18 มีนาคม 2547 03:30 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
จับดินสอบรรจงลงความคิด
เขียนนถูกผิดดีร้ายได้ทุกอย่าง
เขียนรักล่มจมดินสิ้นหนทาง
เขียนความเหงาอ้างว้างไร้ทางไป
ใช้สมองลองปัญญาค้นหาคำ
แต่งให้ขำให้สนุกสุขสดใส
เติมสีสันในบทกลอนคล้ายสอนใจ
แต่งต่อไปเพราะเอาใจใส่บทกลอน
มือข้างขวาพาลอยล่องท่องความฝัน
คืนผ่านวันผ่านไปไม่หลอกหลอน
เป็นฝันร้ายฝันดีมีทุกตอน
เขียนคำสอน รักลวง พ่วงโชคชะตา
ใช้สมองสร้างสรรค์ให้บรรเจิด
เขียนคำเลิศเพริศหูให้หรูหรา
เขียนความรักความห่วงใยที่ได้มา
เขียนความซ่าส์ ความดีที่ได้ทำ
ความรู้สึกบอกให้มือช่วยรื้อฟื้น
ความขมขื่นฝืนจนทุกข์ทนล้ำ
ความเสียใจในทุกสิ่งทิ้งให้จำ
ความเจ็บช้ำเหลือแสนแน่นในทรวง
มือเริ่มเมื่อยใจเริ่มล้าขอลาก่อน
สมองสั่งอยากพักร้อนอย่างใหญ่หลวง
ความรู้สึกได้จากไกลขอไปทวง
คืนวันล่วงนานเท่าใดใจเหมือนเดิม
15 มีนาคม 2547 05:12 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ก็เป็นคนแบบนี้คนไม่ได้เรื่อง
ไม่ได้ปราดเปรื่องเหมือนใครที่ไหน
อารมณ์อ่อนไหวง่ายเกินไป
ร้องไห้ได้ง่ายโดยไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากไหนทุกครั้ง
เหมือนคนเป็นบ้า
เหมือนเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครปลูกฝัง
ทุกคำที่พูดไปเหมือนไม่มีใครรับฟัง
ไม่มีใครสอนสั่ง ไม่มีใครจริงจัง ไม่มีใครหวังดี
เป็นคนแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร
ไม่มีใครใส่ใจ อยากจะไปให้ไกล อยากจะหนี
น้อยใจเหลือเกิน ทุกคนทำเมินทุกนาที
เกิดมาเหมือนตัวอัปรีย์ ถ้าตายไปคงจะดี คงไม่มีใครเห็นใจ
ไม่อยากโทษโชคชะตา
ไม่อยากโทษบิดรมารดาที่ผลักไส
ไม่อยากโทษพี่น้องเพื่อนพ้องหรือใครต่อใคร
เกิดมาไม่มีใครสนใจ โทษใครให้ได้ล่ะเรา
ทุกคนยิ้มอย่างมีความสุข
แต่ตัวเราขลุกกับความเหงา
รอคืนวันผ่านไปช้าๆ เพราะมันไม่มีค่าสำหรับเรา
อยู่กับความเศร้า เหมือนเราเป็นคนที่ถูกลืม
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
Calendar
หน้าส่วนตัว
1247
