4 ตุลาคม 2547 17:52 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ไม่รู้เป็นยังไง...
เวลาฝนตก..อากาศเย็นทีไร...
จิตใจมักไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว..
สักเท่าไหร่....
มันหวั่น ๆ หวิว ๆ ......
รู้สึกเหมือนว่า...
ช่วงชีวิตในขณะนั้น.....
ขาดอะไรไปน๊า.....
รู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ...
รู้สึกคล้าย ๆ จะโหยหา....
มือเย็น ๆ เท้าก้อเย็น ๆ...
ทรมานจัง.....
ฝนจ๋า...พาละอองไอหมอกมาทำไม
รู้มั๊ย...มันหนาวจับขั้วใจ...หวิวหวิวอยู่ข้างใน..ยากจะเอ่ย
โหยหา..ความเหงาที่อบอุ่น..ท่ามกลางความสับสนว้าวุ่น..อย่างเคย
เมื่อไหร่..ฉันถึงจะเฉยเฉย..เลิกตามค้นหาอีกเสี้ยวของหัวใจ..และละเลย..ได้ซะที
เพราะฉันไม่รู้..ว่าพบแล้ว..จะเกิดอะไร
เค้าจะเป็นส่วนหนึ่งในหัวใจ..เสมือนทุกสิ่งที่ฉันต้องการ..ตอนนี้
ใครจะรู้บ้างเล่า..บางทีเค้าอาจจะแค่แวะเวียนมาทักทาย...ไม่ทันข้ามปี
เมื่อท้องฟ้าเปลี่ยนสี...จิตใจของคนดีดี...ก้ออาจจะมีแค่..((( ความทรงจำ )))
1 ตุลาคม 2547 12:18 น.
น้ำตาอาบแก้ม
คำตอบสั้น..สั้น.-*
ถนนสายเก่า
ฉันรอเธอที่นี่ด้วยความเชื่อมั่นไว้ใจ
เธอใช้ชีวิตที่นั่นกับการรักใครต่อใคร ที่ไม่ใช่ฉัน
ฉันฝากความรักไปกับดาว...กอดตัวเองอย่างว่างเปล่ามาทุกวัน
เธอรอนแรมไปกับความไหวหวั่น- - ตามหาใครอื่นที่ไม่ใช่ฉันมาใส่ใจ
เป็นความจริงที่แสนเศร้าสำหรับฉัน
เหมือนก้อนหินแอบมองจันทร์แล้วได้แต่เก็บความฝันเอาไว้
เราเคยรักกันหรือเปล่า- - หรือฉันเป็นเพียงฝันชั่วคราว หรือเป็นใคร
เธอจึงเหมือนไม่มีเยื่อใย..เหมือนระหว่างเราที่ผ่านไป ไร้ความสำคัญ
บอกหน่อยว่าฉันต้องเล่นบทเป็นใคร
และควรคาดหวังแค่ไหน..กับความรักของฉัน
ห่างแสนไกล...ควรอีกไหม ที่ก้อนหินจะหวังเคียงคู่จันทร์
ตอบเถอะนะ สั้นๆ..ว่า..วันนี้เธอมีดาวดวงสำคัญ แทนฉันแล้ว
กลอนบทเก่าๆ ในไดอารี่...
ที่ไปค้นๆ มาให้อ่านกัน...
คิดเหมือนกันไหม
ว่าบางทีอะไรเก่าๆ ก็ให้ความรู้สึกที่ดี และคลาสสิคได้...
เหมือนกันนะเนี่ยะ.....
*********************************
คำถาม..ที่ไม่มีคำตอบ**
น้ำตาอาบแก้ม
ฉันอยู่กับความเชื่อมั่น..ของหัวใจ
เฝ้ารักและห่วงใย...แต่เธอกลับไม่เคยใส่ใจตรงนั้น
เหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า...อธิษฐานให้รักเราข้ามผ่านคืนและวัน
ฝากลมไปห่มรักให้อบอุ่นระหว่างกัน...ขอให้เธอหลับฝันดี
มีคำถามมากมาย...ในหัวใจ
แต่ไม่เคยเอ่ยออกไป...เพียงเพื่อรักษาอีกใจ..ตรงนี้
ผิดใช่ไหม...ที่มอบรักให้..เพียงเพื่อหวังว่าจะได้หัวใจเธอคนดี
หรือว่ารักจากฉันคนนี้...มันน้อยไปไม่พอดี...หรืออย่างไร
**** หยิบยกกลอนของคุณถนนสายเก่า...มา เพราะว่าเขียนได้ซึ้งถูกใจ
ขออนุญาตนะคะ
28 กันยายน 2547 19:39 น.
น้ำตาอาบแก้ม
จะรักฉันได้ไหม...
หากหัวใจที่เหลือไว้...มีแค่ซากของความหลัง
เป็นเศษเสี้ยวผุผุ...แค่ลมพัดเบาเบาก็แทบพัง
มีน้ำตาที่ล้นหลั่ง...ไม่เคยจริงจัง..หลังจากเจ็บช้ำมา
จะรักฉันได้รึปล่าว...
เมื่อฟังเรื่องราว...เหลวแหลกจนอ่อนล้า
ปล่อยชีวิตไปวันวัน...ประชดมันกับเรื่องที่ผ่านมา
ไม่รู้สึกรู้สา..ปล่อยชีวิตไร้ค่า..ไปตามทาง
คิดให้ดีก่อนจะรักฉัน...
ความหลังในครั้งนั้น...ไม่เคยลืมมันในยามอ้างว้าง
จะรับได้ไหม..บางเวลา..หากฉันนั่งเหม่อลอย..เลือนลาง
จะทนได้หรือ..บางครั้งใจจางจาง...อาจหลงลืมเธอ
ถอนตัวตอนนี้ยังทัน...
เพราะการมีกันและกัน..ไม่ใช่ความพลั้งเผลอ
ยังมีผู้หญิงมากมาย..ที่เพียบพร้อม..รอรักเธอ
ฉันพร้อมจะน้ำตาเอ่อ...เมื่อเห็นเธอ...ได้เจอคนที่ดี
27 กันยายน 2547 16:38 น.
น้ำตาอาบแก้ม
คำพูดล้าน ๆ คำ....
ไม่สามารถโน้มนำ...ความรักที่ยิ่งใหญ่
รัก รัก รัก รัก...ไม่รู้ว่าออกจากปาก..หรือออกจากใจ
ยิ่งพูดมากเท่าไหร่..ก้อดีกว่าพูดน้อยเกินไป..ไม่เห็นความสำคัญ
ความเหงาหนึ่งความเหงา...
จะยิ่งหนักเป็นสองเท่า...เมื่อสองความเหงา..เหหัน
เพราะความรักด้วยหัวใจ..ไม่ใช่การเอาความเหงา..มาผูกกัน
ยอมเป็นผู้แพ้ดีกว่า..การเอาชนะดึงดัน...สุดท้าย..ไม่เหลือใคร
อารมณ์และความรู้สึก...
ไม่อาจแยกจากสามัญสำนึก..อันอ่อนไหว
เมื่อเกิดปัญหา..สิ่งที่เหนี่ยวรั้งได้..ก้อคือความไว้วางใจ
จงรักษามันไว้..ด้วยความซื่อสัตย์ในหัวใจ...ไม่เปลี่ยนแปร
..................................
สุดท้าย....กลอนบทนี้
อาจไม่ใช่มาจากสามัญสำนึกที่ดีที่สุด....
แต่มันอาจจะเป็น...จิตใต้สำนึก...ที่ค้นพบว่า...
ความสั่นคลอนในชีวิตคู่..คือการเอาอารมณ์..มาเป็นอาวุธทำร้ายกัน
และการรักเดียวใจเดียว...ไม่ใช่เรื่องเชย..
อีกทั้งศักดิ์ศรี...ไม่ได้มีอยู่แค่เพียงเพศเดียว...
คำขอโทษ..และการให้อภัย...คือยาผสานรอยร้าวที่ดีที่สุด
...................................
15 กันยายน 2547 13:36 น.
น้ำตาอาบแก้ม
อากาศยามเช้าค่อนข้างเย็น...
ตื่นลืมตาก็ได้เห็น...ดอกไม้ไหว
เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วอยู่ไกลไกล...
เมื่อคืนฝนพรำทำให้..เช้านี้สดใส..กว่าทุกวัน
เปิดเพลงดังดังเรียกความรู้สึก...
กระตุ้นความกระฉับกระเฉงในส่วนลึก..สำหรับฉัน
ตะโกนร้องเพลงอยู่ในใจ...ตอนแปรงฟัน
เกือบตกบันไดหลายขั้น...เพราะร่าเริง....
ฝัน ๆ ว่า..วันนี้มีความสุข...
เพื่อน ๆ รุมมาบุก...ร่วมเถลิง...
ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์...ชะ..เอ่อ..เอิง
ทุกคนต่างร่าเริง...ร้องเพลง...เต้นรำ...
มีกล่องของขวัญใบใหญ่...
เสียบการ์ดสีชมพูทำให้...ฉันอดขำ
แถมด้วยริบบิ้นฟูฟู...ดูมีเงื่อนงำ
ข้อความในการ์ดฉันยังจำ...ได้ขึ้นใจ...
ค่อย ๆ แกะ..กล่องของขวัญ...
คงห่อมาหลายชั้น...จนกล่องใหญ่...
กระโดดออกมาจากกล่อง...คือคนดีที่รู้ใจ
ทำตาระยิบระยับหวานใส่...แล้วยิ้มให้...เขินอาย..
กระซิบอวยพรตรงข้างหู...
ความสุขที่อยากได้มาอยู่...ไม่มีขาย...
สายตาระยับแสง...เป็นประกาย
ความสุขที่ฉาย...ฉันวัดได้หลายกิโล....
ตะวันยิ้มแฉ่งยามเช้า...
ทักทายใครใครเค้า...จนเกินโหล..
หยอกล้อประสาฉัน...หัวใจพองโต...
ถูกใจคนวัยโจ๋...ก้อวัยเดียวกัน
เดินเข้ามาในห้องทำงาน...
โปรยยิ้มหวาน ๆ ส่งให้...เพิ่มสีสัน
พบกล่องของขวัญใบโต...เหมือนเมื่อคืน..ฉันยืนยัน
เอ....จะมีคนในความฝัน...กระโดดมาหยอกล้อกัน...อีกรอบมั๊ยน๊าาา...ในวันดีดี
== ^__________^ == อิอิ.......
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตาอาบแก้ม
หน้าส่วนตัว
1008
