13 สิงหาคม 2547 18:34 น.
น้ำหนาว
ความรัก ไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของคนเรา แต่มันเป็นช่วงเวลาที่ล้ำค่าที่เราจะไม่มีวันลืม
ความรัก มันทำให้คืนวันเหงาเหงาจางหายไป คงเหลือไว้เพียงไออุ่นของความห่วงใยและหวังดี
ทุกย่างก้าวของความรัก คือ การเริ่มต้น
ความรักทำให้โลกทั้งใบกว้างขึ้น ได้พบเจอใครต่อใครมากมาย ผู้คนเหล่านี้แหละที่จะทำให้วันแต่ละวันของเรา สดใส และเราก็จะได้สัมผัสชีวิตอย่างแทhจริง วันนี้เราอาจจะรู้สึกอบอุ่น เป็นสุข
แต่คงไม่มีใครบอกได้ว่า ในวันต่อไปบรรยากาศเดิมๆนี้จะยังทำให้เรามีความสุขอยู่ไหม ?
ถ้าสักวันความห่างไกลมาเยือนจะเป็นเช่นไร...
เราจะทนได้ไหม....กับภาพความทรงจำเก่าๆ
สถานที่เดิมๆ....ที่เราเคยมีกันและกัน
ความกลัว...จะเริ่มแทรกซึมเข้าสู่หัวใจดวงน้อยอย่างช้าๆ นี่แหละศัตรูตัวร้ายของความรัก
เราจะทำเช่นไรกับมัน คงไม่มีใครหลีกหนีความกลัวได้ มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะจัดการกับมันอย่างไร ถ้าโชคดี เราอาจจะยังก้าวไปด้วยกัน แต่ถ้าโชคร้ายทางที่เราเคยร่วมเดิมจะมีเพียงคนเดียวที่เดินไป
เราจะเชื่อมั่นได้แค่ไหนว่า..
ความห่างไกล...จะไม่ทำให้สายใยแห่งความผูกพันที่เคยเชื่อมระหว่างคนสองคนขาดหายไป
เราจะแน่ใจหรือ ว่าความผูกพันที่มีจะยืนยาวแค่ไหน และเราจะมั่นใจได้ไหมว่าพรุ่งนี้เราจะยังมีกัน
เวลาเท่านั้นจะตอบเราได้ว่า....
ความห่างไกลจะทำให้ความผูกพันของเราจางหายไปไหม.
16 กรกฎาคม 2547 17:56 น.
น้ำหนาว
ความรักอาจสวยงามในเบื้องแรกที่ได้สัมผัส แต่อาจเจ็บปวดมากเมื่อถึงเวลาที่ต้องจากมันไป
ไม่มีใครที่จะไขว่คว้าความรักไว้ได้ เมื่อมันมาเยือนมันอาจจะจางหายไปจนเราไม่ทันรู้ตัวเลย
ใครสักคนที่เราคิดว่าเขารักหรือแคร์เรามากในวันนั้น....อาจจะไม่เหลือร่องรอยเลยในวันนี้
.....ความแน่นอน...คือความไม่แน่นอน....
คำนี้แหละที่ใช้ได้กับทุกเรื่องราว ไม่เว้นแม้แต่เรื่อง...ความรัก...
ไม่มีอะไรดีหรือร้าย...จนกว่าเราจะได้สัมผัส
น้ำตา...อาจเป็นสิ่งเดียวที่อธิบายอะไรได้หลายๆอย่าง ทั้งดีใจ เสียใจ
น้ำตาเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยให้เราดีขึ้น มันอาจต้องใช้เวลาสักหน่อยกับการลื
ใครสักคน
มันยากที่เราจะลืมคนที่เรารัก ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นอย่างไร เขาก็ยังเป็นคนที่เรารักอยู่ดี
วันนี้อาจเจ็บปวดแต่พรุ่งนี้และวันต่อๆไปจะทำให้เราเข้มแข็งขึ้นเอง
และเมื่อวันนั้นมาถึงเราอาจมองกลับมาในวันนี้ ในตอนที่เรากำลังร้องไห้
เราคงรู้ได้ว่าน้ำตาในวันนั้นทำให้เราเข้มแข็ง และยอมรับสิ่งต่างๆได้อย่างกล้าหาญ
ไม่ต้องลืม หากไม่อยากจะลืม แต่เก็บไว้ที่ใด แบบใดก็ได้ ที่เราจะไม่ต้องเสียใจมากดั่งเช่นวันนั้น......
15 กรกฎาคม 2547 00:31 น.
น้ำหนาว
ความสวยงามของท้องฟ้ายามอัสดงยามนี้ทำให้ใจของวีเศร้าสร้อยยิ่งนัก วีหญิงสาวจากเมืองกรุงที่อำลาชีวิตอันแสนสดใส อนาคตที่ก้าวหน้าด้วยเกีรยรตินิยมอันดับหนึ่งของมหาลัยชื่อดังมาใช้ชีวิตที่แสนเรียบง่ายในต่างจังหวัดเพื่อพักรักษาใจตัวเองที่บอบช้ำจากคนที่เธอรัก วีเธอเป็นหญิงสาวที่หน้าตาสวยคนหนึ่ง ผมสีดำขลับของเธอดูเป็นประกายยามกระทบแสงอาทิตย์ เธอมาพักอยู่ที่บ้านพักตากอากาศส่วนตัวของเธอมาได้ห้าเดือนเศษแล้ว เธอเคยกลับไปเยี่ยมแม่ที่กรุงเทพครั้งหนึ่ง แม่อยากให้เธอกลับไปดูแลกิจการที่บ้านแต่เธอก็ปฏิเสธและยืนยันที่จะอยู่ที่นี่โดยเธอให้เหตุผลกับแม่ไปว่า เธอยังไม่พร้อมที่จะกลับไปเจอหน้าเขานรินทร์คนที่เธอรัก เขาตัดเยื่อใยกับเธออย่างง่ายๆตั้งแต่นั้นเธอก็หลบมาที่นี่ เธออายที่ต้องคอยตอบคำถามใครๆเพราะทั้งเธอและนรินทร์ก็ต่างเป็น ที่รู้จักของใครๆในสังคมมากมาย
ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่เธอได้พบกับความสุขใจอย่างประหลาด วีใช้เวลาทั้งวันจมอยู่กับการวาดรูปงานที่เธอรัก วันนี้ก็เช่นกันเธอเลือกหาดทรายที่แสนเงียบสงบมาเป็นสถานที่สร้างผลงาน แต่ละลายเส้นวาดลงไปบนกระดาษอย่างชำนาญ บอกให้รู้ถึงความเป็นศิลปินในตัวหล่อนได้เป็นอย่างดี แต่เธอจะรู้บ้างไหมหนอว่ากำลังมีใครบางคนกำลังมองเธอ
นั่นใครน่ะออกมานะหญิงสาวถามเมื่อจับการเคลื่อนไหวของบางสิ่งบางอย่างหลังพุ่มไม้ได้
เอ่อ..ขอโทษครับ พอดีผมมาเดินเล่นแถวนี้เห็นคุณวาดรูปอยู่เลยอยากจะชมบ้างน่ะครับ แต่ก็ไม่กล้ารบกวนก็เลยชายหนุ่มแปลกหน้ากล่าวไม่ทันจบเธอก็กล่าวอย่างเป็นมิตรว่า
ไม่หรอกค่ะ ฉันแค่มาวาดรูปน่ะค่ะไม่รบกวนหรอกหญิงสาวยิ้มให้
คุณนี่วาดรูปสวยดีนะครับ..ท่าทางจะชอบวาดมากนะนี่เขาพูดพร้อมเข้ามาใกล้หญิงสาว
ขอบคุณค่ะ งานอดิเรกน่ะจวนเสร็จแล้วล่ะค่ะหญิงสาวยังคงก้มหน้าก้มตาวาดต่อไปโดยมีเขายืนข้างๆเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีภาพก็เสร็จสมบูรณ์
เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ..เป็นไงคะเธอถามความเห็น
สวยครับสวยมากเลยเขาส่งยิ้มให้เธอ
วีเพิ่งได้มองหน้าเขาอย่างจัง เขารูปร่างหน้าตาสะอาดสะอ้าน สูงโปร่งผิวขาวสดใสเรียกได้ว่าหล่อมากทีเดียวจนทำให้วีอดใจเต้นโครมครามไม่ได้แล้วก็รีบกลบเกลื่อนใบหน้าที่แดงก่ำของตัวเองไปว่า คุยกันมาตั้งนานยังไม่ทราบชื่อคุณเลย เอ่อคุณชื่ออะไรคะ ฉันเมธาวีหรือเรียกวีเฉยๆก็ได้ค่ะเธอถามพร้อมยื่นมือไปจับเป็นการทักทาย
ผมภาวินน์ครับ เรียกสั้นๆว่าวินน์ก็ได้
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ(ครับ)ทั้งสองเอ่ยขึ้นเกือบพร้อมกัน
หลังจากคุยกันสักพักใหญ่วินน์ก็ขอตัวกลับและบอกกับวีว่าไว้มีโอกาสจะมาพบอีก คำพูดเชิงสัญญาของเขาทำให้หญิงสาวดีใจแต่เธอก็ไม่ได้เปิดเผย ความรู้สึกให้เขารู้แม้แต่น้อยแค่ยิ้มรับนิดๆเป็นการตอบรับ หลังจากวันนั้นเขาทั้งสองก็สนิทสนมกันมากยิ่งขึ้นจากวันและคืนที่ผ่านเลยไปอย่างรวดเร็วความสัมพันธ์ของเขาทั้งคู่ก็แปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลาที่หมุนผ่านจากเพื่อนกลายเป็นเพื่อนรู้ใจจนบัดนี้เขาและเธอมีความรักมั่นคงต่อกันยิ่งนัก แต่แล้วความสุขก็มักอยู่กับพวกเขาไม่นานในเย็นวันหนึ่งขณะนั่นอยู่ริมทะเลยามเย็นฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่งวีเอ่ยขึ้นว่า
เอ่อ..วินน์คะวีมีเรื่องจะบอกค่ะ
อะไรครับวีเขาหันไปถามพลางส่งยิ้มให้
คือวีต้องกลับไปกรุงเทพแล้วล่ะค่ะ..พอดีคุณแม่อยากให้กลับไปดูแลกิจการ คุณว่าไงคะเธอเอ่ยแผ่วเบาพลางซบหน้าลงกับอกของเขา
ผมรู้ครับวีสิ่งที่คุณต้องการทำก็ทำไปเถอะครับผมไม่ห้ามเขายิ้มแต่ในใจลึกๆเขาไม่อยากจากเธอไปเขากลัวที่ต้องเสียเธอไปตลอดกาล
ขอบคุณนะคะวินน์แต่ฉันอยากให้คุณรู้ว่าฉันรักคุณ รักมาก ฉันจะกลับมาหาคุณแน่นอนรอฉันจัดการเรื่องทางบ้านสักพัก..ฉันสัญญาค่ะ
ผมก็รักคุณนะวี ผมจะรอรอวันที่คุณกลับมา..ที่นี่จะไม่มีวันลืมคุณ
วีก็เช่นกันค่ะเธอยิ้มทั้งน้ำตา
อาทิตย์ลับขอบฟ้าเขาทั้งคู่ก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเพื่อเก็บความทรงจำที่แสนล้ำค่าไว้ในใจให้นานเท่านาน สายลมรับรู้ ท้องฟ้าแลเห็นไม่ว่าเมื่อใดเขาและเธอจะยังคงมีความรักต่อกันอย่างมั่นคง
ค่ำคืนนี้ไม่มีสิ่งใดมาพรากความรักที่เขามีต่อกันได้ จนกว่าจะถึงพรุ่งนี้ที่นี่จะเป็นที่แห่งความสุขของเขาและเธอตลอดไป.
10 กรกฎาคม 2547 08:52 น.
น้ำหนาว
อาจคิดว่าใช่ซึ่งคนนี้
แต่อาจไม่ดีในวันหน้า
ก็ขอให้เธออย่าท้อโชคชะตา
เพียงจำไว้ว่าเธอยังมีค่า
เพียงแต่วันนี้อาจไม่ใช่ที่ตามหา
อาจมีคนเห็นคุณค่าในสักวัน
ฉันก็ยังคงอยู่ตรงนี้
เพื่อเฝ้ารอใครคนหนึ่ง
ซึ่งไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน
หรือเป็นจะใครก็ไม่รู้
คงทำได้แต่เพียงรออยู่
และคอยเฝ้าดูด้วยหัวใจ
7 กรกฎาคม 2547 20:00 น.
น้ำหนาว
ใคร..สักคนที่เกิดมาเพื่อผูกพัน เกิดมาเพื่อได้พบและได้รัก
ใครคนนั้นจะหาได้จากที่ไหน แน่นอนคงไม่ได้หาง่ายๆตามร้านค้าเหมือนขนมขบเคี้ยว
แต่ก็คงไม่ยากนักจนต้องพลิกแผ่นดินตามหา
ความรักต้องการแค่ เวลา และ ความเข้าใจ
และเมื่อเวลาหนึ่งมาถึง ความรักที่หลายคนเฝ้าตามหาอาจจะมาหยุดอยู่ตรงหน้า
ความเข้าใจ ความห่วงใย นี่แหละที่จะทำให้ความรักงอกงามท่ามกลางความวุ่นวายของวงจรชีวิต
วันหนึ่งจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว...เมื่อมีรัก
เดือนหนึ่ง....อาจน้อยไปด้วยซ้ำที่เราจะได้รู้จักกัน
แม้กระทั่งปีหนึ่ง...อาจดูเหมือนแค่อาทิตย์เดียวตราบใดที่...เรายังมีรักที่มั่นคง
เวลาที่ผ่านไปจะดูน้อยนิด....หากได้รัก
ทุกอย่างที่ว่ายากแสนยาก....จะกลับง่ายดายเมื่อเราทำด้วยรัก ด้วยใจ
ความรักมีปาฏิหาริย์มากมายขนาดนี้เชียวหรือ...?
เราทำได้ทุกอย่างได้หากมีรักอย่างนั้นหรือ...?
แล้วนี่น่ะหรือ......คือรัก
หน้าส่วนตัว
1780
