16 มกราคม 2548 19:30 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย
ไม่เห็นรอยชัดแจ้งเห่งศักดิ์ศรี
รับความบ้ากันเข้าไม่เอาดี
ตัวเจ้ามีความสุขหรือทุกข์ใจ
เจ้ายังน้อยเร่งเพียรเรียนดีกว่า
อย่าไปบ้าตามแฟชั่นให้หวั่นไหว
ริได้เสียตอนยังเล็กเด็กเกินไป
จงตั้งใจอ่านเขียนเรียนให้ดี
แม้ว่าเพื่อนมัวเมาช่างเขาเถิด
แต่ถ้าเกิดกับอนงค์จงถอยหนี
อย่าริลองของชั่วมั่วราคี
แล้วศักดิ์ศรีจะคู่เจ้าไม่เฉาตาย
อยากให้เจ้าเป็นคนไม่หม่นหมอง
หวังประคองชาติศาสน์อยู่มิรู้หาย
แต่ถ้าเจ้ากลับระยำทำวอดวาย
คงมลายทั้งแผ่นดินถิ่นมารดร
ลองตรองดูสักนิดถ้าคิดอยู่
ข่าวพรั่งพรูดังว่าอุทาหรณ์
มีสติทุกครั้งนะบังอร
พี่ขอสอนเจ้าไว้ อย่าได้ทำ
เราเป็นพุทธศาสนิกชนเหมือนกัน
เราเป็นคนไทยเหมือนกัน
ถ้าคนไทยไม่รักชาติเดียวกัน
ก็ไม่รู้จะเกิดมาบนผืนแผ่นดินเดียวกันทำไม
เพราะรักและห่วงใย
อยากให้พี่น้องร่วมชาติไซร้เป็นคนดี
14 มกราคม 2548 06:15 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
เฝ้ามองอยู่ไกลๆ
แค่นี้ก็สุขใจหนักหนา
ถึงแม้ว่าอยากจะเป็นคนที่อยู่ในสายตา
แต่เธอก็สูงสุดฟ้าเกินไป
ทำได้แค่แอบรัก
ถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยมีค่านักสักเท่าไหร่
แต่คนๆนี้ก็ให้ไปแล้วหมดทั้งใจ
รู้ว่าอยู่ระดับไหน ฉันจะเทียบได้ไงกับคนอย่างเธอ
เธอคือดาวบนฟ้าพราวสวย
ใจฉันอ่อนระรวยให้เสมอ
ฝันถึงเธอทีไร ใจฉันร่ำไห้อยากจะเจอ
แค่ได้มองหน้าเธอ แค่ได้เพ้อก็พอ
ฉันอยู่ไกลแสนใจ
จึงไม่มีเรื่องอะไรที่จะขอ
อยากเห็นเธอจริงๆสักครั้ง ไม่เคยเลิกหวัง นานเท่าไรก็จะรอ
ใจฉันไม่เคยท้อ ฉันอยู่นี่ยังขอแอบรอเธอ
แค่หวังเล็กๆในใจเท่านั้นเอง