25 ตุลาคม 2547 16:46 น.

เจ้าของใจ...ที่ไม่ใช่ฉัน

สายตาเธอมองดูอบอุ่น
ทำให้ว้าวุ่นอย่างหวั่นไหว
แค่เธอสบตามาก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร
มันสั่นไปทั้งร่างกาย และต้องห้ามหัวใจตลอดมา

ยิ้มให้เหมือนคนรู้จัก
ฉันอยากจะทักแต่ไม่กล้า
เธอยิ้มก็ยิ้มให้ ไม่เคยพูดออกไปเลยสักครา
เดินผ่านก็สบตา ไม่ใช่ว่า เจ้าของใจ

เพียงผ่านมาพบ
ไม่รู้จุดจบอยู่ตรงไหน
ส่งยิ้มให้ทุกวัน ใจมันก็สั่นข้างใน
พยายามแล้วทุกครั้งไป อย่ามีใจให้เขาเลย

ยังจำสายตาคู่นั้นได้ดี
ไม่เคยลืมสักที แม้เธอคนนี้จะเมินเฉย
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เขาไม่มาหาเหมือนเคย
ได้แต่เดินผ่านแล้วยิ้มเฉยๆ เท่านั้น

จากกันไปแล้ว...สายตาที่อบอุ่น
ความรักที่หอมละมุนเหมือนฝัน
อ้อมแขนที่กว้างใหญ่ แต่วันนี้แคบลงไปทุกวัน
คำพูดที่บอกว่า รักกัน อยากจะลบสิ่งเหล่านั้นเหลือเกิน

ยิ้มให้เพราะว่าเคยรู้จัก
เธอไม่อยากทัก ไม่ใช่ว่าเธอเขิน
ความรักที่แห้งแล้ง โดนเธอแกล้งทำเมิน
รีบยิ้มแล้วรีบเดิน เพราะฉันมันส่วนเกินที่เธอตัดไป

แค่ผ่านมาพบ
แล้วจุดจบจะมีบ้างไหม
ปวดใจเหลือเกิน ที่ต้องเดินอย่างเดียวดาย
เพราะไม่ใช่ เจ้าของใจ จบแล้วจบไป ไม่มีทางเลือกไหน ที่จะให้เป็นเหมือนเดิม

1554

love

comment

4 ตุลาคม 2547 18:06 น.

เพียง...อยาก...ขอ...

น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม

เพียง... อยากขอ...ให้ฉันนั้นเก่งกล้า
เพียง... อยากขอ...ให้ใจข้าไม่ล้าหนี
เพียง... อยากขอ...ให้ฉันได้ฝันดี
เพียง... อยากขอ...ความสุขนี้ไม่มีจาง

อยาก... ขอเพียง...เคียงข้างอย่างใกล้ชิด
อยาก... ขอเพียง...ตามติดไม่คิดห่าง
อยาก... ขอเพียง...ให้รักนี้ไม่มีลาง
อยาก... ขอเพียง...ความอ้างว้างไกลห่างกัน

ขอ...เพียงอยาก...ให้ใจฉันนั้นเก่งกล้า
ขอ...เพียงอยาก...ให้ทุกคราข้าสุขสันต์
ขอ...เพียงอยาก...ให้ความเหงาร้าวชีวัน
ขอ...เพียงอยาก...ให้ไกลกัน จากฉันที