ลมปาก...พัดภูไหว

น้ำตาซาตาน

ภูเขาหิน.....ทนทาน.....ตระหง่านฟ้า
กาลเวลา.....พัดพา.....พายุไหว
เคยแข็งกล้า.....ท้าฝน.....ทนแดด-ภัย
ภูเขาใหญ่.....ยังเอนไหว.....พายุแรง

สิ่งร้ายร้าย.....ผ่านไป.....ในชีวิต
จำต้องคิด.....ฝ่ายดี.....ที่มีแฝง
เป็นบทหนึ่ง.....พึงจำ.....ไว้สำแดง
ให้ใจแกร่ง.....แข่งขัน.....วันต่อไป

ที่ผ่านมา.....ถือสา.....ใยชีวิต
ที่ถูกผิด.....อย่าสน.....ทุกคนให้
ที่เธอกล้า.....ทำลง.....ด้วยปลงใจ
ที่เธอร้าย.....ใครใคร.....เข้าใจดี

พ่อแก่เฒ่า.....จากไป.....หลายปีกว่า
ส่วนมารดา.....ป่วยไข้.....ร้ายเต็มที
น้องตัวน้อย.....คอยท่า.....น้ำตาปรี่
เงินไม่มี.....ข้าวปลา.....จะหาใคร

เธอผู้พี่.....ปรี่ไป.....ใคร่เงินทอง
วันที่สอง.....กลับมา.....เสื้อผ้าใหม่
พร้อมของกิน.....มีค่า.....น่าตื่นใจ
เธอยิ้มได้.....เมื่อแม่-น้อง.....ท้องอิ่มกัน

หลายปีผ่าน.....งานดี.....มีเงินใช้
ครอบครัวได้.....อาศัย.....ไม่ผกผัน
คนรอบข้าง.....เล่าอ้าง.....ไม่ว่างวัน
ว่าเธอนั้น.....ทำชั่ว.....มั่วโลกีย์

เธอร่ำไห้.....วอนไหว้.....อย่าได้ซ้ำ
ที่เธอทำ.....เพราะกรรม.....นำวิถี
หากไร้เงิน.....เกินเดา.....ไม่เข้าที
ด้วยแม่ที่.....ป่วยไข้.....คงตายพลัน
ขออย่าได้.....ขยายความ.....ตามที่รู้
เมื่อถึงหู.....ของแม่.....ที่แก่งัน
เกรงว่าท่าน.....เสียใจ.....ในตัวฉัน
ดุจเร่งวัน.....ให้ท่าน.....ต้องตายไว

คำขอร้อง.....ของเธอ.....ช่างไร้ค่า
ทั้งน้ำตา.....เอ่อนอง.....เธอร้องไห้
เป็นแค่เพียง.....น้ำตา.....นังผู้ร้าย
ไม่มีใคร.....เห็นใจ.....ไม่ใยดี

ฉันจะเลว.....เปลวไฟ.....ให้ไหม้มอด
ให้แม่รอด.....น้องน้อง.....ต้องสุขี 
แต่ละปาก.....ต่อเติม.....เพิ่มราคี
เธอร้องรี่.....ท้อแท้.....แม่จากไป
น้องน้องนั้น.....นับวัน.....ไม่เห็นหน้า
ถูกตราหน้า.....มีพี่.....ร่านผู้ชาย
หลบผู้คน.....ไม่สน.....ด้วยตนอาย
เธอเดียวดาย.....บ้านไม้.....ไร้ผู้คน

เธอทำไป.....ใช่เขลา.....เบาปัญญา
เพียงหวังว่า.....ที่ชั่ว.....ตัวมัวหม่น
ก็ขอชั่ว.....เพียงตัว.....ใช่ทุกคน
มิคาดผล.....กลับเป็น.....เช่นนี้เลย
ความลำบาก.....ยากสู้.....พอสู้ไหว
ด้วยเห็นได้.....ด้วยตา.....มาเฉลย
แต่ปากคน.....พ่นพิษ.....ไม่คิดเลย
ผลที่เผย.....ยากเอ่ย.....เอื้อนพรรณนา ๐