30 เมษายน 2547 12:36 น.
น้ำตาอาบแก้ม
เหมือนล่องคว้างกลางฝันอันแสนหวาน
ลอยวันวานให้ผ่านพริ้วละลิ่วไหว
ย่ำเท้าเหยียบหญ้าผืนน้อยค่อยค่อยไป
แต่ละก้าวที่ร้าวไหวไม่หยุดเดิน
ผ่านทุ่งนา..หนองน้ำ..ซ้ำรอยหญ้า
ทางข้างหน้า..มีฝนพรำ..นำห่างเหิน
จะก้าวต่อ..ไม่รอช้า..กล้าดำเนิน
เท้าน้อย ๆ จะเผชิญ...ตามตั้งใจ
แดดรอเผา..พื้นร้อนฉ่า..น่าฉงน
แลกอดทน..แม้จะเจ็บ..เก็บซ่อนไหว
ยิ่งต้องสู้..ความหวัง..กำลังใจ
ดั่งตั้งไว้..ในต้นทาง..ที่ย่างมา
ฉันเดินไป..พร้อม ๆ ใคร..ไม่รู้จัก
ไม่เคยทัก..แค่ต่างคน..เคยเห็นหน้า
ทั้งเมืองเล็ก..เมืองใหญ่..เมืองมายา
ได้กลายเป็น..ฝั่งฝันหา..ของใครใคร
มันแลกมา..ด้วยอดทน..ปนสะอื้น
น้ำตารื้น..ถ้าเคราะห์ซ้ำ..ย้ำย้ำใส่
ใครซักคน..ที่เคียงข้าง..ไม่คว้างใจ
จะโชคดี..สักครั้งไหม..ในสักวัน
- ฉันเดินไปพร้อม ๆ กับทุกคน...บนเส้นทางชีวิตที่ต้องต่อสู้
สิ่งต่าง ๆ ที่เป็นความหวัง ... ก็เหมือน..ฝั่ง.. ที่ทุกคนต้องพยายามไปให้ถึง
ถึงแม้จะเจ็บปวด...และสิ่งที่ได้รับ...ต้องแลกมาด้วยความอดทน
แต่ฉันก็จะไม่หยุด...เดิน...
20 เมษายน 2547 12:04 น.
น้ำตาอาบแก้ม
จะทำอย่างไรกับคนที่มาทีหลัง
เธอก็รู้...ความสุขมันไม่จีรัง...อย่างที่เห็น
ปวดร้าว...รู้ทั้งรู้...ร้องไห้...โดยไม่จำเป็น
คนสำรอง...ต้องหลบเร้น...น่าสมเพชเวทนา
เวลานี้ยังโดนตอกย้ำ...ความสัมพันธ์
ถูกเขากระหน่ำ...เคยมีกันและกันก็ไร้ค่า
เป็นคนเลว...เป็นคนด้าน...กร้านในสายตา
น้อยใจในวาสนา...เสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา..น่าชัง
ฉันทำผิดอะไรเหรอ...คนบนฟ้า
ถึงได้ส่งความทุกข์..ทรมา...น่ากักขัง
อยู่บนโลกใบนี้...แบบที่แอบ ๆ ปิด ๆ บัง ๆ
ส่งความรักมาให้ฉัน..พร้อม ๆ กับความไม่จีรังยั่งยืน
อย่ามาตอกย้ำ...กันได้ไหม
แค่เป็นคนชั่วคราว..ก็ร้าวใจ..เกินจะฝืน
คนมาทีหลัง..ตัวสำรอง..ก็รู้ต้องทนกล้ำกลืน
ต้องเห็นฉันยืนร้องไห้หรือไง...ถึงจะพอใจ
วันนี้...มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน
เมื่อวันนั้นเราคุยกัน...ก็คิดว่าเธอคงมั่นไม่หวั่นไหว
พอข้ามวัน...เธอก็พัดหวิว..ปลิวเปลี่ยนใจ
อย่างนี้ฉันจะมั่นใจได้ไง...ว่ารักที่ให้ไป..มันไม่ปลิวไปตามลม
ขอร้องเถอะ...เข้มแข็งหน่อยได้ไหม
ไม่ใช่ถูกกระแสลมปากของใคร...ก็สะสม
ฉันจะยืนอยู่ได้ยังไง..ถ้าเธอไหวอ่อน..ทุกข์ระทม
นึกถึงฉันบ้างสิ...นึกถึงคนที่ต้องตรม...เพราะรักเธอ
การที่เป็นคนมาทีหลัง...ความปวดร้าวก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับการตอกย้ำ
อยู่บนโลกใบเดียวกัน...แต่ความรักที่ได้กลับไม่เท่ากัน...ความสุขมันก็แค่
ฉาบฉวย...รอยยิ้ม...มันก็แค่ฉาบใบหน้า...รู้ทั้งรู้..แต่ไม่สามารถตัดใจ
คิดหรือว่า...ฉันมีความสุข...ฉันผิดใช่ไหม...ฉันเลวร้ายมากอย่างนั้นหรือ
ฉันเคยไปทำร้ายใครหรือไง...ฉันโง่มากใช่ไหมที่รักเธอ
17 เมษายน 2547 22:46 น.
น้ำตาอาบแก้ม
อย่านะคะ...อย่าถามอะไรที่มันยาก ๆ
โธ่คุณขา...อย่ามาฝากอนาคตอะไร..ไว้กับฉัน
อย่าคิดเชียว...ถึงเป้าหมายหรือความผูกพัน
ฉันไม่ใช่ผู้หญิงฉลาดขนาดนั้น...อย่าคิดไป
เปล่าเลย...เปล่าจริงจริงนะคะ
ฉันไม่สามารถจะ...วางเป้าหมายอะไรในชีวิตได้
อย่าถามฉัน..ปัญหายาก ๆ ของคุณ..ช่วยไปถามไกล ๆ
ฉันก็แค่สนุกสุขใจง่ายง่าย...ใช้ชีวิตไปวันวัน
ให้ตายเถอะ...ให้ฉันตายลงตรงนี้เลย
ฉันมันผู้หญิงเชย ๆ ไม่สามารถรับภาระใหญ่ ๆ ขนาดนั้น
คงจะเป็นการเข้าใจผิด...อะไรกัน
หากคุณเผลอคิดว่าฉันจะสร้างสรร..และซ่อนฝันไว้ข้างใน
แต่ใช่ว่าฉันจะมีข้อเสีย...ซะทีเดียว
อย่าลืมเชียว...ข้อดีของฉันก็มีไม่น้อย..จำได้ไหม
ถ้าคุณเหนื่อยเมื่อยล้า..ฉันก็จะเอาอกเอาใจ
ถ้าคุณเบื่อ..ฉันก็จะช่วยให้คุณยิ้มได้..เหมือนเดิม
ขอร้องหล่ะค่ะ...อย่าคาดหวังให้ฉันฉลาดไปกว่านี้
ถ้าอยากได้ความรู้ดีดี..คุณก็ไปหามาเพิ่ม
ฉันไม่ใช่ห้องสมุด..ที่คุณต้องหาหนังสือมาเติม
ให้ฉันเป็นคนเดิม ๆ อ่อนหัด อ่อนแอ ไม่เอาไหน..ต่อไป
คุณไม่รู้หรอกว่า..ถ้าฉันฉลาดไปกว่านี้
ความรู้สึกดีดี...มันอาจพรากไปไหนต่อไหน
ได้โปรดให้ฉันครอบครองความอ่อนหัดอย่างนี้..ตลอดไป
ฉันไม่อยากขอร้องอะไร..แค่คุณปล่อยฉันไว้กับสิ่งที่เป็น
ถามหัวใจคุณดูดีดี..สิคะ
คุณคงไม่ต้องการคนที่จะ...มาเป็นแม่..ชี้ให้เห็น
คงไม่ต้องการห้องสมุดเคลื่อนที่..รูปเคารพ..ไม่จำเป็น
คุณแค่ต้องการคนที่ร่วมฝ่าความลำเค็ญ..ไปกับคุณ
16 เมษายน 2547 19:40 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ก้นบึ้งของหัวใจ...ไม่ไร้เศร้า
ปลูกถ่ายมาเป็นเงา...ติดกายฉัน
สะท้อนลึก..สะท้ายกาย..ไม่คลายพลัน
เงามืดนั้น...อยู่ในมุม...ของหัวใจ
ที่ ๆ ฉันจะสุขได้ยามค่ำคืน
อ้อมแขนยื่น..กอดอุ่น - อุ่น..คุณรู้ไหม
ที่ ๆ ฉันจะร้องไห้มากกว่าใคร
อกกว้าง - กว้างให้พักพ่าย..ร้าย ๆ มา
เสียงที่ฉันจะนึกถึงก่อนหลับฝัน
คือเสียงตอนกลางวัน..คุณห่วงหา
แต่ยามหลับฝันไป...ทุกเวลา
กลับเป็นเสียงแห่งน้ำตา..ว่ารักพัง
สักวันหนึ่ง..ฉันอาจเจ็บกว่าตอนนี้
โชคร้ายที่..ฉันไม่อาจจะหยุดหวัง
สักวันหนึ่ง..คุณอาจทิ้ง..ไม่จริงจัง
แต่ตอนนี้ขอแค่ยัง...ยังมีคุณ
ไม่เคยรู้..ทรมานจะผ่านไหม
จนประสบพบได้...ไว้เกื้อหนุน
ทรมานมากกว่าเศร้า..ที่เจือจุน
ก็คือคุณ...ให้ฉันพบประสบมัน
น่าแปลกนะ...ที่ฉันอยู่ได้ด้วยรัก
ที่ไร้หลัก...พักกาย...คล้ายเหมือนฝัน
น่าแปลกจริง...ยิ่งทุกข์ยิ่ง..เหมือนผูกพันธ์
ไร้ทั้งวัน...ไร้ทั้งคืน...ให้ฝืนกาย
ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น...ในตอนนี้
คงไม่ดีกับตัวฉัน...ฝันอาจหาย
แม้ว่าคุณจะบอกว่า...รักมากมาย
ไม่ได้หมาย...ว่าลมปาก...ยากจะเลือน
ไฟแห่งรักศรัทธาใจใกล้มอดดับ
เสียงเห่รับ...กล่อมน้อง...ที่ร้องเอื้อน
ทุกข์ใด-ใด ที่คุณป้อง...จ้องมาเยือน
มิอาจเลื่อน...ลัดปัด...ผลัดเวลา
15 เมษายน 2547 22:03 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ตื่นขึ้นมากับเช้าวันใหม่
ไม่รู้ว่าเป็นวันอะไร...ในเดือนนี้
สมองมันเบลอซะจนไม่อยากรับรู้เรื่องต่าง ๆ ที่มี
จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนนี้..ร้องไห้จนหลับไป..ตี..อะไร
ปวดท้อง..คลื่นไส้..เวียนหัว
ใจเต้นระรัว..อาจเพราะทานอาหารตอนสาย
ทานข้าวผิดเวลา...อากาศร้อนมากจนอยากละลาย
เปิดแอร์ให้คลายร้อนกาย...แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้หาย
................คลายร้อนใจ................................
เปิดดูรายการทีวี
เผื่อจะช่วยให้รู้สึก ดี ดี ขึ้นได้
ย้อนนึกถึงคุณ..คำพูด..การกระทำมันช่างต่างกันไกล
อยู่ อยู่ น้ำตาก็เอ่อไหล..มันช่างมาง่ายดายจริง จริง
นอน นอน นั่ง นั่ง ให้หมดเวลา
จะได้เข้าหาโลกแห่งความฝัน..ที่ละทิ้ง
ลืม ลืม มันไป...ความเลวร้ายในโลกแห่งความจริง
อยู่กับความฝันแล้วทุกสิ่ง...อยากนอนนิ่ง นิ่ง..
..........ไม่อยากตื่นลืมตา..............................
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตาอาบแก้ม
หน้าส่วนตัว
1087
