9 ธันวาคม 2549 14:34 น.
น้ำผึ้งเดือนห้า
ฉันเดินไปหยิบถุงปุ๋ยจากแม่มา แล้วก็เดินไปเก็บลูกข้าว โอ้โฮ ข้าวเยอะจัง จะเก็บหมดรึเปล่าเนี่ย ใกล้จะมืดแล้วด้วย ฉันคิดในใจ เพราะตอนที่เดินออกมาจากบ้านก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว
ฉันกับแม่รีบเก็บลูกข้าวกันไปได้สักพักใหญ่แม่ก็บอกให้พอ เพราะเริ่มมืดแล้ว แม่บอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะมาเก็บอีกและจะเอาไฟฉายมาด้วยจะได้อยู่มืดอีกหน่อยได้ แล้วฉันก็เอาข้าวมารวมใส่ถุงปุ๋ยเดียวกันกับแม่ ได้ประมาณสองถุงปุ๋ย เพราะแม่มาเก็บตั้งแต่เช้า หลังจากนั้นแม่ก็มัดแล้วก็ให้ฉันยกถุงปุ๋ยข้าวใส่บ่าให้แม่ทั้งสองถุงปุ๋ย แล้วให้ฉันถือปิ่นโตที่แม่ใส่ข้าวมากินและเคียวเกี่ยวข้าว แล้วเราก็เดินกลับบ้านกัน ตลอดทางฉันเป็นคนเดินนำหน้าแม่ และเอาไม้ตีทางข้างหน้าอย่างที่ยายบอก ฉันก็ไม่รู้หรอกว่ามีงูหรือเปล่า แต่ฉันว่าก็เพลินดีเหมือนกัน
กลับมาถึงบ้านแล้ว แม่ก็เอาข้าวเก็บไว้ไต้ถุน แม่บอกว่า พรุ่งนี้แม่จะตากข้าวไว้ตอนเช้าและแม่ก็จะไปเก็บลูกข้าวอีก เพราะยังเหลืออีกเยอะ พอตอนบ่ายแม่จะกลับมาตำข้าวที่ตาก เอาไว้ให้ฉันหุงตอนเย็นแล้วจะกลับไปเก็บลูกข้าวอีก พรุ่งนี้เย็นกลับมาทำอะไรเสร็จแล้วก็รีบไปหาแม่นะ ไปช่วยกันเก็บอีก เดี๋ยวคนอื่นรู้ว่ามีเยอะเขาจะมาเก็บด้วย เราก็อดนะลูก แม่บอกฉัน
ฉันได้ยินแม่บอกก็คิดในใจ ดีนะที่มีลูกข้าวให้เก็บอีก ไม่อย่างนั้น แม่ต้องบากหน้าไปขอยืมข้าวจากร้านค้ามาอีกแน่ เพราะครั้งที่แล้ว ยังไม่มีเงินไปใช้เขาเลย งานรับจ้างก็ไม่มี สงสารแม่จังเลย อย่างนี้เองมั๊งที่เขาบอกว่า ลูกมากจะยากนาน สงสัยว่าจะจริงแฮะ"
กว่าจะอาบน้ำกินข้าวเสร็จก็เกือบสามทุ่มแล้วก็ต้องทำการบ้านต่ออีก เมื่อไรนะ บ้านเราจะมีไฟฟ้าใช้กับเขาบ้าง จุดตะเกียงทำการบ้านทีไร ไฟใหม้ผมทุกทีเลย แต่เอ...พรุ่งนี้ไม่ไปโรงเรียนดีกว่า เดี๋ยวฝากการบ้านให้เพื่อนไปส่งและลาอาจารย์ให้ก็พอ ไปช่วยแม่เก็บลูกข้าวอีกดีกว่า จะได้มีข้าวไว้กินเยอะๆหน่อย...
9 ธันวาคม 2549 14:15 น.
น้ำผึ้งเดือนห้า
แป้ง ทำไมไม่กินข้าวให้หมดล่ะลูก เหลือตั้งเยอะแน่ะ
ก็อิ่มแล้วนี่แม่ แป้งกินขนมไปตั้งเยอะ
แม่บอกแล้วไง ก่อนกินข้าวห้ามกินขนม พอกินขนมก่อนข้าวก็กินได้น้อย แล้วพอดึกๆก็บ่นหิว ฉันบ่นลูกพร้อมกับมองหน้า ลูกก็ไม่สนใจ ลุกขึ้นนำจานข้าวไปเทใส่ถังขยะ
"นี่ถ้าอยู่ที่บ้านต่างจังหวัดล่ะก็ เจ้าก้อนก็คงอ้วนเชียวล่ะ เพราะลูกฉันชอบกินแต่ขนม ไม่ค่อยกินข้าว" ฉันคิด
หลังจากกินอิ่มแล้ว ฉันก็เก็บกับข้าวมาใส่ตู้ พร้อมกับเหลือบตามองข้าวที่เหลือจากการกินของลูกสาว ซึ่งบัดนี้มาอยู่ในถังขยะแล้ว น่าเสียดายจังฉันคิด และแว่บหนึ่งของความทรงจำในอดีตก็ผุดขึ้นมา
แม่ แม่ ข้าวสารจะหมดแล้วนะ เหลือพอหุงแค่เย็นวันนี้ กับพรุ่งนี้เช้านะแม่
เออ เออ แล้วแม่จะไปหาให้
อีกแล้ว ฉันคิดในใจ แม่คงต้องไปยืมจากร้านค้าอีกแน่เลย คิดได้แค่นั้น ฉันก็รีบแต่งตัวไปโรงเรียน
ตอนนี้ ฉันเรียนอยู่ชั้น ม.1 แล้ว กว่าจะได้เรียนก็แทบแย่ เพราะแม่ไม่ให้เรียน แม่บอกว่า เราไม่มีเงินแม้แต่จะซื้อข้าวกิน แล้วจะไปเรียนได้ยังไงล่ะลูก แต่ด้วยความที่ฉันอยากเรียน ฉันก็ไปสืบเสาะหาโรงเรียนที่จะเรียนโดยไม่ต้องเสียค่าเทอมได้ ที่โรงเรียนนี้เป็นสาขาของโรงเรียนใหญ่ ผู้อำนวยการของโรงเรียนท่านมีวัตถุประสงค์ในการให้เด็กที่อยู่ไกลได้รับการศึกษา โดยที่ไม่ต้องเสียค่าเทอมหรือค่าวัสดุอุปกรณ์อะไรเลย หนังสือเรียนก็มีให้ยืม สมุด ปากกาก็มีมาแจก คงเหลือแต่ชุดนักเรียนที่ฉันจะต้องหาเอง ซึ่งก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร เพราะฉันมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาโตเร็วมาก ทำให้เขาต้องซื้อชุดนักเรียนบ่อยๆ เขาก็เลยให้ฉันมาสองชุด ทีนี้ก็เหลือว่าจะเดินทางไปเรียนยังไง เพราะระยะทางก็เกือบห้ากิโลเมตร ที่จริงก็เหมือนโชคเข้าข้างฉันเหมือนกันนะ เพราะมีเพื่อนคนหนึ่งที่บ้านเขาค่อนข้างจะมีฐานะกว่าฉัน แม่เขาให้ไปเรียนที่เดียวกับฉันเพราะว่าใกล้บ้านที่สุด (ขนาดห้ากิโลเมตรนะเนี่ย) ฉันก็เลยได้อาศัยจักรยานของเพื่อนฉันที่แม่เขาซื้อให้ ไปโรงเรียนทุกวัน
กริ๊ง กริ๊ง... เสียงกริ่งจักรยานดังขึ้น แม่หนูไปโรงเรียนแล้วนะ ฉันบอกแม่
เออ...ไปเถอะลูก กลับมาแล้วไปหาแม่ที่นาตาป่านนะลูก แม่จะไปเก็บลูกข้าว แม่บอก
จ้ะแม่ ฉันรับคำพร้อมกับหยิบเงิน 3 บาทไปด้วยเพื่อเป็นค่าอาหารกลางวัน ใครๆอาจคิดว่าเงิน 3 บาทจะไปซื้ออะไรได้ แต่สำหรับฉัน มันทำให้ฉันอิ่มท้องได้สบายกับก๋วยเตี๋ยวเนื้อร้านป้านอม เวลาฉันไปซื้อ ป้าเขาจะใส่น้ำกับผักให้ฉันเยอะๆ เวลากินก็เติมถั่วงอกสดได้อีก ทำให้อิ่มท้องมากๆ ป้านอมแกใจดีกับเด็กทุกคนเลย
เลิกเรียนบ่ายสามโมงครึ่ง กว่าจะถึงบ้านก็ 4 โมงกว่า พอฉันกลับมาถึงบ้านแล้วก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า หุงข้าว ทำกับข้าวไว้ก่อน เพราะยังมีหลานๆของฉันอีก 5 คน พร้อมกับยายที่อยู่บ้านด้วยกัน ที่จริงบ้านฉันจะเรียกว่าเป็นครอบครัวใหญ่ก็ได้ เพราะแม่มีลูกหลายคน แต่ทุกคนไปทำงานที่อื่นกันหมดเลย พอมีลูกก็ส่งกลับบ้านมาให้แม่เลี้ยง เงินก็ส่งให้บ้างไม่ส่งให้บ้าง ฉันก็คิดนะ ว่าทำไมแม่ต้องรับภาระด้วย ตัวเองก็จะเอาไม่รอด แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เพราะสงสารหลานอยู่เหมือนกัน ตอนนี้ก็เรียนอยู่ ป.1 ป.2 เอง จะใช้ให้ช่วยอะไรก็ไม่ได้ ภาระก็เลยตกอยู่ที่ฉันกับแม่
ยาย ยาย หนูทำกับข้าวเสร็จแล้วนะ ยายดูให้เด็กๆกินกันด้วย หนูจะไปหาแม่ที่นาตาป่าน มืดโน่นแหละกว่าจะกลับ ให้มันกางมุ้งกันเองนะ
เออ เออ... ยายรับคำ อย่ากลับมืดนักนะลูก งูเงี้ยวเขี้ยวขอมันเยอะ เดินไปก็เอาไม้ยาวๆเคาะทางนำหน้าไปก่อน ถ้ามีงูมันจะได้หนีไป
จ้ะ ยาย ฉันรับคำแล้วก็รีบเดินไปนาตาป่านตามที่แม่บอก ฉันมองเห็นลิบๆว่ามีคนก้มๆเงยๆอยู่ ฉันก็รีบเดินจ้ำอ้าวๆไป แม่ แม่ หนูมาแล้ว
เออ มาก็ดีแล้ว เดี๋ยวเก็บข้าวตรงนาแปลงโน้นนะ แม่เห็นข้าวกำลังแก่เลย มีเยอะด้วย ถุงปุ๋ยอยู่นี่นะ
Lovers
0 คน เลิฟน้ำผึ้งเดือนห้า
หน้าส่วนตัว
1480
