9 ธันวาคม 2547 08:58 น.
น้ำตาหมอก
เพลงเสภามากล่อมถนอมแนบ
ใจก็แทบสะท้านสะทึกถี่
หวานน้ำคำย้ำเตือนทุกเดือนปี
นึกถึงที่ที่จากมาไม่เว้นวาง
ว่า โอ้พิมนิ่มนวลของเณรแก้ว
เจ้าไปแล้วจะรำลึกถึงพี่บ้าง
ฤางามปลื้มแม่จะลืมน้ำใจจาง
แต่ครุ่นครางครวญคิดจนค่อนคืน
ลมหนาวหอบไอหนาวเมื่อคราวรุ่ง
ประทิ่นปรุงเปรียบคำร่ำสะอื้น
ขยับกรับรับทำนองต้องกล้ำกลืน
สุดจะฝืนใจรักจากแม่พิม
ประจงจูบลูบผมแล้วชมพักตร์
ช่าง น่ารักนวลเนื้อเจ้านิ่มนิ่ม
น้ำตาคลอเปี่ยมอยู่เรียมริม
เจ้าเยื้อนยิ้มสักหน่อยเถิดกลอยใจ
เจ้าหันหน้ามาหามองพี่บ้าง
จะเชยปรางเช็ดช้ำน้ำตาให้
ต่อแต่นี้พี่ไม่ร้างให้ห่างไกล
สนิทในขวัญข้าวไม่คิดคลาย
เจ้าลืมนอนซ่อนพุ่มกระทุ่มต่ำ
เด็ดใบบอนช้อนน้ำที่ไร่ฝ้าย
พี่เคี้ยวหมากเจ้าอยากพี่ยังคาย
แขนซ้ายคอดแล้วเพราะหนุนนอน
อิ่มเอิบใจได้ฟังเพลงวังเวงแว่ว
ผ่านลมแผ่วเพราะล้ำคำอักษร
คิดถึงพิมพิลาไลยใจอาวรณ์
จะนอนขอนไม้ป่าพนาลี
ลำดวนเอ๋ยจะด่วนไปก่อนแล้ว
ทั้งเกดแก้วพิกุลยี่สุ่นสี
จะโรยร้างห่างสิ้นกลิ่นมาลี
จำปีเอ๋ยกี่ปีจะมาพบ
รสสุคนธ์ปนแป้งแต่งคำหอม
พวงพะยอมยามกลิ่นรินตลบ
โอ้ละหนอคลอเคล้าเฝ้าประคบ
เดี๋ยวคงจบจากไปไม่ทันลา
สิ้นเสน่ห์เสภามาเมื่อค่ำ
ลมเฉื่อยฉ่ำเห่ช้ามาแนวป่า
กรับกระเด็นเป็นสองต้องโรยรา
ถวิลหาถึงพิมพิลาไลย
7 ธันวาคม 2547 08:46 น.
น้ำตาหมอก
หลับเถิดหนายาหยีพี่จะกล่อม
เพลงรักพร้อมพรมใจให้ฉ่ำชื่น
ฟังเพลงกลอนกล่อมขับรับกลางคืน
น้ำค้างดื่นดาษดวงรวงเพชรพร้อย
เพลงใบไผ่ไหวริ้วพลิ้วลมล้อ
จะครวญคลอเมื่อค่ำมาค่อยค่อย
ดุริยางค์เรไรตัวน้อยน้อย
ประจงร้อยเรียงคำสำราญเริง
จักจั่นแจ้วเจื้อยให้เหนื่อยหาย
เพลงขลุ่ยพรายเพรียกพริ้มยิ้มหลงเหลิง
แฉกดอกไม้ไหวฟ้อนอ้อนพักเพิง
ตาวันเพิ่งพ้นขอบรอบวงฟ้า
ดอกหญ้ายิ้มพริ้มพรายกับสายหมอก
เอนกลีบออกอ่อนช้อยอย่างแช่มช้า
หมอกเคลียกลีบดอกแก้วพรรณผกา
น้ำค้างหวาดผวาหมอกเคลียคลอ
เจ้าดอกเอ๋ยดอกแก้วไม่แคล้วร่วง
จากช่อรวงหล่นแล้วไม่รอต่อ
ละเอียดก้านบานสะพรั่งไม่รั้งรอ
เขามาขอเด็ดขั้วก็ตัวลอย
ตะวันกลมส้มเหลืองเรืองทาบน้ำ
มาพ้อคำร่ำคะนึงถึงสุดสอย
นุชสวาทแววเพชรมณีพลอย
ที่ชายคอยขืนใจไปทุกที
2 ธันวาคม 2547 09:09 น.
น้ำตาหมอก
เก็บกลีบแก้วกรองกานท์ผสานศัพท์
ใครสดับสำเนียงเพียงแผ่วโหย
น้ำเสียงสั่นรรรรัวหัวอกโอย
ใจจะโบยโบกบินไปถิ่นใด
เจ้าดอกเอยดอกน้ำค้างกลางกลีบแก้ม
ดวงแดดแต้มแตะต้องก็ผ่องใส
สำราญรื่นชื่นบานบนลานใบ
พออาศัยแดดสายก็วายวาง
น้ำค้างดีมีที่อยู่คู่กลีบแก้ว
ใจเราแคล้วคลาดไปจนไกลห่าง
ห่วงเหลือเกินห่วงหัวใจเจ้าบอบบาง
จะอ้างว้างวังเวงไร้เพลงครวญ
ยามเจ้ายิ้มพิมเพื่อนยังเลือนหลง
ขุนแผนคงอาคมอารมณ์หวน
เสน่ห์ชักเชิดตรึงถึงเนื้อนวล
ฤดีป่วนชวนชมสมฤดี
ยามผมเคลียคลอหลังทั้งบ่าไหล่
กระชากใจจนเพ้อเสมอนี่
ยามเจ้าเยื้อนยิ้มมาน่ายวนยี
ทุกทุกทีหลงท้นปรนชีวิต
ทั้งสามโลกยอมสยบแทบทบเท้า
ให้แต่เจ้าเทพีที่ศักดิ์สิทธิ์
เหมือนอยู่ในห้วงฝันอันนิมิต
กุมมือน้อยเพียงนิดติดอารมณ์
29 พฤศจิกายน 2547 08:41 น.
น้ำตาหมอก
จงจดจำรำลึกนึกถึงพี่
ถึงถ้อยคำคำนี้ที่มีให้
ว่ารักเจ้าทั้งตัวทั้งหัวใจ
อยู่ใกล้ไกลก็คำนึงรำพึงเชย
แม่มิ่งขวัญฝันฝากอยู่ฟากฟ้า
เอาดวงตามองตามทรามวัยเอ๋ย
รักยังลอยอยู่กลางเหมือนอย่างเคย
ไม่ร้างเลยลับลาจากตาแวว
พี่รักเจ้าเท่าดวงชีวิตพี่
ค่าเจ้าเทียมเทียบศรีมณีแก้ว
ถนอมไว้ในทรวงห่วงนักแล้ว
รักเราฉายพรายแพรวเพริศพิไล
เหมือนโคมลอยคอยโลมโหมใจรัก
สว่างนักทรวงนี้ไม่มีไหน
สว่างแจ้งแสงจ้าค่าของใจ
เหมือนดาวได้เด่นดวงช่วงของดาว
แม้นดาวอื่นหมื่นแสนไม่แม้นเหมือน
เหมือนรักเดือนดาราในฟ้าหนาว
หนาวเหลือเกินหนาวชืดอยู่ยืดยาว
ยาวแสงวาวลึกล้ำไม่อำพราง
จงจดจำรำลึกนึกถึงพี่
ต่อแต่นี้ให้นึกถึงพี่บ้าง
อย่าปล่อยให้ใจร้าวอยู่ริมทาง
และอยู่อย่างคนจรนอนเดียวดาย
24 พฤศจิกายน 2547 12:37 น.
น้ำตาหมอก
ฟ้าในค่ำคืนนี้ไม่มีดาว
อนาถหนาวน้ำค้างลงพร่างพร่าง
หนาวกมลคนสัญจรนอนริมทาง
ดื่มแต่ความอ้างว้างวังเวงใจ
ก้อนกรวดทรายรายเรียงเหมือนเตียงหมอน
หัวหนุนนอนนุ่มไม่แพ้แพรผ้าไหม
ค่ำลงแล้วแนวฟ้ากว้างกว่าไกล
มองทางไหนมืดมนอนธกาล
ใช้ใบไม้ไหมพรมห่มแทนผ้า
ใช้แนวป่าป้องกายหมายเป็นบ้าน
ฟังเพลงลมพรมใจให้เบิกบาน
ไผ่ผสานสีเสียดเอียดออดแอ
พอด่ำดื่มลืมช้ำน้ำจากหนอง
มือทั้งสองช้อนน้ำใสนิ่งกระแส
ที่ริมหนองน่าเหมือนเป็นเรือนแพ
เอากายแช่คลายช้ำขรมพอลมไกว
พเนจรร่อนเร่จนเหว่ว้า
หยุดชอกช้ำน้ำตาอย่าให้ไหล
มีความหวังตั้งไว้ยังมั่นใจ
ทางยาวไกลจะเดินไปให้สุดทาง
หน้าส่วนตัว
7868
