11 พฤศจิกายน 2547 10:48 น.
น้ำตาอาบแก้ม
เจ็บนะ..ปวดร้าว..เห็นไหม
ถูกเกี่ยวด้วยการกระทำจากใคร...แสบสันต์
โดนน้ำไม่ได้...เดี๋ยวแผลเป็นหนอง...นองพลัน
เลือดยังซิบอยู่ทั้งวัน...บาดแผลยังแสบสันต์ทุกที
ลึกนะ..รอยแผล..ไม่ใหญ่
แต่มันลึกลงไปถึงขั้วหัวใจ...คนนี้
ไม่กล้าขยับ..กลัวแผลเปิดกว้าง..ทุกนาที
ข้างนอกอาจดูหายดี...แต่ข้างในถูกขยี้...คงอีกนาน
9 พฤศจิกายน 2547 11:41 น.
น้ำตาอาบแก้ม
สีของความซึมเศร้า...
อยากจะเอาพู่กันระบายความเหงา...เป็นสีไหน
บีบจากหยดน้ำตา..หรือกลั่นรินมาจากความช้ำ..ของหัวใจ
ระลึกนึกถึงคนเคยใกล้..ที่บัดนี้จะเริ่มไกล..ไปทุกที
สีของคนอกหัก...
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความรัก..จะเข้ามาเจือจาง..แม่สี
เผื่อว่าคนเจ้าน้ำตา...จะได้รู้จักสีอื่นบ้าง...อย่างที่มี
ลืม ๆ ความชอกช้ำชีวี...ที่ละเลงเป็นแม่สี...ภายในใจ
**********************************************************
29 ตุลาคม 2547 21:35 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ไม่ต้องขับไล่ไสส่งกันก้อได้...
ฉันพร้อมที่จะหลีกทางให้...ไม่เคยคิดขวาง
เจียมตัวเจียมตน..เพราะรู้ว่า..เป็นแค่คนผ่านทาง
เตรียมใจไว้เสมอสำหรับความอ้างว้าง..ที่อยู่ปลายทาง..ไม่ไกล
ไม่ต้องเอ่ยปากจะดีกว่าไหม...
แค่มองด้วยสายตาฉันก้อรู้ได้..ว่าเธอเมินหมาง
หมดรักแล้วก็ต้องเลิกรา..ฉันระลึกเสมอ..ความจืดจาง
จะรีบไปเดี๋ยวนี้..ไม่เคยอ้าง...หรือยึดยื้อระหว่างทาง..เพื่ออ้างเวลา
26 ตุลาคม 2547 16:41 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ขอหลบไม่พบหน้า
จนกว่าฟ้าจะพรากเรา
แม้เสียงสำเนียงเหงา
เคยบอกเล่าไม่อยากยิน
เพียงพอหรือก็เปล่า
เพียงแต่เศร้าจึงผันผิน
เรื่องราวร้าวอาจิณ
จึงอยากบินหนีให้ไกล
หลบจากคารมหวาน
ที่เคยหว่านให้หลงใหล
หยอกเย้าเคล้าคลอใจ
เมื่อคลาไคลจึงจากจร
อย่าถามว่าเมื่อใด
ที่จากไกลจะหวนคอน
ลืมสิ้นถิ่นเคยนอน
เมื่อจากจรไม่หวนมา
หวานแว่วในรังรัก
ที่เคยปักหลักอาสา
ปัดกวาดเช็ดถูครา
ยามน้องมาเมื่อคราเยือน
จากนี้คงมิมี
แม้วลีที่เคยเตือน
เงารักจักลางเลือน
แม้นอยากเอื้อน..ต้องเอ่ยเดียว
26 ตุลาคม 2547 15:39 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ไม่รู้ว่า...เป็นครั้งที่เท่าไหร่
ที่เธอปันใจ..ไปให้ใคร...ที่ไม่ใช่ฉัน
สนุกสนาน..ร่าเริง..เหมือนแกล้งทำเย้ยกัน
คงภูมิใจสินะ..ที่สร้างความผูกพันครั้งใหม่ได้ตลอดเวลา
ไม่รู้ว่า...จะรู้สึกบ้างไหม
ว่าทำให้ใครคนหนึ่งร้องไห้..ในยามที่เธอเริงร่า
ก้อขอให้สดใส..ร่าเริง..ให้สมกับที่ฉันต้องเสียน้ำตา
จะได้รู้ว่า..น้ำตาฉันมีค่า..ในเวลาที่เธอสุขใจ