14 พฤษภาคม 2547 11:59 น.
น้ำตา_
คิดถึงนาง ... ปริ่มว่า ... จะขาดใจ
เนื้อนวล ... รู้บ้างไหม ... เรียมห่วงหา
หากเพียง ... อยู่ใกล้ ... เพียงสบตา
ยากจักหา ... ผู้ใด ... สุขใจเท่า
คิดถึงนาง ... ปริ่มว่า ... ใจจะขาด
นฤนาถ ... จะเข้าใจ ... บ้างไหมเล่า
ใช่จะคาด ... จะคั้น ... ดั่งใจเอา
แต่ด้วย ... รักรุมร้าว ... ราวต้องมนต์
คิดถึงนาง ... ปริ่มว่า ... ทุรนทุราย
ดุจจะวาย ... ชีพแล้ว ... เข้าตาจน
เพียงเข้าใจ ... ผิว่าอาจ ... จะผ่อนปรน
เพียงยล ... ฉายลักณ์เจ้า ... จึงเบาบาง
คิดถึงนาง ... ปริ่มว่า ... ทุรายทุรน
ขอทางพ้น ... ขอพบ ... เจ้านวลปรางค์
ขอสบพักต์ ... สบเนตร ... อีกเชยคาง
ด้วยเราห่าง ... ร้างไกล ... ไม่ได้เจอ
14 พฤษภาคม 2547 11:56 น.
น้ำตา_
นานแล้วที่จากกันไกล
บอกตัวเองเอาไว้ไม่ให้ห่วงหา
อยู่กับความรู้สึกที่แสนจะชินชา
ที่ผ่านมาฉันเป็นเพียงหมากของเธอ
สนุกไหมกับการเป็นผู้เล่น
คอยบังคับ ควบคุม คนโง่เขลา
ยั้าเสมอกับคําว่าสองเรา
แต่แววตาเธอมีเค้าอยู่ทั้งใจ
ไม่ต้องแสร้งแสดงว่าคิดถึง
เพียงละครจบลงคงแค่เหงา
พอทีแล้วกับคําว่ารักของเรา
แม้จะเศร้าแต่คงไม่หวนคืน
14 พฤษภาคม 2547 11:42 น.
น้ำตา_
ไม่ใช่ ว่าฉัน ไม่เคยเสียใจ
ที่เห็นไม่ร้องไห้ เพราะเข้มแข็ง
อ่อนล้าเต็มที หมดเรี่ยวแรง
ที่ต้องแบ่งปับเธอให้กับใคร
หยุดทำร้ายกันสักที
ต่อแต่นี้ จะมีแค่ฉันได้ไหม
อยากเป็นคนที่เธอเห็นค่า มากกว่า ใคร ใคร
เพราะฉัน ก็มีหัวใจ รักได้ เจ็บได้ เหมือนกัน..............
14 พฤษภาคม 2547 09:40 น.
น้ำตา_
อยากบอกว่ายังรัก
และก็จะรักอยู่อย่างนี้
อยากบอกว่าความรู้สึกดีๆ
จะยังคงมีเช่นเดิม
ถึงแม้วันนี้จะเหงา
จะเศร้า...ไม่มีเธอ
ยังอยากจะพบ จะเจอะเจอ
แม้ว่าเธอจะไม่เหมือนเดิม
14 พฤษภาคม 2547 09:29 น.
น้ำตา_
ความเหว่ว้าไม่ปราณีใคร
ชาชินเพียงหัวใจที่อ้างว้าง
ถ้ารู้ว่าการพบเธอเพื่อแยกทาง
จะปล่อยให้มีช่องว่างจนห่างกัน
กว่าจะก่อสานคำว่าเยื่อใย
นานก่อนได้ใช้หัวใจร่วมกับฉัน
ความเดียวดายที่ไม่มีใครผูกพัน
ยังไม่ร้าวเท่าอาทรกันแล้วต้องไป
หน้าส่วนตัว
678
