15 ธันวาคม 2547 18:16 น.
น้ำตาอาบแก้ม
หลับตาอยู่ในอ้อมใจตัวเอง...
ปล่อยให้บทเพลงบรรเลงไปไม่หยุดยั้ง
ตั้งกระทู้ฟูมฟาย..เขียนกลอนร้องไห้..แย่จัง
จนป่านนี้..ต้องยอมรับว่าพัง..จึงอยากขังหัวใจตัวเอง
หนาวนะ...
แต่เธอคงไม่หนาวสักเท่าไหร่...
คงหัวเราะสดใส...
จากปลายสาย..คน ๆ นั้น
จำได้ไหม...
เสียงลมหายใจ..ยามมีกัน...
คงจำไม่ได้สินะ...
เพราะกี่นาทีเธอก็ไม่เคยมีฉัน...อยู่ในใจ...
ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงนาฬิกา...
กี่นาทีที่ผ่านไปก็เหมือนว่า...ฉันหลับฝัน
นี่แหละ...คนอ่อนแอ..ที่คิดจะเรียกร้องแต่ทำไม่ได้..ไม่มีวัน
ได้แต่ปล่อยให้เธอทำลายความรักที่บริสุทธิ์ใจจากฉัน...ก้อทำไป
9 ธันวาคม 2547 19:04 น.
น้ำตาอาบแก้ม
คนดี...ฉันเคยเรียกอย่างนั้น
รู้มั๊ย...เธอเคยเป็นคนที่อยู่ในความฝัน..ตอนฉันหลับเสมอ
รักและคิดถึง...คำนี้..ฉันพร่ำพูด..นอกเหนือเวลาฝันละเมอ
แม้บางเวลาที่เพ้อ ๆ ...ยังแอบนึกถึงเธอ...นะคนดี
คนดี...ฉันอยากบอกอะไรบางอย่าง
ในเมื่อเธอเข้ามาตอนอ้างว้าง...ฉันหลงทาง..กลางวิถี
บอกให้ฉันเป็นคนใหม่...บอกให้ฉันเปลี่ยนแปลงอะไร..ให้ดีดี
กระทั่งถึงตอนนี้...ฉันกลายเป็นคนดี...แล้วมีอะไร
******************
ขอย้อนเวลาจะได้ไหม
ขอกลับเป็นคนเลวอย่างเดิม..แล้วเธอมีใจ...ให้กับฉัน
ตักเตือน...สั่งสอน...เป็นห่วงกันบ้าง...ไม่ห่างกัน
เจอะเจอกันทุกวัน...ขอกลับเป็นอย่างนั้นนะ...เหมือนอย่างเคย
หากฉันต้องกลายเป็นคนดีที่เธอไม่รัก...
ขอแค่เป็นเพียงคนที่เธอรู้จัก...แต่ไม่เคยวางเฉย
รักและเข้าใจ...เป็นห่วงกันอีกครั้ง...อย่าละเลย
ขอกลับเป็นเหมือนเดิมนะ...คนคุ้นเคย...อย่าบอกเลย..ให้ฉันเป็นคนดี
29 พฤศจิกายน 2547 15:17 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ไม่มีเหตุผลใดใดในการจากลา...
ก้าวถอยหลังออกมา...เพียงเบาเบาอย่างหวั่นไหว
รับรู้ถ้อยคำ..รับรู้การกระทำ..แล้วเจ็บร้าวหัวใจ
ทนต่อไม่ไหว..อยู่ต่อไม่ได้..ไม่อยากร้องไห้ให้ใครได้ยิน
เสียใจเหรอ...
ใช่...
ฉันเสียใจ...ปวดใจ
ไม่มีคำพูด....
ไม่มีคำกล่าวลา...
เธอคงต้องการให้มันเป็นแบบนี้...สินะ
คงต้องการให้ฉันก้าวออกไป...
จากชีวิตเธอ....
ใช่ไหม...
ฉันทำแล้วนะ....
หวังว่า...
เธอคงมีความสุข...
ไม่มีเหตุผลใดใดในการจากลา...
แอบซ่อนความช้ำและน้ำตา...หนีหน้าจากมาในครั้งนี้
เพื่อให้เธอมีความสุข...เพื่อเธออันเป็นที่รัก...เพื่อเธอนะคนดี
อยากให้รับรู้ไว้ตรงนี้...ทุกย่างก้าว..ทุกนาที...ฉันก็ยังมี...แต่ความช้ำใจ
24 พฤศจิกายน 2547 17:38 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ยืนยิ้มริมฝั่งสายน้ำ...
ความเข้มแข็งที่ไร้กำแพงกั้น...คงเข้มแข็งไม่ไหว
หนาวลม...เพราะไม่มีผ้าห่ม...ให้หัวใจ
ใบไม้...แห้งกรอบผลัดใบ...
สายลมอันชั่วร้าย...คอยกรรโชกพัดไหว
กิ่งก้านไร้...ใบเคียง...
ตะโกนก้อง...
เรียกร้องความอ่อนเยาว์ในครั้งก่อน...
ให้กลับคืนมาหา...
แข่งกับเสียงรถยนต์...แสงสีหลากหลาย...
ลายตา...
ความสว่าง...ความมืด...ผ่านเข้ามา
เพื่อเดินหน้า...สู่ความเปลี่ยนแปลง...
บรรเลง...สิ...
บทเพลงในครั้งนั้น...
หากยังนึกถึงกัน...ก็ช่วยบรรเลงขับขาน
บทเพลงชีวิต...ที่ต้องบรรเลงผ่าน...ค่ำคืนอันยาวนาน
หากเดินหลงทาง...
จะได้มีบทเพลง...แห่งรัตติกาล...
เพื่อเลี้ยวเข้าสุสาน...แห่งความตาย...
24 พฤศจิกายน 2547 17:23 น.
น้ำตาอาบแก้ม
อย่าวิตกไปเลยคนดี...
ไม่ต้องกังวลว่าฉันคนนี้...จะหวนกลับหลัง
รถรับจ้างคันนี้...รู้เส้นทางของตัวเองดี...ว่าไม่จีรัง
ขีนวิ่งต่อก็มีแต่จะพัง...หากยังดึงดัน...ไม่รู้อะไร
แค่พยายามจะไปตามทาง...
รอเวลาให้ฟ้าสาง...ก็คงจะเริ่มแล่นใหม่
ทางเลี้ยวข้างหน้า...เข้าสุสาน...เพื่อพักหัวใจ
เพราะเกินกำลังจะแล่นต่อไป...ทั้งที่เข้าใจ...แต่มันไม่ไหว..จริง ๆ
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตาอาบแก้ม
หน้าส่วนตัว
890
