28 ธันวาคม 2546 20:36 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
แค่เพียงขอ รอเธอ เพ้อถึงอยู่
ก็เพราะรู้ ว่าใจ ไม่หน่ายแหนง
ถึงแม้เธอ จากไป ให้ระแวง
และแม้เธอ กลั่นแกล้ง แรงเท่าใด
เพราะตัวฉัน ห่างเธอไป ไกลสุดฟ้า
ตัวเธอคง พบพา หาคนใหม่
แม้นรักแท้ แต่ไม่ได้ ใกล้ชิดใจ
รู้แน่ไซร้ เธอเหงาใจ ถึงไกลกัน... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
หากขอบฟ้าที่ขวางกั้นคือกำแพง
ขีดเส้นแบ่งความรู้สึกที่ร่วมฝัน
หากระยะทางกว้างไกลเกินกำลัง
ขอเธออย่าสิ้นหวังแห่งศรัทธา
อย่าคิดท้อ ต่อหัวใจที่ยิ่งใหญ่
เพราะเธอเปรียบดั่งหลักชัยให้ไขว่คว้า
เพราะเธอคือทุกสิ่งที่ล้ำค่า
เป็นจริงตลอดมา ตราบนิรันดร์... (vaproud)
แต่รู้ไหม ยิ่งนานไป ใจยิ่งล้า
เสียน้ำตามากมาย ให้ไหวหวั่น
เขาเปลี่ยนใจ รักแท้พ่าย ใกล้ชิดกัน
ยอมรับมัน ทั้งที่ฉัน ไม่เต็มใจ
ไม่มีสิทธิ์ เรียกคืน ให้ชื่นจิต
ไม่มีสิทธิ์ สักนิด เหมือนคิดไว้
ไม่มีสิทธิ์ อีกแล้ว เมื่อแคล้วไป
ไม่มีสิทธิ์ ผูกรักไว้ ให้มั่นคง... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
ได้รับรู้เสมอเมื่อเธอเจ็บ
อย่าไปเก็บความหม่นเศร้า เพียงเศษผง
ขอเชื่อมั่นต่อใจอันซื่อตรง
ฉันคนนี้จะไม่หลง ไม่มองใคร
สิทธิ์ คือเธอเพียงผู้เดียว
ฉันมีสิทธิ์ข้องเกี่ยวเธอบ้างไหม
หากเธอจะเชื่อในตัวฉันที่พูดไป
ฉันคงมีเพียงแต่ใจจะให้เธอ... (vaproud)
ไม่อยากรับรู้สิ่งใด ยามใจเสีย
ความเหงา ทำให้อ่อนเพลีย ยามพลั้งเผลอ
เพราะว่ารัก จึงภักดี ยามมีเธอ
ฉันละเมอ เพ้อพร่ำ ยามทุกข์ทน
สิทธิ์ของฉัน ตอนนี้ ที่มีอยู่
ก็คือรู้ ว่าช้ำใจ ไปทุกหน
สิทธิ์ของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งอับจน
ก็คือทนทุกข์ใจ ไปชั่วกาล... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
สิ่งใดที่ทำให้ใจเขืองขุ่น
อาจว้าวุ่นในวานวันที่เคลื่อนผ่าน
สำหรับความรู้สึกที่เนิ่นนาน
ไม่เคยเจือจางไปจากใจ
เธอยังมีฉันอยู่ตรงนี้
วันเดือนหรือปี ก้าวผ่านสักเท่าไหร่
เธอคือความงดงามเสมอไป
เช่นดอกไม้ในหัวใจที่ผลิบาน... (vaproud)
สิ่งที่ผ่าน แผ่ซ่าน ให้เจ็บลึก
ให้รู้สึก ถึงความเหงา ที่เผาผลาญ
ให้รู้สึก ถึงความเศร้า ที่ร้าวราน
รู้สึกถึง รักแห้งกร้าน ที่ด้านชา
เธอมีฉัน ฉันมีเธอ รักเอ่อล้น
รักกันจนต้องแตกแยก แลกปัญหา
จะกี่วันเดือนปี ที่ล่วงมา
ฉันเหมือนคนไร้ค่า ที่น่าชัง... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
ขอพิสูจน์ความรักด้วยหัวใจ
ขอจงให้โอกาสเพียงสักครั้ง
ขอฉันเป็นดั่งแสงแรงกำลัง
ยามพลาดพลั้ง ขอฉันได้ข้างกาย
ขอฉันเป็นคนของความรู้สึก
ขอมีเธอในส่วนลึกทุกความหมาย
ไม่อยากเห็นเธอเงียบเหงาเปล่าดาย
ไม่อยากให้ใครทำร้ายหัวใจเธอ
ประตูบานใหม่รอคอยให้ค้นหา
ฉันเก็บรักที่ล้ำค่าไว้เสมอ
เผื่อวันหนึ่งวันใดได้พบเจอ
ขอมอบเท่าที่เธอต้องการ... (vaproud)
ในเมื่อเธอ จากไกล ไม่กลับคืน
ฉันก็คงไม่ครึกครื้น ชื่นฝันหวาน
ในเมื่อคนอย่างฉันนี้มันเนิ่นนาน
ฉันก็แค่คนวันวาน เธอผ่านไป
ไม่อยากขอเป็นใครที่ใกล้ชิด
ไม่อยากเป็นเพื่อนคู่คิด ให้จิตไหว
เมื่อเธอมีเขาคนใหม่ไว้แนบกาย
จึงไม่อยากเป็นผู้ร้ายทำลายเธอ
คงไม่มีประตูไหน ที่ใคร่หา
รักเย็นชา อ่อนล้าพาใจเผลอ
เธอทิ้งไป ฝากรอยไว้ ให้ละเมอ
รักแต่เธอ สิ่งที่เจอ เธอจากกัน... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
หากคำรัก ย้ำรู้สึก เธอหวาดนัก
เปิดหัวใจ เรียนรู้รัก ในตัวฉัน
สัญญาใช่ เพียงลมปาก ผูกสัมพันธ์
ให้เฝ้าฝัน ละเมอเพ้อ แล้วเผลอไกล
ฉันเพียงคน เดินดิน คนธรรมดา
อาจมิได้ มีคุณค่า ต่อใครไหน
หากแต่ฉัน มีชิวิต และจิตใจ
ที่มีรัก มอบให้ เธอผู้เดียว
หากสักวัน เราอาจ ต้องจากลา
อาจเคว้งคว้าง ต่อชะตา อันแปลกเปลี่ยว
ใช่ว่าฉัน ปล่อยทิ้งเธอ ให้ดายเดียว
ใช่ว่าฉันไม่แลเหลียว แม้เสี้ยวใจ
แต่อาจเป็นเพราะเงื่อนไขแห่งชะตา
พรากลมหายใจ อย่างเงียบช้า เอาไว้
โปรดรู้เถิด ปรารถนา แห่งหัวใจ
เธอคือรักครั้งสุดท้ายที่เป็นจริง... (vaproud)
หัวใจฉัน ชาชิน เมื่อสิ้นรัก
ใจเจ็บนัก เมื่อใจปัก กับทุกสิ่ง
คำพูดเธอ ทำฉันเผลอ ลืมประวิงค์
ทั้งที่จริง เธอแค่ทิ้งคำสัญญา
ฉันมันคนธรรมดาไม่หราหรู
ไม่อาจเชิดชูตาได้ให้ใครหนา
รักที่มี ถูกย่ำยี ทุกเวลา
ช่างไร้ค่า จริงนัก รักของเรา
เมื่อวันนี้เธอยืนยันไม่ผันเปลี่ยน
เธอจะไม่หมุนเวียนรักที่เฉา
เธอจะจากกันไปไกลไร้เงา
เธอจะให้ฉันเศร้าและเหงาใจ
ที่ผ่านมา ฟ้า ชะตา มากำหนด
ให้รันทด หม่นหมอง ต้องร้องไห้
ถึงอยากเปลี่ยนผัน ชะตา ที่ฆ่าใจ
แต่ก็ทำไม่ได้ เข้าใจดี... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
จะมีสักกี่ร้อยหมื่นถ้อยคำ
สักกี่คืนค่ำ หวาดกลัว เธอหน่ายหนี
มองให้ลึกถึงรู้สึกที่ฉันมี
ว่าจริงแท้ร้ายหรือดีเพียงไร
มิใช่หวานล้อมให้ใคร่ลุ่มหลง
แต่ถือตรงต่อฝันที่เฝ้าใฝ่
มั่นต่อวาจาเพียรพร่ำนำไป
หวังเพียงว่า อภัย จากใจเธอ
บนเส้นทางชีวิตอาจคิดพลาด
ระหว่างทางเคยประมาทเพราะพลาดเผลอ
ถนนใจที่ปลายทางมิพบเจอ
ปาดน้ำตาที่ท้นเอ่อ เพื่อก้าวไกล
หากความรักของฉันคือเส้นทาง
พบบาดแผลตามก้าวย่างที่เคลื่อนไหว
เส้นทางที่มิพบกลีบดอกไม้
อาจโรยรายด้วยซากเศษความฝัน
สักเพียงหนึ่งซึ่งมั่นต่อศรัทธา
สักเพียงหนึ่งปรารถนายื่นให้ฉัน
สักเพียงรักที่จิบดื่มเพิ่มเติมกัน
สักเพียงหนึ่งเพียงสัมพันธ์อันยั่งยืน
พอเพียงเหลือเพื่อรักสักบ้างไหม
พอเพียงเหลือเพื่อหัวใจไม่ข่มฝืน
พอเพียงเหลือเพื่อชีวิตอันขมกลืน
พอเหลือไหม หากเรียกคืนเธอย้อนมา... (vaproud)
ขอปิดฉากรักนี้ ที่เจ็บปวด
ขอปิดฉากรักรวดร้าวเศร้าหนักหนา
ขอปิดฉากรักนี้ที่ล่วงมา
ขอปิดฉากด้วยการลา อย่างล้าใจ
ไม่อยากอยู่ตรงนี้ที่ๆเหงา
ไม่อยากอยู่กับความเศร้า ที่หม่นไหม้
ไม่อยากอยู่กับความฝันอันรำไร
ไม่อยากทรมานเรื่อยไป ใคร่ขอลา... (น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม)
28 ธันวาคม 2546 17:28 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
รักมีค่ามากแค่ไหนไม่อยากรู้
เพราะที่เจอรักอยู่คู่ขื่นขม
รักสีดำที่คล้ำช้ำระทม
ไม่สุขสมเหมือนคนอื่นชื่นหัวใจ
น้อยใจนักรักเจ้าเฝ้าแหนงหน่าย
ใยใจร้ายกับข้านักรักสดใส
อยากมีสุขเหมือนคนอื่น ใครต่อใคร
รักข้าไซร้น่าน้อยใจไร้ราคา
ทำทุกอย่างเพื่อสร้างรังความรัก
แต่รักกลับผลักไส ทำไมหนา
มันไม่พออีกหรือ รักลือชา
หรือข้าไร้วาสนาไขว่คว้ากัน
ที่ตัวข้ากล้าทำย้ำความคิด
คงจะผิดคำสั่งฟ้าท้าสวรรค์
ข้าจึงอยู่สู้ทนปนร้าวราน
ไม่มีใครคิดสงสารกันฉันน้อยใจ
24 ธันวาคม 2546 21:41 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ดอกสีเหลืองดอกน้อยที่ลอยล่อง
ลมปลิวว่องพัดผ่านซาบซ่านเหลือ
มองชิงช้าในวัยเยาว์เฝ้าคลุมเครือ
ความทรงจำที่เอื้อเฟื้อตลอดมา
ฉันเริ่มต้นครวญเพลงบรรเลงจิต
ครั้นความคิดพาฉันนั้นผวา
จมอยู่ห้วงคำนึงถึงวันลา
ภาพนั้นยังติดตาไม่พร่าเบลอ
กลีบดอกไม้ในวันนั้นพลันเริ่มหล่น
ภาพความซนครั้งนั้น นั่นฉันหรอ
ภาพดอกไม้ที่โรยลา ล้าละเมอ
ในห้องเรียนที่ฉันเธอ เคยเจอกัน
วันที่แสนจะเปียกปอนในตอนเด็ก
ความกล้าหาญตอนเล็ก ไม่เปลี่ยนผัน
เธออยากอยู่ตรงนี้ ทุกวี่วัน
หรือว่าเธอจะจากกันให้หวั่นใจ
ในวันที่สายลมโหมโบกพัด
ฉันอยากขัดขวางเธอ ไม่เผลอไผล
ฝนกลับตกกระหน่ำ ทำช้ำใจ
ไม่สามารถรั้งเธอได้ ใจระทม
อีกกี่วันอีกกี่เดือนที่เคลื่อนผ่าน
ที่จะไม่ต้องร้าวรานและขื่นขม
อีกช้านานแค่ไหน ถึงไม่ตรม
ขาดเธอไป ใจระบม อยู่ทุกครา
เฝ้ารอวันฟ้าใสไร้ความทุกข์
เฝ้ารอวันที่ความสุขสมปรารถนา
เฝ้ารอวันที่เธอนั้นจะกลับมา
เฝ้ารอวันที่น้ำตาจะไหลช้าลง
กาลครั้งหนึ่งซึ่งนานแสนนานนัก
มีคนที่รักเธอใช่เพ้อหลง
สายลมพัดผ่านรักนั้นที่มั่งคง
นิทานนี้ต้องจบลงตรงเธอลา
22 ธันวาคม 2546 22:08 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
วันนี้มีเพียงเสียงเปียโน
กับเชลโล่ตัวเก่า ช่างเหงาแท้
รู้ได้เลยว่าไม่เคยมีใครแคร์
ฉันรู้แน่เธอจะแปรและเปลี่ยนไป
เธอบอกว่าเธอเสียใจให้กับฉัน
มันก็เพียงแค่นั้นไม่หวั่นไหว
อยากกอดเธอไม่ให้เผลอไปกับใคร
แต่ก็รู้ทำไม่ได้ ใจรู้ดี
หวังว่าเขารักเธอล้นเอ่อกว่า
แต่ตอนนี้ถึงเวลาขอลาหนี
เธออยากให้พูดอะไรล่ะคนดี
ฉันไม่อยากเดินตรงนี้เพียงผู้เดียว
ทำไมเธอทำฉันยิ้มปริ่มความสุข
ทั้งที่เธอทำฉันทุกข์ไม่แลเหลียว
เธอกับเขารักกันมั่นกลมเกลียว
ฉันรู้สึกห่อเหี่ยวเปล่าเปลี่ยวใจ
เธอไม่ต้องมาสนกังวลหรอก
อยากจะบอกแค่นี้เดี๋ยวก็หาย
ไปเถอะนะ ทำใจให้สบาย
ฉันไม่เป็นอะไรง่าย ง่ายหรอกเธอ
แต่ทำไมทำไม่ได้เลยนะ
แค่เพียงเธอเลิกละ ถึงกับเผลอ
ฉันก็ปล่อยให้เป็นไป ใจละเมอ
ทำไมยังรักเธอ ไม่เข้าใจ
16 ธันวาคม 2546 20:21 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ภาพยังคงตราตรึงซึ่งเสมอ
แม้ว่าเราไม่พบเจอหรือเพ้อหา
ขอแค่เธอเป็นสุขทุกเวลา
ยังห่วงเธอเสมอมาแม้ลาไกล
ชีวิตฉันวันนี้ไซร้อยากให้รู้
ว่ามันเป็นของเธออยู่ ไม่หวั่นไหว
คืนนี้ฉันนอนไม่หลับเพราะคับใจ
รอยยิ้มใสยังจำได้ไม่เปลี่ยนแปลง
กลิ่นกายอันละมุนคว้างกรุ่นรัก
ช่างหอมนักจับใจไม่หน่ายแหนง
เธอยังเป็นหนึ่งในใจไม่ระแวง
เป็นเหมือนแรงสานฝันวันต่อไป
ขาดเธอไปใจฉันนั้นแทบขาด
เหมือนมันโดนมีดบาดปาดเอาไว้
ขาดเธอนั้นฉันจะเดินเหินอย่างไร
เธอจากไปประตูใจฉันคงปิด
นั่งมองเมฆลอยล่องบนท้องฟ้า
เอื้อมมือไขว่คว้ารักนั้นอันน้อยนิด
รักที่มีให้กับเธอเบลอเบือนบิด
เธอจึงคิดจากไกลไปห่างตา
ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี
รักที่มีให้เธอล้นเอ่อหนา
ยังคงรออยู่ตรงนี้ทุกเวลา
เมื่อเธอช้ำอุรามาหากัน
เพราะเธอคือชีวิตทั้งชีวิต
ฉันยังคงสำนึกผิดเรื่องวันนั้น
ว่าเธอมีความหมายคล้ายชีวัน
อยากขอโทษเรื่องวันนั้นฉันเสียใจ
แค่ความเงียบเลาะเลียบเทียบใกล้ชิด
ค่ำมืดมิดฉันรู้ใจอยู่ไหน
ไม่กล้าทำร้ายคนรักที่ปักใจ
ไม่สามารถเอ่ยไปได้ให้รู้เลย
มันก็แค่คำหนึ่งซึ่งง่าย-ง่าย
ทำไมฉันพูดไม่ได้คล้ายทำเฉย
ตลกตัวฉันแท้แค่เฉยเมย
ไม่ยอมเอ่ยไม่ยอมเผยความในใจ
หัวใจเธอยังอยู่อยู่ตรงนี้
ฉันไม่มีสิทธิ์ร่วมฝันอย่างนั้นได้
เพราะฉะนั้นอย่ารอฉันอีกต่อไป
ถึงเสียใจ เจ็บแค่ไหน ไปเถอะเธอ
สิ่งที่ทำลงไปในวันก่อน
มันมาหลอกมาหลอนย้อนใจเผลอ
สิ่งที่ผ่านพ้นมาทำเพื่อเธอ
สิ่งที่ฉันได้เจอ เธอปันใจ
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
Calendar
หน้าส่วนตัว
954
