รสกาแฟ

น้ำตาซาตาน

ฉันนั่งอยู่ระเบียงหลังบ้าน 
กับกาแฟน 1 ถ้วยที่ฉันเฝ้าชงทุกวัน แต่ไม่เคยเลยที่จะลงชิมรสชาติของกาแฟ 
ฉันเพียงลิ้มกลิ่นของกาแฟ  เพียงเท่านี้ ฉันก็รู้สึกดี

นกการะเวกขับขานอยู่บนต้นไม้ใหญ่หลังบ้าน
ฉันไม่รู้ว่าต้นนี้อายุเท่าไร จำความได้ มันก็ตั้งตระหง่านแผ่กิ่งก้านให้ความร่มรื่นได้เพียงนี้

ฉันหยิบถ้วยกาแฟขึ้น เอาขอบถ้วยมาใกล้กับปลายจมูก เพื่อสูดกลิ่นไอระเหยอันหอมกรุ่น

การได้รับสิ่งดีๆบางอย่างจากของบางสิ่ง ไม่จำเป็นต้องทั้งหมด เพียงทำให้ใจมีความสุข ก็น่าจะพอ

ฉันเฝ้าชิมกาแฟจากสัมผัสแห่งกลิ่น โดยไม่เคยคิดอยากจะดื่มกาแฟ เพียงคิดว่า คุณค่าที่กาแฟให้ดว้ยกลิ่นอันหอม ก็น่าจะพอ

ฉันเฝ้าทะนุถนอมเธอคนหนึ่ง โดยไม่เคยคาดหวังสิ่งตอบแทน หรือหวงแหนเธอมาครอบครอง เพียงเธอน่ารักในแบบของเธอ รอยยิ้มที่เธอมีให้ เท่านี้ก็สุขใจพอ

ฉันรู้จักเธอนานเท่าไร ..จำไม่ได้ แต่ก็นานพอที่จะทำให้หั้วใจอันกระด้างของฉันอ่อนแรงลง

ฉั น รั ก เ ธ อ 
ฉันสัมผัสในความรักที่มีแก่เธอฝ่ายเดียว โดยมิเคยหวังว่า ฉันจะได้รักตอบ ชื่นชอบ ชื่นชมในความเป็นเธอ แม้เธอจะไปกับใคร แต่ในเวลาเช้าที่ฉันนั่งลิ้มกลิ่นกาแฟ ได้เห็นรอยยิ้มอันสดใสจากเธอ เท่านั้นก็พอ

วันนี้.... หลังบ้าน ต้นไม้ใหญ่ยังคงปรากฏนกการะเวก ที่แปลกไปก็ตรงที่นกการะเวกได้เพิ่มจาก 1 ตัว เป็น 2 ตัว มันมีคู่แล้ว 

ฉันนั่งบนเก้ากี้ตัวเก่า..มองไปเบื้องหน้า ไม่มีเธอแล้ว เธอไปแล้ว เธอไปกับเขา ..
เขา....ที่เอาใจเธอ
เขา....ที่รักเธอ 
เขา....ที่ทำทุกอย่างเพื่อให้เธอรู้ว่าเขารัก จนทั้งคู่มีความรักแก่กันและกัน

ฉัน...รู้จักเธอมานาน และรักเธอมานาน แต่ก็เฝ้าที่จะชื่นชม และชื่นชอบอยู่ห่างๆ ในรูปแบบของตัวเอง

ฉันหยิบถ้วยกาแฟนถ้วยเก่า เอาขอบถ้วายเข้าใกล้ริมฝีปาก ค่อยๆ ยกก้นแก้วขึ้น เพื่อให้กาแฟไหลเข้าสสู่ปากผ่านลำคออย่างแผ่วเบา 

คงถึงเวลาที่ฉันจะต้องลิ้มรสกาแฟมากกว่ากลิ่นแล้วล่ะ..