25 มีนาคม 2547 01:31 น.
น้ำตาซาตาน
สีดำแทนคำว่าเศร้า
มีเขม่ากลิ่นธูปโขมง
สายสิญจน์ผูกผ่านสายโยง
ในโลงคือผู้วายชนม์
พระสงฆ์สวดส่งวิญญาณ์
บรรดาผู้ฟังเกลื่อนกล่น
ต่างร่ำไห้กันทุกคน
ฟังมนต์พระท่านโมทนา
เสร็จสรรพพิธีคืนนั้น
พระท่านก็หันมาลา
ญาติโยมทั้งโหติกา
ต่างศรัทธาส่งท่านไป
ยามดึกดึ่นในคืนนั้น
มิทันได้ใครคาดหมาย
ครบกำหนด 3 วันตาย
ต่างแยกย้ายไม่เจรจา
ยะเยือกเย็นย่ำค่ำคืน
เสียงครืนใบไม้พัดพา
เห่าหอนโหยโชยอุรา
นกกา ท้องฟ้าก็มืดดำ
ร่างทะมึนตึงขึงขัง
มานั่งเชิงบันไดร่ำ
เสียงสะอื้นกล้ำกลืนคำ
บ่นรำพันน่าเวทนา
ตาเฒ่าสนแกเฝ้าศพ
นอนสลบเข้านิทรา
ลืมตาตื่นขึ้นทอดตา
ใครกันหว่าไม่เข้าที
เห็นเพียงหลังที่ก้มนิ่ง
สะอื้นอิงยิ่งระวี
จึงทัก แกไอ้ทิดดี
หรือบุญคลี่ มีไรกัน
เมื่อแกเดินเข้าไปใกล้
ให้สงสัยอะไรนั่น
มิใช่มีเพียงแต่มัน
คนทั้งนั้นหลายสิบคน
ทุกคนร่ำสะอื้นไห้
กระวายใจให้สับสน
ลงกระไดไปกับคน
นึกกังวล เหตุใดมี
เมื่อไม่มีใครทายทัก
นึกตระหนัก ไม่ค่อยดี
กระโดดพลันวิ่งทันที
แกปรี่หน้ามาหน้าโลง
ภาพหน้าศพสิ้นสงสัย
มิใช่ใครที่ตายโหง
คือตาสนคนเฝ้าโลง
แกตายโหงมา 3 วัน
ด้วยติดใจในหน้าที่
สิ้นชีวีไม่ป่วนปั่น
คิดเข้าข้างตัวเองนั้น
คงไม่สั้นหรอกชีวี
สามราตรีที่ผ่านพ้น
คนทุกคนที่ถึงที่
พึ่งรู้ตัวว่าสิ้นดี
ต่างพิรี้พิร่ำไร
กลางดึกในคืนค่ำ
จึงคลาคล่ำคนที่ตาย
ต่างมารับแกกลับไป
วินิจฉัยในบาป-บุญ
สนสร้างบุญกันเถอะหนา
เมื่อถึงคราจะอุดหนุน
เป็นแรงธรรมคอยค้ำจุน
ไม่วายวุ่น เมื่อตายไป.
24 มีนาคม 2547 12:45 น.
น้ำตาซาตาน
มือสั่นระริก รัว ...........ดีชั่ว ประดังมา
สอดส่ายนะ สายตา .........สุดประหม่า เหลือประมาณ
ร่างน้อย ไม่ไหวติง.........สงบนิ่ง ยิ่งสงสาร
เกิดเหตุนะ เภทพาล........อลหม่านผ่านราตรี
ตัณหาที่ซุกซ่อน...........กัดกร่อนหย่อนฤดี
จึงเกิดรอยราคี.............มิมียับยั้งใจ
สาวน้อยประสบหน้า..........ดั่งฟ้ามาส่งให้
ตัณหาดังเปลวไฟ..........โถมใส่แก้วกัลยา
สำนึกในชั่วดี.............ยังมีแต่ลึกหนา
กว่าจะเกิดผุดมา.........ตัณหาก็คร่าไป
ร่างน้อยค่อยขยับ........มือจับเสื้อผ้าไว้
เสียงหัวแทนร้องไห้......เอะใจเหตุไรมี
ชายหื่นยืนยื่นหน้า.......เธอจ๋าอย่างไรนี้
เกิดเหตุเพศป่นปี้.........ระรี้มิร่ำไห้
สาวน้อยขยับปาก........ไม่ลำบากพี่ชาย
นู๋เองเกรงจะร้าย...........จะตายไม่กี่ปี
หมอบอกว่าเป็นเอดส์........มีเขตไม่ค่อยดี
ยากจะห้ามย่ำยี่..............แต่พี่ก็ไม่ฟัง
ชายหนุ่มยืนหน้าเสีย.......ละเหี่ยยืนสิ้นหวัง
เพราะตัณหามาประดัง.........ชีวิตพังพินาศเอย
24 มีนาคม 2547 00:21 น.
น้ำตาซาตาน
ชายหนุ่ม มุ่งมั่น สานฝันเป็นจริง
เลือกทำทุกสิ่ง ยิ่งใหญ่ สมใจ
คำนึงสัญญา เป็นตรา บอกไว้
จากกันแค่กาย เพียงใจ ชิดกัน
หวนคิดพลัน ผ่านวัน เนิ่นนาน
ต้องใจสะท้าน หวั่นเธอ ไหวหวั่น
ห้าปีกาลเวลา ที่มา ขวางกั้น
เธอคงรักฉัน ดังนั้น ตลอดไป
คิดถึงอดีต คลอเคลีย คละเคล้า
มีเพียงสองเรา หยอกเย้า สดใส
มีเหตุต้องจาก เข้าสู่ มหาลัย
ดั่งสองดวงใจ ต้องแยก จากกัน
มีเพียงจดหมาย บรรยาย ความรัก
ด้วยใจตระหนัก รักเรา เฝ้ามั่น
สอดใส่ใจน้อย ล่องลอย นานวัน
ผ่านผู้ส่งสาส์น บุรุษไปรณีย์
สายลม อ่อนอ่อน ปลิวว่อนไสว
ย่างเท้า ก้าวไป แสงไฟริบหรี่
ยืนอยู่หน้าบ้าน นงคราญ พอดี
ร้องเรียกทันที เปรมปรี ปรีดา
ไม่มีเสียงขาน จนนานนาที
ดวงใจยินดี ก็เริ่ม อ่อนล้า
กระวาย วุ่นใจ อะไรกันหว่า
เมื่อก่อนจะมา สัญญา รักกัน
สักครู่ ประตูเปิด บังเกิดคนหนึ่ง
ยืนทะมึนตึง ดวงตา มุ่งมั่น
เอื้อนเอ่ยวาจา มาหาใครกัน
รีบตอบพลัน มาหา วรรณา
พี่ขา..ใครมาเอ่ย ล่วงเลยป่านนี้
ยังคงถือดี มาที จ๊ะจ๋า
ลูกร้องงอแง หาแม่ พ่อมา
ช่วยกล่อมลูกยา ให้หลับสบาย
เสียงจากในบ้าน ร้าวราญดวงจิต
เอวังชีวิต หัวใจ แตกสลาย
นั่นเสียงวรรณา เธอมา กลับกลาย
เปลี่ยนใจ ง่าย ง่าย ผิดคำสัญญา
โวยวาย คลุ้มคลั่ง ดั่งคนบ้าใบ้
ร้องไห้ฟูมฟาย ไม่อาย หมูหมา
รักของสองเรา เจ้าลืมสัญญา
พี่คืนกลับมา เป็นเจ้ากลับกลาย
ชาวบ้านอีกบ้าน สงสารเสียงร้อง
เปิดประตูจ้องมอง แล้วร้องถามไถ่
พี่ธงหรือนั่น แม่ฉันวัลลัย
ส่วนฉันนั้นไซร้ ..มีชื่อวรรณา
หยุดร้องพลัน หันมอง เจ้าของเสียง
แอบอายเอียง เอียง ผิดบ้านนี่หว่า
รีบลุก โกยอ้าว เข้าหาแก้วตา
นึกว่าผิดสัญญา วรรณาของพี่เอยย ..
23 มีนาคม 2547 01:09 น.
น้ำตาซาตาน
เดินดุ่มดุ่ม สาดส่าย ส่องหาทาง
ตาหันขวาง มองดู ช่างสับสน
ปรากฏชาย ร่างใหญ่ ใจกังวล
ในมือตน ปรากฏมี เลือดจางจาง
สะสาง ทิ้งตนห่าง จากที่มืด
ยืนขึ้นยืด อกแอ่น แผ่นกระด้าง
เลือดยังไหล ไม่หยุด ผุดบางบาง
ดุ่มบนทาง เถลไถล ไกลผู้คน
ทิ้งตนนอน ทอดถอน บนท่อนอิฐ
หนึ่งชีวิต มีค่า ใยสับสน
เอาตัวเอง ละเลงมีด กลางผู้คน
แล้วร้อนรน ทนทุกข์ ทุกค่ำคืน
ตนกับพวก เพ่นผ่าน ในงานใหญ่
ไม่ยอมใคร ฆ่าได้ ใครขัดขืน
เลือดคละคลุ้ง มุ่งตีรัน ทั้งฟันปืน
แม้ผู้อื่น ไม่รู้ความ ก็ตามตี
เลือดรักเพื่อน เกลื่อนกล่น คนคลุ้มคลั่ง
ฟันไม่ยั้ง ชั่งใจ ไม่ปราณี
ถูกเขาฟัน กลับบ้าง ง้างพอดี
เอามือปรี่ เข้ารับ กับศัตรา
รีบเริ่งรุด ร้างลา ด้วยอาสัญ
คนพัลวัน ไล่ล่ากัน ไม่ทันหนา
เคยได้เปรียบ ต่อยตี มีศักดา
ต้องจรมา ลี้ภัย ไม่น่าดู
นับจากนี้ เริ่มใหม่ กับชีวิต
ที่เคยคิด เข่นฆ่า หาศัตรู
หันมาใหม่ ใคร่ครวญ หวนนึกดู
ตัวของกู ควรฆ่าก่อน ก่อนฆ่าใคร ..
หน้าส่วนตัว
1216
