14 ธันวาคม 2546 04:44 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
...จุดยืนของชีวิต...
อะไรคือ สิ่งที่ลิขิตฝัน
อะไรคือ สิ่งที่ค้นหามานาน
อะไรคือ สิ่งที่ทำให้พาลพบเจอ
...จุดยืนคืออะไร...
หาเท่าไหร่ ก็ไม่แน่ใจเสมอ
หาเท่าไหร่ ก็ได้แต่สิ่งที่พร่าเบลอ
หาเท่าไหร่ ก็ไม่พบเจอสักที
...จุดยืนของฉัน...
มันคืออะไรกัน ที่ฉํนไม่อาจหนี
หรือ...มันคือความว่างเปล่า จากใจเหงาๆที่มี
หรือว่า...ฉันไม่เคยได้เจอความสุขที่แสนดีจากใคร
...จุดยืนของบทกลอน...
มันคงจะเป็นความเจ็บที่แอบซ่อนเอาไว้
มันคงจะเป็นความเยือกเย็นภายในจิตใจ
มันคงจะเป็นความสดใส ที่ใครไม่ต้องการ
...ก็เพิ่งรู้ว่า...
สิ่งที่ผ่านมามันไม่มีค่าแม้ความสงสาร
ทุกสิ่งที่ได้ทำลงไป มันก็ดีแต่ทำให้ใจร้าวราน
สิ่งที่เฝ้าทำอยู่นาน ก็แค่ต้องการใครสักคน
13 ธันวาคม 2546 17:00 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ขอโทษนะ
ที่ฉันจากเธอมาอย่างนั้น
ทั้งๆที่เรายังไม่เข้าใจกัน
เธอคงจะเสียใจมากในวันนั้น....ฉันเข้าใจ
ไม่รู้ว่าวันนี้เธอยังจะโกรธกันอยู่หรือเปล่า
ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะปวดร้าวสักแค่ไหน
ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดอย่างนั้นออกไป
ยกโทษให้กันได้ไหม...คนดี
๐๐จากไปไม่ต้องกลับมา๐๐
ฉันก็ตอบกลับไปว่า๐๐ ไม่ต้องไล่ก็ได้น่า ไม่ได้คิดหนี๐๐
๐๐ไม่ต้องไล่ก็ได้ ฉันพร้อมจะไปทุกวินาที๐๐
๐๐จากไปได้น่าแค่นี้ ไม่ต้องมาตะคอกใส่กัน๐๐
คำพูดที่ไม่ได้คิด
มันยังติดอยู่ในใจฉัน
วันนี้รู้แล้ว ว่าความผูกพัน
ที่มีให้เธอนั้น ยังไม่จืดจาง
วันนี้จึงอยากจะขอ
ฉันจึงมาง้อ ขอแค่เธออย่าเหินห่าง
ตั้งแต่วันนั้นที่ทะเลาะกัน มันเหมือนมีลาง
ว่าเธอจะเหินห่าง และคิดที่จะทิ้งขว้างกัน
คนดี...คะ
อย่าไปถือสาเลยนะ....เรื่องในวันนั้น
กับความงี่เง่าที่เธอได้เจอมัน
ฉันก็เสียใจไม่แพ้กัน... ให้อภัยฉัน...ได้ไหมเธอ
11 ธันวาคม 2546 14:54 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ไม่แน่ใจใจไม่แน่รักแท้หรือ
ที่ได้ฝึกได้ปรือรักหรือหลง
ที่แล้วมาพัดผ่านไปใยลืมลง
ฉันงวยงง เธอก็คงเหมือนใครๆ
จนวันนี้วันที่เธอลี้จาก
เหมือนโดนขวากโดนหนามยามหวั่นไหว
รักมันลึกมันซึ้งกึ่งฝั่งใจ
รักเล่ห์ร้ายเล่ห์เหลี่ยมต้องเจียมตน
รักก่อตัวก่อปลูกผูกสองจิต
รักชวนคิดชวนฝันพลันสับสน
รักที่เธอที่ให้ใจวกวน
เกินอดทนอดกลั้นมันชินชา
แม้นครั้งหน้าครั้งใดใคร่ขอจาก
ใช่ลำบากลำโทษโกรธหรอกหนา
รักแท้ครั้นจากไกลไม่กลับมา
โอ้ ตัวข้าระทมตรมตรอมใจ
รักที่สวยที่เลิศบรรเจิดเอ๋ย
ใยเฉยเมยเฉยชาข้าสงสัย
ใยความรักความดีที่ให้ใคร
เขาผลักไสผลักส่งไม่ลงรอย
รักที่สวยที่งามตามที่หวัง
เขาไม่จริงไม่จังรั้งเราหงอย
เขาหลอกพร่ำหลอกเพ้อชะเง้อคอย
รักเลื่อนลอยเลื่อนลมหลอกงมงาย
9 ธันวาคม 2546 06:00 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
ขอให้ฉันได้อยู่คนเดียว
ได้โปรดอย่ามาข้องเกี่ยวกับฉัน
ฉันไม่มีรัก ไม่มีความรู้สึก หรือความผูกพัน
ปล่อยฉันไว้แบบนั้น แล้วไปให้ไกล
ใช่ว่าไม่อยากจะรักเธอ
ใช่ว่าอยากจะเห็นเธอเพ้อเข้าใจไหม
แต่....ฉันไม่ได้รักเธอจะให้ฉันทำอย่างไร
ไม่อยากให้เธอรักจะเป็นจะตาย เข้าใจซะที
ไปซะเถอะนะ
กล้าดียังไงมาเอะอะว่ารักฉันคนนี้
รู้จักฉันนานแล้วหรอถึงมาทำเป็นหวังดี
หยุดพูดซักที มันไม่มีความหมายอะไร
เจ็บมาแล้วครั้งหนึ่ง
ไม่อยากจะให้มันเจ็บอีกจนซึ้ง จนหวั่นไหว
แต่...ถ้าเธอรักฉันมาก ฉันก็อยากจะขอให้เธอไปไกลๆ
อย่ามาสนใจฉันได้ไหมเธอ
ยอมรับว่าฉันตัดเขาไม่ได้
แล้วเธอยังคิดที่จะมีใจให้ฉันอีกหรอ
พอเถอะนะ มันก็แค่ภาพลวงตา ที่ทำให้เธอพร่าเบลอ
ฉันตอบแทนไม่ได้จริงๆนะเธอ ขอให้เข้าใจ
ฉันเหนื่อยมามากพอ
และก็ไม่อยากให้เธอท้อเข้าใจไหม
ฉันไม่เคยรักเธอ ล้านครั้ง ล้านคำที่พร่ำบอกเธอไป
ยังมีคนอีกมากมาย อย่าทำร้ายตัวเองเลย
6 ธันวาคม 2546 09:40 น.
น้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
คำว่ารักอาจจักฟังยิ่งใหญ่
และถูกสอนให้เชื่อไว้อย่างนั้น
เธอที่รักที่ยอมภักดีต่อกัน
ใยเปลี่ยนผันจากไปไม่กลับมา
เธอปล่อยให้ฉันนั้นต้องหวั่นไหว
ไม่เหลือใครในวันที่เหว่ว้า
เมื่อก่อนนั้นเธอรักฉันดั่งแก้วตา
ใยวันนี้ฉันไร้ค่าไม่มาแล
ฉันรักเธอไม่เคยเลยที่จะเผื่อ
แต่วันนี้เธอไม่เหลือไม่แยแส
ก่อนรักเคยงดงามไม่เปลี่ยนแปร
ใยไม่แคร์ไม่มาแลให้ปวดใจ
ไม่มีอะไรแน่นอนเหมือนก่อนนั้น
มีแต่ฉันที่คงมั่นไม่หวั่นไหว
ยังรักมั่นไม่รู้มันเจ็บเท่าใด
ตอนนี้ขอปล่อยมันไม่ไปไม่หวนคืน
ฉันทำดีเท่าไหร่ไม่เคยสน
แต่รักเธอมันวกวนต้องทนฝืน
รักที่เธอให้กันมาไม่ยั่งยืน
ก็ขอคืนหัวใจไม่ต้องการ
เพิ่งรู้ว่าวันนี้ที่เธอจาก
รักลำบากมากนักดั่งประหาร
รักไม่มีตัวตนใจลนลาน
รักยาวนานไม่ได้สานใจของเรา
รู้ว่าเธอเผลอใจไปเป็นอื่น
ก็ไม่ฝืนทนคบกลบความเหงา
เมื่อมีคนติดตามเธอดังเงา
ปล่อยรักเราให้เฉาเก่าก็พอ
เพิ่งรู้นะวันนี้มีเธออยู่
ฉันได้รู้อะไรแบบไม่ขอ
รักไม่มีตัวตนที่ทนรอ
และที่ท้อคือต้องง้อคนไร้ใจ
Lovers
0 คน เลิฟน้ำตากับท้องฟ้าสีคราม
Calendar
หน้าส่วนตัว
1287
