17 มกราคม 2548 11:13 น.
น้ำหนาว
ไม่รู้ไม่ห็นคงไม่ช้ำ
การกระทำที่เธอทำไม่อยากเห็น
อยากเพียงแค่เข้าใจในสิ่งที่เคยเป็น
แค่อยากเห็นอยากเข้าใจว่า...ยังรักกัน
ก็รู้ว่าเธอไม่เหมือนเก่า
ความรักเราเปลี่ยนไป ไร้เหตุผล
เธอบอกกันให้เจ็บช้ำกมล
แต่ยังทนเพราะรักเธอไม่เคยจาง
ขอได้ไหมสักครั้ง...ช่วยหลอกฉัน
ยังรักกันคงไม่ยากไปใช่ไหม
อย่าบอกฉันว่ารัก..เธอมีใคร
เพื่อให้ใจฉันไม่ช้ำไม่เจ็บเกิน
ขอจบลงด้วยดีตรงนี้ดีกว่า
จะได้มีวันเวลาที่เคยมีเคยสดใส
อย่างน้อยก็ยังเก็บไว้ได้ภายในใจ
จบกันไปก็ยังรู้...เคยรักกัน
16 มกราคม 2548 21:01 น.
น้ำหนาว
มองดูจันทร์คืนนี้กลางท้องฟ้า
ใจเศร้าพาทุกข์ทนและหม่นหมอง
อยากจะเพียงมีใครเฝ้าประคอง
คอยปกป้องดูแลฉันตลอดไป
อยากจะแค่มีใครสักคน
อยู่ด้วยกันทุกแห่งหน
จะมีใครบ้างไหมสักกี่คน
ที่ไม่ร้องขอเหตุผลให้รักกัน
ขอแค่ใครคนนั้นเป็นคนดี
และยังมีความห่วงใยคนึงหา
สิ่งที่หวังคงไม่ใช่แค่ภาพลวงตา
รอเวลาสักวันคงพบเจอ
11 มกราคม 2548 18:50 น.
น้ำหนาว
คอยถามตัวเองอยู่เรื่อยมา
เฝ้ามองว่าในคนมากมายนี้
จะมีกี่คนที่จะมีรักและหวังดี
มอบให้กับใครคนนี้ด้วยจริงใจ
ฉันนั้นคอยเฝ้าเสาะหาอยู่เรื่อยมา
คนห่วงหาเข้าใจกันมีบ้างไหม
และจนได้พบเธอก็อุ่นใจ...คงจะใช่คนนี้ที่ฉันรอ
เมื่อพบเธอเหมือนได้พบอะไรดีดี
ใจดวงนี้อุ่นใจที่ได้เสาะหา
ได้พบกันถึงแม้เพียงชั่วพริบตา
แต่ก็อยากขอบคุณวันเวลา...ที่ได้พบเจอ
ฉันรู้สึกเหมือนเราเคยเจอกันมานาน
ความรู้สึกนั้นยาวนานชิดใกล้
ฉันรู้สึกคุ้นตา...อบอุ่นใจ..เหมือนคนที่หัวใจคุ้นเคย
ไม่มีวันลืมเธอความรักของฉัน
จะจดจำวันมีค่าร่วมกันเสมอ
ทั้งหัวใจ ในสายตา ยังมีเธอ
ถึงแม้วันนี้เธอจะไม่อยู่...รับรู้มัน
11 มกราคม 2548 16:39 น.
น้ำหนาว
เมื่อมองดูเมฆลอยบนฟ้านั้น
หัวใจน้องสาวของพี่พลันสดใส
ยิ้มหวานหวานให้พี่ชายด้วยหัวใจ
พี่ก้าวเข้ามาใกล้คอยประคอง
เห็นดวงจัทร์บนฟ้านั้นทอแสง
น้องงอแงอยากได้เป็นเจ้าของ
พี่เห็นได้แต่หัวเราะและจ้องมอง
มือทั้งสองโอบอุ้มมน้องด้วยหวังดี
เมื่อจนฉันโตพี่ยังรักและแสนห่วง
หัวใจทั้งดวงนั้นยังคิดถึงน้องยังห่วงหา
ส่งผ่านความรัก ความห่วงใยในแววตา
เวลาทุกข์มีปัญหายังคงหาเวลามาปลอบโยน
ไม่มีใครเทียบได้คนคนนี้
ทำให้ฉันเป็นคนดีมีเหตุหล
คอยดูแลทั้งคราวสุขทุกข์อับจน
ไม่เคยรอเหตุผล...พี่ชายที่แสนดี
10 มกราคม 2548 15:56 น.
น้ำหนาว
เสี้ยวหนึ่งของความอ่อนไหว...
ก้าวเข้ามาในหัวใจน้อยน้อย..ของฉัน
ไม่รู้ตัวเหมือนกันไม่เคยเป็นมาก่อนเลยสักวัน
อยู่ดีดีความอ่อนไหวนั้น ก้าวเข้ามา..ได้อย่างไร
อาจเป็นเพราะ..ความรักนั้นเป็นแน่
ทำหัวใจใครต่อใคร อ่อนแออยู่ก็หลายหน
แต่ไม่นึกเลยว่าฉันต้องเป็นอีกหนึ่งคน
ที่ถูกความอ่อนไหวในกมลทำร้ายเอา
ถึงมีเธอก็ดูเหมือนไม่จางหาย
ไม่ผ่อนคลายความเหงามากเหตุผล
ทั้งความเหงา ความอ่อนไหว โหมระทม
หัวใจจนหาทางออกไม่มีเลย
เพิ่งเข้าใจเรียนรู้ถึง พิษรัก
จะโถมทับทุกข์ตรมพาหม่นหมอง
หากใครได้ลองรักจงตรึกตรอง
ใช้สมองเรียนรู้...รักให้เป็น
หน้าส่วนตัว
2055
