24 ธันวาคม 2547 18:00 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ริมฝีปากที่แห้งผาก...
กลืนน้ำลายลงคอแสนยาก..เพราะมันแห้งจนเป็นผุยผง
เสียใจทำไม...ร้องไห้ทำไม...รู้จักไหม...คำว่า...ปลง
ทำร้ายตัวเองประชดความไม่มั่นคง...สุดท้าย..ได้อะไร
ปล่อยน้ำตาให้เหือดแห้ง....
มันคงจะไม่แล้ง...เท่าน้ำใจของใครบางคน...เชื่อไหม
ทะเลทรายที่ธรรมชาติสร้างไว้...ยังเปรียบปานไม่ได้..กับหัวใจ
ที่แห้งแล้งยิ่งกว่าอะไร...จะมาเทียบได้...คงไม่มี
สายตาที่หม่นมัว...
แข่งกับความมืดสลัว...ของค่ำคืนอันยาวนาน..คืนนี้
สายหมอกสีขาว...ช่างบดบังหนทางก้าวเดิน...ทุกนาที
ก้อเหมือนหัวใจของเธอที่ไม่เคยมี...ความทรงจำดีดี...ให้จดจำ
24 ธันวาคม 2547 17:37 น.
น้ำตาอาบแก้ม
มีถ้อยคำมากมายอยู่ในใจ
แต่ต้องเก็บซ่อนไว้..
รับรู้ได้..เพียงแววตาแห่งความปวดร้าว
ความรักของฉันยังคงอยู่...
ขณะที่ความรักของเธอ..ค่อย ๆ หายไปกับเรื่องราว
มีเพียงความแข็งกร้าว...
ที่สะท้อนวาว...กลับมาในแววตา...ถึงกัน
เธอจะรู้มั๊ย...ว่าฉันเจ็บปวดไม่น้อย
กับการเป็นฝ่ายเฝ้าคอย...
และรับรู้การเดินจากไปในวันนั้น
ฉันเคยคิดว่า...คงเป็นการดี
หากปล่อยให้เธอเลือกทางเดินในชีวิต...เดิมพัน
ฉันเองก็จะได้เป็นอิสระเหมือนกัน..
เหมือนก่อนหน้านั้น...
ที่เรายังไม่เจอ...
วันเวลาผ่านไป...
ความเหงา..อ้างว้าง...คืบคลานมาใกล้
รู้สึกเดียวดายยามเผลอ....
แวะโน่น...แวะนี่...เดินเที่ยวบ้าง
เรื่อยเปื่อย...เรื้อรัง...ยามนึกถึงเธอ
เอื้อมมือรับความผิดหวังอย่างเพ้อ ๆ
และขอบคุณนะเออ..ที่ให้โอกาสอยู่ร่วมกัน
ที่ผ่านมา....
20 ธันวาคม 2547 16:03 น.
น้ำตาอาบแก้ม
เคยมีคืนที่มีมืออุ่น ๆ...
เกาะกุม..สร้างความละมุน..ก่อนหลับใหล
กอดก่าย..ก็อบอุ่นได้ในหัวใจ
ความสุขอยู่แค่เอื้อมยังไง..ฉันเข้าใจได้ในทันที
ขอให้ฝันนั้นสวยงาม...
ลอยทะเล..ดูฟ้าคราม..ก่อนวันพรุ่งนี้
พระจันทร์เสี้ยวบาง ๆ..แต่ดาวพร่างฟ้า..นะคนดี
ดูสิ..ฉันฝันทั้ง ๆ ที่..ตายังไม่หลับซักที..มันสุขใจ
แต่คืนนี้ฉันเหว่ว้า...
คิดถึงคนที่เคยมองตา..จะเหว่ว้าบ้างไหม
ดึกแล้วนะ..ใจฉันยังวนเวียนสับสน..ไม่รู้ทำไม
หรือฤดูหนาวทำให้..ฉันหม่นหัวใจ..ก่อนนิทรา
มุมอ่อนแอ..บนที่นอน...
มีอุ่นไอจากข้างหมอน..คอยรักษา
หัวใจที่หนาวเหน็บ..ยามคิดถึง..คนไกลตา
เคยไหม..หัวใจมันถามหา..เรียกร้องความอบอุ่นให้กลับมา
.......................เหมือนเคย.............................
15 ธันวาคม 2547 18:16 น.
น้ำตาอาบแก้ม
หลับตาอยู่ในอ้อมใจตัวเอง...
ปล่อยให้บทเพลงบรรเลงไปไม่หยุดยั้ง
ตั้งกระทู้ฟูมฟาย..เขียนกลอนร้องไห้..แย่จัง
จนป่านนี้..ต้องยอมรับว่าพัง..จึงอยากขังหัวใจตัวเอง
หนาวนะ...
แต่เธอคงไม่หนาวสักเท่าไหร่...
คงหัวเราะสดใส...
จากปลายสาย..คน ๆ นั้น
จำได้ไหม...
เสียงลมหายใจ..ยามมีกัน...
คงจำไม่ได้สินะ...
เพราะกี่นาทีเธอก็ไม่เคยมีฉัน...อยู่ในใจ...
ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงนาฬิกา...
กี่นาทีที่ผ่านไปก็เหมือนว่า...ฉันหลับฝัน
นี่แหละ...คนอ่อนแอ..ที่คิดจะเรียกร้องแต่ทำไม่ได้..ไม่มีวัน
ได้แต่ปล่อยให้เธอทำลายความรักที่บริสุทธิ์ใจจากฉัน...ก้อทำไป
9 ธันวาคม 2547 19:04 น.
น้ำตาอาบแก้ม
คนดี...ฉันเคยเรียกอย่างนั้น
รู้มั๊ย...เธอเคยเป็นคนที่อยู่ในความฝัน..ตอนฉันหลับเสมอ
รักและคิดถึง...คำนี้..ฉันพร่ำพูด..นอกเหนือเวลาฝันละเมอ
แม้บางเวลาที่เพ้อ ๆ ...ยังแอบนึกถึงเธอ...นะคนดี
คนดี...ฉันอยากบอกอะไรบางอย่าง
ในเมื่อเธอเข้ามาตอนอ้างว้าง...ฉันหลงทาง..กลางวิถี
บอกให้ฉันเป็นคนใหม่...บอกให้ฉันเปลี่ยนแปลงอะไร..ให้ดีดี
กระทั่งถึงตอนนี้...ฉันกลายเป็นคนดี...แล้วมีอะไร
******************
ขอย้อนเวลาจะได้ไหม
ขอกลับเป็นคนเลวอย่างเดิม..แล้วเธอมีใจ...ให้กับฉัน
ตักเตือน...สั่งสอน...เป็นห่วงกันบ้าง...ไม่ห่างกัน
เจอะเจอกันทุกวัน...ขอกลับเป็นอย่างนั้นนะ...เหมือนอย่างเคย
หากฉันต้องกลายเป็นคนดีที่เธอไม่รัก...
ขอแค่เป็นเพียงคนที่เธอรู้จัก...แต่ไม่เคยวางเฉย
รักและเข้าใจ...เป็นห่วงกันอีกครั้ง...อย่าละเลย
ขอกลับเป็นเหมือนเดิมนะ...คนคุ้นเคย...อย่าบอกเลย..ให้ฉันเป็นคนดี
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตาอาบแก้ม
หน้าส่วนตัว
2336
