนรัก
หยก!!.หยก!! หยก!! เต้ยตะโกนเรียกชื่อเพื่อนสนิดตนหน้าเสียพร้อมกับเขย่าตัวร่างที่กำลังร้องโอดครวญเหมือนอย่างทรมาน
ทำไงดีทำไงกันดี!! แป้งถามเสียงสั่น
หยกก.ไอ้หยก เต้ยยังคงเรียกเพื่อนสนิทของตนอยู่
อ๊าคคคคคค!!!!! หยกร้องเสียงดังอีกครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นมาแล้วพลักเต้ยออกพร้อมกับวิ่งหนีลงไปจากเมรุที่พวกเค้ากำลังลองของกันเมื่อสักครู่ทันที
หยกกไอ้หยกก ไปไหนของเอ็งงง. เอ็มตะโกนเรียกเมื่อเห็นร่างของชายหนุ่มวิ่งหนีเข้าไปในความมืด
ตามไปสิย๊ะเร็วเข้า แป้งพูดเสริมในขณะที่ตัวเธอก็วิ่งตามหยกไป โดยที่เต้ยก็วิ่งตามไปด้วยไล่เลี่ยกัน
อเอออใช่ เอ็มพูดพร้อมกับวิ่งตามไปเช่นกัน
พวก.พวกกกเธอออ.พวกเธออย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวววสิ.ฮือออรอด้วยยยย. โบว์พูดเสียงสั่นทั้งน้ำตาพร้อมกับวิ่งตามเพื่อนๆของเธอไป
เฮ้ยยแป้งนี่มันถนนใหญ่แล้วนี่หว่าเราออกมาจากวัดนั่นแล้วนะ เต้ยพูดกับเพื่อนสนิทตนที่วิ่งมาด้วยกันด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยหอบ
เออก็หยกมันวิ่งมาตรงนี้นี่นา.ชั้นเห็นนะ แป้งพูดด้วยน้ำเสียงเหน็ดเหนื่อยไม่แพ้กัน
นี่!!!!.เจอหยกเปล่าวะ.?? เสียงๆหนึ่งตะโกนเรียกมาแต่ไกล จนร่างนั้นมาหยุดตรงหน้าเต้ยและแป้ง
แล้วเห็นมั๊ยล่ะย๊ะ แป้งประชดกลับทันทีเมื่อเอ็มมาถึง
อ่าวเฮ้ยย!!แล้วโบว์ล่ะ?? เต้ยถามน้ำเสียงตกใจพร้อมกับมองหา
นู่นนนอยู่นู่นนน เอ็มตอบพร้อมกับชั้นปากชี้แทนนิ้ว
ฮือออ.ฮือออ..เอ็มบ้าาา.ไม่รอชั้นเลยยยย ฮือออ. โบว์บ่นทั้งน้ำตาก่อนที่เธอจะไปเกาะแขนแป้งเพื่อนสนิทเธอ
เอี๊ยดดดดดด!!!. เสียงรถเบรคที่ดังลั่นไปทั่วท้องถนนทำให้ชายหญิงทั้งสี่ต้องเงียบภายในทันทีพร้อมกับมองไปยังที่มาของเสียงเป็นสายตาเดียว
.ป.แป้งงง.ธ.เธอเธอเห็นอย่างที่ชั้นเห็นมั้ยย โบว์ถามเสียงสั่นโดยที่เธอก็ยังร้องไห้อยู่
ม.ไม่จริง.ไม่!!!!!!!!!. เอ็มตะโกนลั่นพร้อมกับวิ่งไปยังที่รถเกิดอุบัติ ชายหญิงที่เหลือต่างวิ่งตามไปด้วยทันที ภาพที่เห็นอยู่ตรงเบื้องหน้าของพวกเค้าคือเพื่อนสนิทของพวกเค้าเอง หยกร่างกายของชายหนุ่มเต็มไปด้วยเลือดที่ออกมาจากปากเพราะแรงกระแทกของรถกับตัวของเค้า ศรีษะของเค้าหัก หน้าตาเละดูแทบจำไม่ได้ว่านี่เป็นอดีตเดือนมหาลัยฯ เลือดที่เป็นก้อนและเป็นน้ำไหลออกมามากมายสาดเกลื่อนถนน จนทำให้ชาวบ้านบางคนที่มามุงดูถึงกับต้องเบ้ปากแล้วเบือนหน้าหนีก็ยังมี
พิธีงานศพของหยกถูกจัดขึ้นเงียบๆโดยครอบครัวของหยกเอง ชายหญิงทั้งสี่ต่างคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอุบัติเหตุ แต่เหตุการณ์เลวร้ายที่เกิดขึ้นมันยังไม่อาจจบเพียงแค่นั้น
1 เดือนต่อมา
เจอกันพรุ่งนี้นะยัยโบว์ อย่าลืมเอารายงานในส่วนของเธอมาด้วยล่ะ เสียงของแป้งดังขึ้นหลังจากเวลาเลิกเรียนเมื่อเธอเห็นว่าเพื่อนสนิทตนทำท่าจะกลับ
ออื้มมม โบว์หันมายิ้มพร้อมพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องไป
เฮ้ยยแป้งทำไมเดี๋ยวนี้โบว์มันกลับบ้านเร๊วเร็วว่ะ เอ็มพูดขึ้นในขณะที่ชายหนุ่มเดินไปเสียบปลั๊กกีต้าไฟฟ้าตัวโปรดของเค้าเพื่อที่จะดีดเล่น
แล้วปกติโบว์กลับบ้านช้ารึไงกันล่ะย๊ะ ห๊า??แหมมมม แป้งพูดประชด
เออๆๆก็นั่นแหละปกติก็ช้ากว่านี้นี่หว่า นี่เลิกปุ๊บก็กลับปั๊บ เอ็มพูดตอบ
อืมมมจะว่าอย่างนั้นก็ใช่นะ เออ! แล้วเต้ยไปไหนเนี่ยวันเนี้ย ทำไมไม่มาเข้าเรียนล่ะ? แป้งพูดเสียงตื่นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเพื่อนตนอีกคนไม่มาเข้าเรียน
เห็นมันบอกว่าไปช่วยงานศพของหยกมันน่ะ เห็นว่ามันเป็นญาติห่างๆกับครอบครัวหยกมันน่ะ นี่ก็จะจัดงาน50วันกัน.. เอ็มพูดในขณะที่ตนก็ดีดกีต้าไฟฟ้าเป็นเพลงไปด้วย
.50วันแล้วหรอเนี่ย. แป้งพูดเบาๆเสียงเศร้า
ไม่เอาน่าแป้ง.คิดมากน่าา เอ็มปลอบเมื่อเห็นเพื่อนตนเปลี่ยนไป
อืมมมไม่เอาแล้วๆ ไม่เศร้าดีกว่า เดี๋ยวชั้นไปเสริมสวยแป๊บนึงอิอิอิ ก่อนไปหว่านเสน่ห์พี่ๆนักกีฬาที่โรงยิมฯ แป้งพูดเสร็จก็คว้ากระเป๋าเครื่องสำอางคู่ใจไปห้องน้ำทันทีปล่อยให้เอ็มนั่งเล่นกีต้าคนเดียว
โธ่สวยตายแหละ. เอ็มพูดในขณะที่เพื่อนตนออกไปได้ไม่นาน
นี่!!!.ไอ้เอ็ม ชั้นได้ยินนะย๊ะะ เสียงของแป้งตะโกนแว่วๆผ่านมาทำให้ชายหนุ่มขืนกลับอั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
55 55 5 ยัยนี่หูดีฉิบแป๋ง เพี๊ย!!!!โอ๊ยย!!! ชายหนุ่มบ่นพึมพำก่อนที่จะร้องเสียงหลงระหว่างดีดกีต้าเพราะสายกีต้าได้หลุดออกจากตัวมาดีดใส่หน้าเค้าโดยแรง
อ.อ๊าคคค.ช.ช่วย.ช่วยด้วยย.ลเลือดด!!??โอ๊ยยย ชายหนุ่มอุทาน
แหมมมชั้นไปแป๊บบเดียวร้องจะเป็นจะตายเลยนะย๊ะคิดถึงล่ะเซ่ะ. แป้งพูดเมื่อเธอได้ยินเสียงเพื่อนสนิทร้องโดยที่ตัวเธอเองยังเดินมาไม่ถึงห้อง
ป.แป้งงชช่วยช่วยด้วยย. เอ็มร้องให้เพื่อนตนช่วยเมื่อแป้งเดินมาถึงห้องแล้ว
อเอ็มม!!!เกิดอะไรขึ้น.ว๊ายยย เลือดไหลเต็มเลย.ททำทำไงดี ทำไงดี.เออ!.รออยู่ตรงนี้นะเอ็ม รออยู่ตรงนี้. หญิงสาวตอบตะกุกตะกักก่อนที่เธอจะวิ่งออกจากห้องไปเรียกอาจารย์ที่อยู่ในห้องพักครู มาช่วยเพื่อนตนส่งโรงพยาบาล โชคดีที่ชายหนุ่มไม่เป็นอะไรมากสายเอ็นนั้นเฉียดดวงตาของเค้าไปอย่างเชียดฉิว
ติดตามตอนต่อไป... .. .
22 ตุลาคม 2547 14:44 น.
น้ำหมึกขาว
ค่ำคืนที่เงียบสงบคืนหนึ่ง แม้จะไม่ได้ตั้งใจฟังแต่ก็อาจจะได้ยินเสียงจิ้งหรีดและแมลงตัวเล็กๆเท่านั้นที่ร้องกันระงมไปมา ลมหนาวค่อยๆพัดผ่านทั้งๆที่ช่วงฤดูของมันอาจจะยังไม่มาถึง ร่างของเด็กวัยรุ่นห้าคน ปรากฏอยู่ตรงหน้าสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่งซึ่งได้เป็นสถานที่ร้างไปแล้ว
แป้งงชชั้น ชั้นกลัวว สายตากวาดแกว่งมองไปมาทั้งๆที่เห็นอยู่ว่าโดยรอบตัวเธอนั้นมันชั่งมืดซะนี่กระไรแต่เสียงแห้งๆหลุดก็ออกมาจากปากของหญิงสาวคนหนึ่ง มือของเธอเกาะแขนเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าแป้งโดยแน่น
จิ๊!ยัยโบว์ถ้าเธอยังบ่นกลัวบ้ากลัวบอปัญญาอ่อนแบบนี้ต่อไปชั้นจะเอาไฟฉายยัดใส่ปากเธอซะเดี๋ยวเนี้ย หญิงสาวหันมาหาเพื่อนสนิทตนที่กำลังเกาะแขนเธออยู่พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดันแนวประชด
ฮืออออออแป้งงง..อ่ะก็ชั้นกลัวนี่ โบว์ตอบพร้อมกับเบ้ปากหน้าตาเหยเกแล้วเกาะแขนของแป้งให้แน่นมากกว่าเดิม
โอยยพวกผู้หญิงนี่เดินเร็วๆหน่อยดิ เสียงแน่นๆหลุดออกมาจากปากของชายคนหนึ่งพร้อมกับหันหน้าไปมองหญิงสาวสองคนที่เดินอยู่ท้ายสุด
อะไร!!วะไอ้เอ็มบ่นอะไรของเอ็งวะ เพื่อนชายอีกคนพูดเสริม
ก็ยัยแป้ง กับยัยโบว์อ่ะดิเดินชักช้าอยู่ได้ ข้าข้าขี้เกียจรอว่ะไอ้หยก เอ็มพูดกับเพื่อนสนิท
เออๆๆ ข้ารู้แล้วๆ เห็นใจผู้หญิงหน่อยเหอะเอ็งเออแล้วนี่ไอ้เต้ยมันหายไปไหนของมันวะ?? หยกพูดเมื่อไม่เห็นเพื่อนของตนอีกคนที่มาด้วยกัน
นี่!หนุ่มๆพวกเธอสองคนยืนมองหาใครกันอยู่ย๊ะชั้นเดินมาแล้วนะ มองไม่เห็นรึไง เดินต่อสิพ่อคู๊ณณ แป้งพูดเมื่อเธอและโบว์เดินมาถึงตัวเอ็มกับหยก
ไม่ใช่มองหาพวกเธอหรอกยัยแป้งแต่. เต้ยอ่ะดิ แม่งหายไปไหนของมันวะ เอ็มพูดขึ้นน้ำเสียงเป็นกังวลพร้อมกับสายตาที่ยังมองหาเพื่อนตนอยู่อย่างไม่ขาด
ออ่าว หยั่งงั้นหรอกหรอ. แป้งพูดทันทีหลังจากฟังเอ็มอธิบาย
งั้นพวกเรารีบตามหากันดีกว่าว่ะ?? หยกพูดขึ้นเมื่อเห็นทุกคนอยู่ในภาวะแคร่งเครียด
ร.รึ.หรือว่า.เต้ยจะเต้ยจะถูกผีหักคอไปแล้ววว ฮืออออ.ฮือออ ๆๆ ชั้นกลัวอ่ะ.ชั้นกลัวววฮือออ โบว์พูดขึ้นเมื่อทุกคนต่างนึ่งเงียบพร้อมๆกับใบหน้าที่ซีดเผือดเมื่อเพื่อนของพวกเค้าหายตัวไปอย่างลึกลับ
แต่ชั้นกำลังจะหักคอเธอเดี๋ยวนี้นะยัยโบว์!! ถ้าเธอไม่เอามือออกจากแขนชั้นแล้วไม่หยุดร้องไห้น่ะ!! แป้งโมโหเมื่อโบว์เกาะแน่นกว่าครั้งก่อนๆพร้อมกับท่าทางกระสับกระส่ายแล้วร้องไห้ไปมาเป็นเด็กๆ
เฮ้!!! ทุกๆคน เสียงๆหนึ่งที่ชายหญิงทั้งสี่คุ้นเคยดังขึ้น
ส.เสียงเต้ยนี่หว่า หยกพูดขึ้นพร้อมกับส่องไฟฉายไปยังที่มาของเสียง
เฮ้ยยไอ้เต้ยจริงๆด้วย เร็วๆเว่ยพวกเรา เอ็มพูดขึ้นเมื่อไฟฉายของหยกส่องไปกระทบกับหน้าของเพื่อนตนที่กำลังตะโกนเรียกอยู่เบื้องหน้า
ชายหญิงทั้งสี่ต่างตาลีตาเหลือกวิ่งไปหาเพื่อนสนิทที่คิดว่าหายตัวไปทันที
นี่! เต้ย!!เธอเล่นอะไรบ้าๆย๊ะรู้มั้ยทุกคนเป็นห่วงเนี่ย แป้งพูดทันทีเมื่อพบชายหนุ่ม
ฮือออ.ฮือออตเต้ยยย ฮือออ..เต้ยย ททำไม ต้องหนีพวกเรามาด้วย..ช..ชั้นกลัวจะแย่อยู่แล้วนะฮืออฮือออ โบว์ถามด้วยน้ำเสียงที่สะอื้นพร้อมทั้งน้ำตา
เออ!ใช่ข้ากับไอ้หยกตกใจแทบแย่เดินมาด้วยกัน เผลอแป๊บเดียว เอ็มพูดเสริม
เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าเราขอโทษทุกคนด้วยแล้วกันนะแต่ดูนี่ซะก่อนเราเจอที่จะเล่นผีถ้วยแก้วแล้ววว ชายหนุ่มพูดก่อนที่จะหันหลังไปพร้อมกับชี้นิ้วไปยังเมรุร้างของวัดแห่งนี้
อเอออ.เฮ้ย เจ๋งว่ะ หยกพูดทันทีเมื่อทุกคนพร้อมใจส่องไฟฉายขึ้นไปหลังจากเต้ยพูดจบ
อืมม เอาเป็นว่า ตกลงพวกเราเล่นผีถ้วยแก้วกันบนนู่นก็แล้วกัน เอ็มพูดแนวบังคับให้กับสองสาวที่มาด้วย
ว่าไงก็ว่าตามกันสิยะ แป้งพูดพร้อมกับยักไหล่ยังไงก็ได้โดยที่โบว์ก็มองหน้าเพื่อนสาวตนด้วยสายตาที่ใช้แทนคำพูดว่าเอาจริงหรอ
ทั้ง 5 คนต่างมานั่งเป็นวงกลมบนเมรุร้างแห่งนั้นพร้อมกับทำพิธีอันเชิญวิญญาณในสิ่งที่พวกเค้าทั้ง 5 อยากเจอและดั้งด้นมาไกลถึงสถานที่ร้างแห่งนี้
โอเค เอาล่ะนะ ถ้าใครเอามือดันนะ บ้านบึ้มนะย๊ะ แป้งพูดเมื่อทำพิธีเสร็จแล้วนิ้วเพื่อนๆของเธออยู่บนแก้วกระจกใบนั้น
ข..ขขยับแล้ว ขยับแล้วเว่ย เอ็มบ่นพึมพำคนเดียวเมื่อสิ่งที่พวกเค้าใช้นิ้วกดอยู่เริ่มเคลื่อนไหว
ถถ้ามาแล้วพวกเราขออันเชิญท่านไปที่พักครับ หยกพูดทันทีเมื่อตั้งสติได้
ลเลื่อนเลื่อนไปที่พักแล้วอ่ะแป้งงงง โบว์หันไปพูดเบาๆเสียงสั่นกับเพื่อนสนิทตน
ชั้นเห็นแล้วย๊ะ แป้งหันมาตอบเบาๆด้วยน้ำเสียงตะคอก
ท่านชื่ออะไรครับ เต้ยถามทันทีเมื่อแก้วนั้นมาหยุดตรงคำว่าที่พักได้ไม่นาน
ส.เสือ ม.ม้า. ป.ปลา อ.อ่าง. ง.งู. สมปอง?? ทุกคนต่างสะกดตัวหนังสือพร้อมกันแล้วหยุดลงด้วยการสะกดตัวหนังสือเหล่านั้นเป็นชื่อคนขึ้นมา
กั๊กๆๆๆ..เหมือนชื่อลุงของไอ้เอ็มมันเลยแฮ๊ะ หยกอั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อได้อ่านอย่างนั้น
จิ๊!!แต่ลุงข้ายังไม่ตายเว่ย เอ็มหันไปตอบน้ำเสียงโมโหเมื่อเพื่อนสนิทตนล้อ
เฮ้ยยเบาๆดิ เอ็งสองคนน่ะให้เกียติเค้าบ้างดิ เต้ยขมวดคิ้วเครียดพร้อมๆกับหันไปบอกเพื่อนของตนให้หยุดพูด
ผ.ผีผีมีเกียติ ดด้วยหรอเต้ยยย โบว์ถามชายหนุ่มเสียงสั่น
ว๊ายยย!!แก้วเดิน!!ยังไม่ทันถามอะไรเลย แป้งอุทานขึ้น
ม.ม้า!!?? ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวก่อนที่จะเงยหน้าหันขึ้นมามองหน้ากัน
ม.ม้า คือมีใช่มั้ย เค้ากำลังจะบอกว่าเค้าก็มีเกียติใช่มั้ย?? หยกพูดเบาๆก่อนกลืนน้ำลายในขณะที่มองหน้าเพื่อนทุกคนอยู่
ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นน่ะนะดันเอากระดานผีถ้วยแก้วฝรั่งมาแล้วจะรู้เรื่องมั้ยล่ะเนี่ย สระ ก็ไม่มี เอ็มบ่น
เอาน่า เอาน่า ก็เต้ยมันอินเตอร์นี่ย๊ะอิอิอิชั้นว่าเลิกดีกว่า เล่นไปก็ไม่รู้เรื่อง. แป้งพูดเสริม
ช.ใช่.ชั้นชั้นก็เริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วอ่ะ โบว์พูดเสริมเบาๆเสียงสั่น
เดี๋ยวสิวะเอ่อ ท่านเป็นอะไรเสียชีวิตครับ เต้ยหันไปบอกเพื่อนๆทั้งสี่ พร้อมกับถามต่อ
ร.เรือ?.ถ.ถุง?รถ?? ทุกคนพูดพร้อมกันแล้วมองหน้า
รถอะไรวะ? แป้งอุทานเบาๆ
ค.ควาย?ว.แหวน?.อะไรไรวะ ค.ควายกับว.แหวน?? เอ็มพูดเมื่อแก้วกระจกนั่นเดินต่อ..
คอ..วอคว่ำ??รรถคว่ำ.!!.. เต้ยพูดหลังจากที่ตัวเองพยายามสะกดคำปริศนา
ฮือออ.ไม่เอาแล้วๆ .ชั้นกลัวพอแหอะนะเต้ยยยชั้นอยากกลับบ้านนน .. โบว์พูดปากสั่นทันทีเมื่อตนกลัวจนห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่
นี่!ยัยโบว์ชั้นไม่ได้ชวนเธอมานะ เธอเป็นคนขอมาเอง แล้วทีนี้จะรบกลับบ้านหรือไงย๊ะ แป้งพูดทันทีเมื่อรู้สึกรำคาญกลับเพื่อนซี้คนนี้ซะเหลือเกิน
งั้นข้าขอถามมั่งนะเว่ย ศุกร์นี้จะมีสอบวิชาดนตรี ผมจะสอบกีต้าผ่านรึเปล่าครับ?? เอ็มพูด
ผ.ผึ้ง น.หนู.ผ่าน??.ผ่านเว่ยย 55 5 เอ็มหัวเราะชอบใจเมื่อแก้วกระจกนั่นเดินแบบนั้น
เฮ้ยเอ็ม ถามอะไรไร้สาระว่ะ หยกพูดเบาๆพร้อมกับมองหน้าเพื่อนตน
ว๊ายย ถามแบบนี้ได้ด้วยหรอ?ชั้นถามบ้างดีกว่า พี่บอลที่เป็นนักกีฬาของมหาลัยฯเค้ามีแฟนยังคะ??อิอิอิ แป้งถามกลับบ้าง
??..ม.ม้า.. มี? มีแล้วหรอว้าาา แป้งบ่นเมื่อแก้วกระจกนั่นเดินไปยังม.ม้า
นี่!ถามอะไรกันเนี่ย เต้ยถามเพื่อนสนิทตนหน้าเครียด
เอาเป็นว่า ถามนี่ดีกว่า ท่านเสียชีวิตนานรึยังครับ? หยกพูดทันทีเมื่อเห็นเต้ยกำลังบ่นเพื่อนสนิทที่ถามกันมั่วซั่ว
ส.เสือ.บ.ใบไม้.ป.ปลา??.อะไรน่ะ โบว์พูดเมื่อตนไม้เข้าใจความหมาย
สอ บอสิบ??.ป.ปลา.ปี?? สิบปี!!.. หยกพูดเมื่อตนสะกดได้แบบนั้น
โหหหทำไมอยู่นานจังละคะ ทำไมไม่ไปผุดไปเกิด โบว์ถามทันทีเมื่อตนคิดหยั่งงั้น
เฮ้ยยถามอะไรแบบนั้นล่ะโบว์ เต้ยท้วงขึ้นมาแต่ช้าเกินไปเพราะเธอนั้นได้ถามไปแล้วและแก้วกระจกกำลังเดินอยู่
ร.เรือ. อ.อ่าง รอ!? ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียว
รอรออะไรครับ เอ็มพูดเมื่อความสงสัยของชายหนุ่มเริ่มมากขึ้น
ติดตามตอนต่อไป .. .
20 ตุลาคม 2547 14:58 น.
น้ำหมึกขาว
ฮัลโหล...ค่ะ...อะไรนะ!! รถพยาบาลจะมาอย่างต่ำหนึ่งชั่วโมงงั้นหรอ??...จะบ้ารึไง!! ไร้สาระน่า...ลูกฉันไข้ขึ้นหนักมากนะคะ อ...อะไรนะ พายุหรอ? หญิงกลางคนพูดโทรศัพท์ไม่ทันจบก็วิ่งไปเปิดประตูดู แต่สิ่งที่พบคือพายุฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือซาลงเลยแม้แต่น้อยจนเธอต้องวิ่งตากฝนไปตามพี่ชายของสามีเธอมา
ลุง// ซีเป็นอะไรเนี่ย??
แม่// ฮืออๆๆ...ไข้ขึ้นค่ะ... ช่วยลูกฉันด้วยสิคะ!!
ลุง// โหห..นี่เป็นหนักมากเลยนะเนี่ย หน้าเหลืองเชียว... ซวยจริงๆรถผมก็พึ่งเสียนะ...ทำยังไงดีล่ะ อ๋อออ...ใช่ๆ แท็กซี่ เรียกแท็กซี่...
แม่// เวลานี้จะมีแท็กซี่ได้ยังไงกัน...!!
ลุง// งั้นก็ต้องรอหมอ ชั่วโมงเดียวเอง เอาผ้าห่มมาห่มซีมันไว้ก่อน ลดไข้มันไว้
แม่// ฉันรอนานขนาดนั้นไม่ได้หรอกค่ะ...ฉันรอไม่ได้ ฉันจะพาซีไปโรงพยาบาลเอง
ลุง// เธอจะทำอะไรของเธอน่ะ!!?
แม่// ฉันก็จะพาซีขี่คอไปโรงพยาบาลน่ะสิคะ ฉันทนให้ลูกฉันตายไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้แล้วนะ!!
ลุง// นี่เธอเป็นบ้าไปแล้วรึไง ฝนตกหนักขนาดนั้น เธอจะเดินไปโรงพยาบาลเนี่ยนะ!!
แม่// คะ...ลูกฉันต้องหาย ลูกฉันต้องไม่เป็นอะไร อย่าขวางทางฉันเลยค่ะพี่ ฉันเสียพ่อของเค้าไปคนนึงแล้ว ฉันไม่อยากเสียเค้าไปจากฉันอีก...
ลุง// วางซีมันลงเดี๋ยวนี้นะ!!
แม่// ไม่!!! พี่อย่ามายุ่ง!!
ลุง// เพี้ย!!...... ...
แม่// ... ...
ลุง// เธอจำคราวที่แล้วกับสามีเธอไม่ได้รึไง... วันนั้นก็เกิดพายุหนักแบบนี้... เธอพยุงเค้า แล้วก็พาไปที่โรงพยาบาล... จำไม่ได้หรอ??... แต่ไปไม่ถึง... พายุฝนก็ตกหนักขึ้นจนตาเปล่ามองไม่เห็นทาง เธอหยุดเดิน เพราะขาล้า...ตัวเปียกโชก เค้าล้มลงสลบข้างๆตัวเธอ... จนรถพยาบาลแล่นผ่านมา...การรักษาจึงล่าช้าขึ้น เพราะเค้าติดเชื้อหนักระหว่างทางที่โดนพายุฝนมาตลอด... เธอจำมันได้มั้ย!!!...
แม่// ... ...!!
ลุง// เพราะงั้น...เค้าถึงต้องเป็นปอดบวมตายยังไงล่ะ... พี่ไม่เคยลืมเลยนะรู้มั้ย!!! ไม่เคยลืมม...ฮือๆๆ ๆๆ อยากให้มันเกิดขึ้นซ้ำอีกกับลูกสาวคนเดียวของเธออย่างนั้นหรอ?? เวลาแบบนี้เราต้องเชื่อหมอนะ... ...เข้าใจมั้ย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เชียงใหม่ 8.00 am. (โรงพยาบาล)
... ...
ตื่นแล้วหรอลูก...
ค...ค่ะ.
ข้าวต้มอุ่นๆ นะ...
... ...
//หวัดดีณัฐพัทรศร สาเหตุที่พ่อชั้นตายก็เพราะไม่เอาใจใส่ไข้หวัด...
//วันนั้นเป็นวันปีใหม่ ตอนชั้นอยู่ม.3 เพราะงานศพนั่น หลังงานปีใหม่พอดีเลย...
//มันก็เลยวุ่นวาย... แล้วแม่ก็ล้มป่วยลงจากความเหน็ดเหนื่อย
//เทอมใหม่เริ่มเปิดเรียนแล้วแต่ว่าเรายังไม่สามารถไปโรงเรียนได้
//จนวันนึง......
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
8.00 am. //ค.ศ.1987
ออด!!... ออด!!...
ใครมาแต่เช้าเนี่ย......มาแล้วคร๊าาาาา...
เป็นไงบ้างคับ?
ซซี! ม..มีอะไรหรอ?
ทำไมอยู่ที่นี่ล่ะ ไม่ไปโรงเรียน...?
... ..อ.
คือ...หนังสือนี่เรายืมมาก่อนปิดเทอม แล้วลืมคืนมัน...เธอคืนให้หน่อยสิ...
ทำไมนายถึงไม่เอาไปคืนเองเล่า...
เราของร้องเธอก็เพราะ เราทำไม่ได้น่ะสิ...
ทำไม??
คืนให้หน่อยเถอะนะ... นะ
อ..อืมม...หนังสือปรัชญาหรอ... ...??
อ...เอ่อ มีใครเสียหรอ? เห็นมีผู้ใหญ่หลายคนใส่ชุดดำเดินไปเมื่อกี้นี้น่ะ
...พ่อชั้นเอง
อ..เอ่อ ข...ขอ ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ...
อืมม อิอิอิ
มีอะไรหรอ??
เปล่านี่ อิอิอิ
//นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เจอซี พร้อมกับรอยยิ้มและท่าทางเขินอายแปลกๆ ที่ทำให้ชั้นกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่
//แต่เมื่อชั้นไปโรงเรียนในอาทิตย์ต่อมา......
เอ๋// นี่...เธอรู้อะไรมั้ย ซีมันย้ายโรงเรียนแล้วนะ
ซี// ห๊า??
เอ๋// ดูเหมือนกระทันหัน เค้าคงไม่ได้บอกลาใคร... ซีซี..!!
ซี// หืออ??...
เอ๋// เป็นอะไร...เหม่อเชียว
ซี// เปล่า...เปล่า...
เอ๋// น...นี่ เธอจะไปไหน??
//ชั้นเดินไปคืนหนังสือที่เค้าฝากชั้นคืน ก่อนที่จะลงไปเรียนตามปกติ...
//และนั่น... เป็นความทรงจำครั้งสุดท้ายที่ชั้นมี
//แล้วนี่คงจะเป็นเรื่องสุดท้ายแล้วนะ... ที่ชั้น... จะเขียนถึงคุณ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เชียงใหม่ 17.00 pm. (ริมระเบียงหน้าบ้าน)
//หวัดดี ซี กรกฎ ความทรงจำในจดหมายพวกนี้เป็นของคุณ
//เพราะฉะนั้น คุณเป็นคนควรเก็บมันไว้...
โอยย...อะไรเนี่ย เยอะแยะขนาดนี้เลยหรอ ยัยนี่พิลึกคนฉิบแป๋ง...ขอให้เขียนให้ แต่กลับส่งคืน...
//ขอบคุณมากนะคะกับความกรุณาของคุณ และชั้นประทับใจจริงๆ
//ปล. ชื่อบนบัตรห้องสมุดนั่นเป็นชื่อของเค้าจริงรึเปล่าคะ...
หืออ?? หมายความว่ายังไง??
//ชั้นมีความรู้สึกว่าชื่อที่เค้าเขียนนั่นเค้าตั้งใจจะให้เป็นชื่อของคุณนะ...
หือออ?? ยัยนี่ คิดแบบนั้นหรอเนี่ย??
นั่งบ่นอะไรคนเดียวล่ะลูก??
เปล่าค่ะแม่... ... ...ซีเคยมีเพื่อนชื่อเหมือนกันสมัยเรียนมัธยมที่มีชื่อเหมือนกัน ทั้งชื่อเล่นแล้วก็ชื่อจริงน่ะค่ะ
แล้วไง
ก็แค่นั้น...
เป็นรักแรกหรอ?
บ้าจิ...ไม่ใช่สักหน่อยคะ ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกน่าาา ก็แค่เด็กผู้ชายที่สนิทด้วยคนนึงก็แค่นั้นเอง...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
[2 เดือนต่อมา]
//ณัฐพัทรศร เพื่อนแสนแปลกของชั้น หวัดดีเป็นไงบ้าง?
//ชั้นหายเป็นปกติแล้วนะ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ... มีบางอย่างดีดีเกิดขึ้นในวันนี้
//ชั้นอยากจะเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟัง เพราะอย่างนั้น ชั้นก็เลยเขียนถึงคุณ
//เรื่องดีดี ถูกพามาโดยแขกที่นึกไม่ถึงกลุ่มนึง......
7.15 am. (หน้าบ้าน)
ซี// สวัสดีคร๊าาา...
นักเรียน// สวัสดีคร๊าบบบบ/สวัสดีคร๊าาาา.
ซี// อ่าวว น้องๆที่โรงเรียน... มีอะไรกันงั้นหรอ??
นักเรียน// คือ...พวกเรา พบของที่คิดว่ามีค่ามากๆบางอย่าง...อิอิอิ นี่ครับ/ค่ะ...
ซี// หืออ??...หนังสือปรัชญา... ??...
นักเรียน// ข้างหลังนั่น... ...ตรงบัตรยืมน่ะครับ/ค่ะ อิอิอิ
ซี// หืออ??... ของหลังหรอ..
//รักเธอคนเดียวตลอดไป... รักแรกพบของผม...ซี กรกฎ
//มันมีข้อความนี้ พร้อมกับรูปที่วาดจากลายเส้นของดินสอ เป็นใบหน้าของชั้น...
//เค้าวาดรูปชั้นพร้อมกับข้อความนั่น... ชั้นรู้สึกว่าเขินมากเลย ที่เขียนจดหมายฉบับนี้ถึงคุณ...
//ทำไมวันนั้น... วันที่เค้ามาคืนหนังสือที่บ้าน... ชั้นถึงไม่พลิกไปดูด้านหลังของหนังสือนั่นก็ไม่รู้นะ...
//มันทำให้ทุกอย่างสายเกินไป...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
//ในที่สุดคุณก็ได้รู้แล้วนะ... ว่าซีรักใคร... ซีรักคุณนะคะ...
//คนที่มีชื่อเหมือนกับเค้า... รักแรกของเค้า...
//ชั้นเป็นเพียงคนที่หน้าตาคล้ายคุณ... ซีจึงชอบชั้น...
//ทั้งๆที่เค้ารู้อยู่ ว่าหัวใจของเค้าที่เรียกร้องมันไม่ใช่ ...แต่เค้าก็จำทนรักมัน
//ปล.รักแรกพบ คงจะอยู่ในใจซีตลอดไป... และคุณ... ก็คงจะอยู่ในใจของเค้า... ตลอดกาล...
จบบริบูรณ์
20 ตุลาคม 2547 14:56 น.
น้ำหมึกขาว
เชียงใหม่ 8.30 am.
โอโหห...กล้อง...ลงทุนขนาดนี้เลยหรอเนี่ยย...
//หวัดดีซี กรกฎ ช่วยถ่ายภาพสนามที่เค้าเคยวิ่งหน่อยนะ...
9.15 am. (โรงเรียน)
แชะ......
แชะ......
แชะ......
แชะ......
แชะ......
แชะ......
อาา...เสร็จสักที... หืมมม... โรงเรียนเรานี่เปลี่ยนไปมากจริงๆนะเนี่ยย... ไปเดินถ่ายตามห้องแถมให้สักหน่อยดีกว่า
...ให้ช่วยอะไรมั้ยครับ...?
.อ.....!!
หาอะไรอยู่หรอครับ??
...อ...อาจารย์มาร์ค??...อ..เอ่อ ห...หนูอยู่ม.3 ห้อง 2ยังไงล่ะคะ
กรกฎหรอ?
ใช่คะ! จำหนูได้มั้ยคะ??
กรกฎ ม.3 ห้องสอง เลขประจำตัวของเธอก็คือ... อืมมม เลขที่... ...เลขที่4 ใช่มั้ย??
ว้าววว...รู้ได้ยังไงเนี่ย...
เป็นไงบ้าง?? ทำงานที่ร้านหนังสือในตัวเมืองกับยัย เอ๋ ใช่มั้ยล่ะ?
อ...อืมมค่ะ ตลกดีนะคะที่ได้ทำที่นั่นน่ะ
หึ...หน้าที่คล้ายๆบรรณารักษ์ก็ไม่เสียหายอะไรนี่นา...
ใช่คะ หนูก็สนุกกับงานด้วยนะ...
หรอ??... พอดีเลย พวกเรากำลังจัดหนังสือกันอยู่... (พูดพร้อมกับเปิดห้องสมุดออก)
ว้าวววว...คิดถึงจังเลยอ่ะ...ไม่ได้มาตั้งนาน......
อ.มาร์ค// มานี่เร็วเข้าทุกคน...
นักเรียน// ... ...?? ??
อ.มาร์ค// นี่คือศิษย์เก่าของเรา...คุณกรกฎ
ซี// สวัสดีค่ะน้องๆ
นักเรียน// ส...สวัสดีครับ/ค่ะ อิอิ 555 5 อิอิ 55 5 ก..กรกฎ อิอิ อิ... กรกฎ อิอิ 555 5
ซี// รู้จักชั้นหรอ??
นักเรียน// โหหห... ....นานมากกกก อิ อิอิ
ซี/ หืออ?? กระดาษพวกนี้อะไร??... ถามหลังจากนักเรียกกลุ่มนั้นยื่นกระดาษปึกนึงมาให้ตัวเธอเอง
นักเรียน// มีเกมส์ที่พวกเราเล่น พวกเราเรียกมันว่า ตามหากรกฎ... โน๊อะพวกเรา?..อืมม ใครพบมันคนแรกนะ จำไม่ได้อ่ะ แล้วพวกเราก็เจอหนังสืออีกหลายเล่มเลยคะ พวกเราแข่งกันว่าใครจะหาหนังสือพวกนี้ได้มากที่สุดน่ะคะ พวกเราทำตารางใส่คะแนนด้วย ตอนนี้น่ะสุดเจ๋ง พวกเราพบมันตั้ง...อืมมม กี่เล่มแล้วนะ...อืมม 87เล่ม 87เล่มแล้ว...
อ.มาร์ค// พบเยอะขนาดนั้นเลยหรอ??
นักเรียน// แต่พวกเราไม่เคยคิดเลยนะครับว่าจะได้พบตัวพี่น่ะครับ
ซี// จริงๆแล้วพี่ไม่ได้เขียนชื่อบนการ์ดหลังหนังสือพวกนี้หรอกนะ เพื่อนพี่คนนึงเค้าเป็นคนทำน่ะ
นักเรียน// เพื่อนสนิทรึเปล่าคะ?
ซี// อ..อืมม ใช่
นักเรียน// เด็กคนนั้นน่ะ เค้าคงต้องชอบพี่มากๆแน่เลยนะคะเนี่ยยย.
ซี// ห๊า...!??
นักเรียน// เพราะว่าเค้าเขียนชื่อพี่ไว้ ตั้งหลายครั้งแน๊ะ ใช่มั้ยพวกเรา... แล้วพี่ได้คุยกับเค้ารึเปล่าคะ??
ซี// อ..เอ่อ...เอ่อ...นี่
นักเรียน// นั่นแน่ พี่อายหน้าแดงแล้วครับ 555 5 555 5
ซี// ม..ไม่ ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างที่น้องๆคิดนะ...น้องๆเค้าใจผิดหมดเลยนะ
นักเรียน// ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยพี่ หน้าแดงๆๆ อิอิอิ
ซี// ฟังนะ...ชื่อพวกนี้ไม่ใช่ชื่อของพี่หรอก ไม่ใช่นะ
นักเรียน// แก้ตัว อิอิอิ เห็นๆอยู่...55 5
14.20 pm. (หน้าโรงเรียน)
โรแมนติกมากเลยนะ น่าอิจฉาจริงๆ
พวกนั้นน่ะทำผมอึ้งไปเลยล่ะค่ะ...
อืมม เป็นแบบนี้แหละ ...ครูน่ะนะ ต้องเจอแบบนี้ทุกวันเลย
หรอคะ?
คนที่ชอบเธอนี่คือใคร ล่ะ??
โธ่...ไม่เอาน่าอาจารย์...
คนที่เขียนการ์ดบัตรยืมนั่นใคร??
โธ่... นั่นมันไม่ใช่ชื่อของหนูนะคะ... ฟังนะคะอาจารย์ จำ ซี กรกฎ อีกคนได้มั้ย??
หืออ??...อ๋อออ เด็กคนนั้นน่ะหรอ? เป็นผลงานเค้าอย่างนั้นสิ
จำเลขประจำตัวของเค้าได้มั้ยคะ
3
โหหห...ตอบได้ไวจริงๆเลย
ก็ชื่อเค้ามาก่อนชื่อของเธอไม่ใช่รึไง??
อ...อืมม นั่นสินะ
เฮ้อออ...น่าเสียดายนะ เค้าเป็นเด็กที่พิเศษมาก... เค้าตายมาสองปีแล้วสินะตอนที่ไปปีนเขาน่ะ
... ห... ห๊าาา...!!?... ..ตตาย..
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
16.00 pm. (สถานีรถไฟ)
โย// อืมม...เหลืออีกสถานีนึงก็จะถึงตัวเมืองเชียงใหม่แล้วนะ
ณัฐ// ...อ อืมม...
โย// เป็นอะไรไป...ขอโทษนะ ก็เครื่องบินตั๋วมันเต็มน่ะ...
ณัฐ// ...ไม่ใช่เรื่องนั้นสักหน่อย...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
9.15 am. //ค.ศ.1987 (งานศพ)
ซี// ม...แม่...แม่...ฮืออ...ๆๆ ฮืออๆๆ ...พ...พ่อ พ่อตายแล้วใช่มั้ย?...
แม่// ... ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
17.30 pm. (บ้านพักเนินภูเขาแห่งหนึ่ง)
ม...ไม่...ไม่ถูกต้อง...มันไม่ถูกต้อง เค้า...เค้าคงจะโกรธ... กลับบ้านเถอะค่ะ...
ณัฐ...ไอ้ซีมันไม่โกรธหรอกน่า...เราเดินทางมาทั้งหมดเนี่ย เพื่อปล่อยวางอดีตนะ
ข..ขอร้องนะคะ...
เธอต้องปล่อยวางมันนะ!!
... ... ...ข...ขอร้องเถอะ พาณัฐ.กลับบ้านนะโย...
...น ...ณัฐ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
21.10 pm. (ที่บ้าน)
//หวัดดีณัฐพัทรศร พ่อชั้นไม่สนใจไข้หวัดจึงทำให้ท่านตาย...
แม่// มีอะไร หืออ?ลูก??
ซี// ... ...
แม่// วัดไข้แล้วหรอ?...เป็นไงบ้าง??
ซี// ม...มีไข้...
แม่// ไหน...เอาปรอทมาดูสิ
ซี// ... ......... ... ตุ๊บ!!...
แม่// ซ.ซี!!! .ซี!! ตื่นสิลูก...ตื่น... ห๊า!! ไข้ขึ้นสี่สิบกว่าแหน่ะ... ช่วย...ช่วยด้วยค่ะ!!!!...
ติดตามตอนต่อไป .. .
หน้าส่วนตัว
936
