29 พฤศจิกายน 2547 15:17 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ไม่มีเหตุผลใดใดในการจากลา...
ก้าวถอยหลังออกมา...เพียงเบาเบาอย่างหวั่นไหว
รับรู้ถ้อยคำ..รับรู้การกระทำ..แล้วเจ็บร้าวหัวใจ
ทนต่อไม่ไหว..อยู่ต่อไม่ได้..ไม่อยากร้องไห้ให้ใครได้ยิน
เสียใจเหรอ...
ใช่...
ฉันเสียใจ...ปวดใจ
ไม่มีคำพูด....
ไม่มีคำกล่าวลา...
เธอคงต้องการให้มันเป็นแบบนี้...สินะ
คงต้องการให้ฉันก้าวออกไป...
จากชีวิตเธอ....
ใช่ไหม...
ฉันทำแล้วนะ....
หวังว่า...
เธอคงมีความสุข...
ไม่มีเหตุผลใดใดในการจากลา...
แอบซ่อนความช้ำและน้ำตา...หนีหน้าจากมาในครั้งนี้
เพื่อให้เธอมีความสุข...เพื่อเธออันเป็นที่รัก...เพื่อเธอนะคนดี
อยากให้รับรู้ไว้ตรงนี้...ทุกย่างก้าว..ทุกนาที...ฉันก็ยังมี...แต่ความช้ำใจ
24 พฤศจิกายน 2547 17:38 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ยืนยิ้มริมฝั่งสายน้ำ...
ความเข้มแข็งที่ไร้กำแพงกั้น...คงเข้มแข็งไม่ไหว
หนาวลม...เพราะไม่มีผ้าห่ม...ให้หัวใจ
ใบไม้...แห้งกรอบผลัดใบ...
สายลมอันชั่วร้าย...คอยกรรโชกพัดไหว
กิ่งก้านไร้...ใบเคียง...
ตะโกนก้อง...
เรียกร้องความอ่อนเยาว์ในครั้งก่อน...
ให้กลับคืนมาหา...
แข่งกับเสียงรถยนต์...แสงสีหลากหลาย...
ลายตา...
ความสว่าง...ความมืด...ผ่านเข้ามา
เพื่อเดินหน้า...สู่ความเปลี่ยนแปลง...
บรรเลง...สิ...
บทเพลงในครั้งนั้น...
หากยังนึกถึงกัน...ก็ช่วยบรรเลงขับขาน
บทเพลงชีวิต...ที่ต้องบรรเลงผ่าน...ค่ำคืนอันยาวนาน
หากเดินหลงทาง...
จะได้มีบทเพลง...แห่งรัตติกาล...
เพื่อเลี้ยวเข้าสุสาน...แห่งความตาย...
24 พฤศจิกายน 2547 17:23 น.
น้ำตาอาบแก้ม
อย่าวิตกไปเลยคนดี...
ไม่ต้องกังวลว่าฉันคนนี้...จะหวนกลับหลัง
รถรับจ้างคันนี้...รู้เส้นทางของตัวเองดี...ว่าไม่จีรัง
ขีนวิ่งต่อก็มีแต่จะพัง...หากยังดึงดัน...ไม่รู้อะไร
แค่พยายามจะไปตามทาง...
รอเวลาให้ฟ้าสาง...ก็คงจะเริ่มแล่นใหม่
ทางเลี้ยวข้างหน้า...เข้าสุสาน...เพื่อพักหัวใจ
เพราะเกินกำลังจะแล่นต่อไป...ทั้งที่เข้าใจ...แต่มันไม่ไหว..จริง ๆ
11 พฤศจิกายน 2547 10:48 น.
น้ำตาอาบแก้ม
เจ็บนะ..ปวดร้าว..เห็นไหม
ถูกเกี่ยวด้วยการกระทำจากใคร...แสบสันต์
โดนน้ำไม่ได้...เดี๋ยวแผลเป็นหนอง...นองพลัน
เลือดยังซิบอยู่ทั้งวัน...บาดแผลยังแสบสันต์ทุกที
ลึกนะ..รอยแผล..ไม่ใหญ่
แต่มันลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ...คนนี้
ไม่กล้าขยับ..กลัวแผลเปิดกว้าง..ทุกนาที
ข้างนอกอาจดูหายดี...แต่ข้างในถูกขยี้...คงอีกนาน
9 พฤศจิกายน 2547 11:41 น.
น้ำตาอาบแก้ม
สีของความซึมเศร้า...
อยากจะเอาพู่กันระบายความเหงา...เป็นสีไหน
บีบจากหยดน้ำตา..หรือกลั่นรินมาจากความช้ำ..ของหัวใจ
ระลึกนึกถึงคนเคยใกล้..ที่บัดนี้จะเริ่มไกล..ไปทุกที
สีของคนอกหัก...
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความรัก..จะเข้ามาเจือจาง..แม่สี
เผื่อว่าคนเจ้าน้ำตา...จะได้รู้จักสีอื่นบ้าง...อย่างที่มี
ลืม ๆ ความชอกช้ำชีวี...ที่ละเลงเป็นแม่สี...ภายในใจ
**********************************************************
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตาอาบแก้ม
หน้าส่วนตัว
1574
