30 กรกฎาคม 2547 16:40 น.

ขอระบายค่ำคืนนี้..เป็นภาพดีดีที่ผ่านมา

จิตรกรความรัก....
เธอยังเป็นที่พิงพัก...ของคนอกหัก..และถวิลหา
ความอบอุ่น...อ่อนโยน...ห่วงใย...ฝันใฝ่ตลอดมา
ช่วยวาดให้ในยามนิทรา...ฉันเหนื่อยล้าเต็มที

ท่ามกลางหัวใจ...
ขอซุกตัวในอุ่นไอ...ก่อนหลับใหลคืนนี้
อ่อนล้า...อ่อนแรง...สิ้นหวัง...ไม่มีดี
เจ็บปวดกับความผิดหวังครั้งนี้...ในทุกนาทีที่หายใจ

หากต้องตื่นลืมตา...
หัวใจฉันจะหยุดนิ่งและด้านชา...แค่ไหน
รอยยิ้ม...รอยน้ำตา...อ้อมกอด...ที่จากไกล
ต่อจากนี้จะเหลือใคร...นอกจากสิ่งที่กอดไว้...คือเงา

แด่...ทุกย่างก้าว
ขอมอบของขวัญคือรักร้าว...จากฉันคนเหงา
เสียงจังหวะดนตรีคือหัวใจ....สั่นไหว...เบาเบา
มีน้ำตาแทนเหล้า...อวยพรให้เรา...ทั้งคืน

28 กรกฎาคม 2547 16:34 น.

จิตรกรความรัก....
เธอยังเป็นที่พิงพัก...ของคนอกหัก..และถวิลหา
ความอบอุ่น...อ่อนโยน...ห่วงใย...ฝันใฝ่ตลอดมา
ช่วยวาดให้ในยามนิทรา...ฉันเหนื่อยล้าเต็มที

ท่ามกลางหัวใจ...
ขอซุกตัวในอุ่นไอ...ก่อนหลับใหลคืนนี้
อ่อนล้า...อ่อนแรง...สิ้นหวัง...ไม่มีดี
เจ็บปวดกับความผิดหวังครั้งนี้...ในทุกนาทีที่หายใจ

หากต้องตื่นลืมตา...
หัวใจฉันจะหยุดนิ่งและด้านชา...แค่ไหน
รอยยิ้ม...รอยน้ำตา...อ้อมกอด...ที่จากไกล
ต่อจากนี้จะเหลือใคร...นอกจากสิ่งที่กอดไว้...คือเงา

แด่...ทุกย่างก้าว
ขอมอบของขวัญคือรักร้าว...จากฉันคนเหงา
เสียงจังหวะดนตรีคือหัวใจ....สั่นไหว...เบาเบา
มีน้ำตาแทนเหล้า...อวยพรให้เรา...ทั้งคืน

23 กรกฎาคม 2547 14:33 น.

เป็นได้แค่นี้...คงไม่พอ

ฉันเป็นแค่...คนดี
เดินผ่านมาตอนที่...เธอสับสน
เป็นอะไรสักอย่าง...ที่ทุกข์ทน
มีหัวใจเพื่อดิ้นรน...ไปจนตาย

ฉันมีแค่...ความรัก
หวังเพียงทอถัก...ห่วงไม่หาย
รู้สึกเสมอ...ทุรนทุราย
ปรารถนาสุดท้าย...คือรักเธอ

ฉันเป็นแค่...คนเหงา
นั่งรอความเศร้า...อยู่เสมอ
เก็บสิ่งดีดี...ที่พบเจอ
เคยขอร้องกับเธอ...อย่าลืมกัน

ฉันมีแค่...สายใย
ถูกร้อยรัดด้วยใจ...ในฝัน
สู่อ้อมกอดอกอุ่น...จนรุ่งตะวัน
กลับจากทางฝัน...จะเหลือใคร

19 กรกฎาคม 2547 12:07 น.

ซุกตัวซ่อนซอกหนึ่งซึ่งห้องกว้าง
เพราะใจคว้างไร้หลักให้พักเศร้า
มือซ้ายขวาปิดป่ายก่ายหน้าเอา
อยู่กับเหงาโลกของเราเพียงผู้เดียว

จิตสำนึกเคว้งคว้างอ้างว้างยิ่ง
เพราะถูกทิ้งไร้คู่ไม่ดูเหลียว
ห้วงสำนึกลึกพรากยากยาเยียว
สำนึกเดียวคือคนรักมาหักลา

นั่งจ่อมจมตรมตรึกนึกแต่เศร้า
เพราะภาพเหงามันฝังยังโหยหา
รับไม่ไหวเจ็บปวดรวดกายา
ทรมา..มันอ่อนล้าอกระทม

เจ็บปวดกายจากรอยเข็มเล็มแทรกร่าง
ระงับคว้าง..ระงับโศก..ที่โลกถม
พึ่งเพียงยา..รักษาร่าง..ที่สร้างตรม
จิตยังบ่ม..ห่มทุกข์ที่ผูกใจ

16 กรกฎาคม 2547 20:10 น.

เห็นเงาของฉันไหม

ตรงนั้น..ในห้วงหัวใจ..ที่เคยอยู่

ตอนนี้..คงลางเลือน..แทบไม่เหลือให้ใครดู

ไม่อยากรู้...ไม่อยากฟัง...ว่าเพราะอะไร

เจ็บปวดเกินจะทน

เรื่องนี้..ทำให้สับสน...และใจหาย

ก็คนที่เรารัก..ที่เราคิด...ฝากหัวใจ

เค้าลืมเราไป...เค้าลืมคนที่รักเค้าสุดใจ..จริงจริง