3 มีนาคม 2547 17:11 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ก้อเคยเชื่อใจ...
โดยที่ไม่คิดอะไรหรือคิดจะถาม
ไม่อยากซักไซร้ไล่เรียงความ
ไม่อยากลุกลามอะไรที่มันเป็นส่วนตัว
คิดว่าไว้ใจ...
กับคำพูดที่บอกว่าห่วงใยทั้งที่ยังมืดสลัว
บรรยากาศความรัก...มันยังขมุกขมัว
และฉันก็กลัวกลัว..ว่ามันจะไม่พ้นตัวหรือหัวใจ
ตอนนี้เพิ่งรู้ว่าคิดผิด...
ก้อเมื่อชีวิตเดินทางมาเกือบครึ่งของเส้นไหม
มันบอบบางอ่อนแอเหลือเกิน...เส้นสายใย
กว่าจะประคับประคองมาได้...จนเกือบครึ่งของเส้นทาง
อยากจะหันหลังกลับ...
ก็เกรงสายใจจะดับ...และขาดลงคงอ้างว้าง
จะก้าวไปข้างหน้า...เมฆหมอกก็ปกคลุมจนมองไม่เห็นเส้นทาง
จะหยุดและปล่อยระวาง...ใจก็เจ็บและบอบบาง...เกินจะทน
สับสนกับชีวิต...
เพราะไม่อาจลิขิตอะไรได้....มันสับสน
บ่นต่อไป...จะทำอย่างไรได้...ก็จำต้องทน
จนกว่าที่...หนทางจะมืดมน...จนไม่เหลืออะไรจริง-จริง
3 มีนาคม 2547 13:21 น.
น้ำตาอาบแก้ม
กับน้ำคำที่บอกว่า...รู้อยู่เต็มอก
เธอจะมาเรียกร้องยื่นยกเงื่อนไขอะไรกับฉัน
ฉันก็อึ้งไป...กับคำพูดของคนที่คิดว่าจะผูกพัน
นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำนั้น..จากคนที่คิดว่าจะรักกันจริง-จริง
เคยเอ่ยสัญญากับฉัน...คงเป็นเพียงลมปาก
คำรักที่เคยฝาก...ว่าจะไม่พราก-ไม่ทอดทิ้ง
บอกให้ฉันอดทน...ฉันอดทนได้..ถ้าเธอจะรักกันจริง
ไม่ใช่พูดจากลอกกลิ้งและวิ่งหนีความจริงไปวัน-วัน
เธอเห็นฉันเป็นอะไรในชีวิต
เป็นคนเข้ามาสะกิด...จุดประกาย...หรือสร้างสีสัน
เดี๋ยวก็รัก เดี๋ยวก็ลา ให้ฉันมาทีหลังคนร้อยพัน
เป็นฝ่ายรอโดยที่ไม่มีความสำคัญอะไรในชีวิตเธอ
รอได้ก็รอ...รอไม่ได้ก็ไม่ต้องบอก
ฉันนั่งหัวเราะไม่ออก...นี่ฉันมันโง่หรือพลั้งเผลอ
ที่มาหลงอยู่ในวังวนความรักของคนอย่างเธอ
อยากจะให้เป็นเพียงแค่ละเมอหรือฝันไป
บ่อยครั้งที่ต้องจมอยู่กับตัวเอง
ปิดมือถือไม่อยากได้ยินเสียงเพลง...อยากจะหาย
อยากจะไปเดี๋ยวนั้น..ในปัจจุบันที่มีเพียงท้องทะเลกับหาดทราย
กางแขนออก...แล้วอยากจะละลายไปกับสายลม
เธอจะมาเข้าใจอะไรในตัวฉัน
เพราะเธอผูกพันอยู่กับใครคนนั้นที่อุ้มสม
รักกับฉัน...มันก็แค่ชั่วขณะที่ทำให้เธอรื่นรมณ์
เป็นเพียงแค่คนผ่านมาชื่นชม...ดั่งสายลมที่พัดแล้วผ่านไป
********
3 มีนาคม 2547 13:07 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ฉันมันโง่ไปเอง...
ที่หลงเชื่อและไม่กริ่งเกรงในความชอกช้ำ
หลงไว้ใจใครคนหนึ่ง..หวังเป็นที่พึ่งและชี้นำ
นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอน้ำคำที่ตอกย้ำ..และซ้ำเติม
ฉันมันโง่จริงจริง...
ยินดีละทิ้งความรักและคนที่คอยส่งเสริม
หวังเพียงว่าชีวิตครั้งใหม่..จะดีขึ้นกว่าเดิม
แต่สุดท้ายสิ่งที่เพิ่ม...คือความช้ำเติมจากใครบางคน
ฉันมันโง่งมงาย...
จนวันนี้มันสาย...เกินกว่าที่ใครเค้าจะมาสน
เรียกร้องให้กลับมา..เขาคงส่ายหน้าไม่อยากจะทน
เอือมระอากับความสับสนจนละทิ้งใครบางคนไป
ฉันมันโง่คนเดียว...
จึงไร้คนเหลียวแลในความหวั่นไหว
เสียดาย...ที่ต้องสูญเสียคนที่รักสุดหัวใจ
ตอนนี้จะมาเรียกร้องอะไร..เมื่อเขาไปไกลเกินเอื้อมมือ
******
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตาอาบแก้ม
หน้าส่วนตัว
666
