หัตถามือยอมือไหว้ วันทา
นิ้วสิบเรียงถ้อยมา นบน้อม
ก้มเคารพไหว้สา คุณท่าน เลิศแล้ว
ยกธูปเตียนดอกพร้อม เทิดไหว้หัตถา
ดอกมะเขือมอบไว้ ถ่อมตน
หญ้าแพรกจักอดทน สืบสร้าง
ดอกเข็มเฉียบแหลมคน เปรียบดั่ง ปัญญา
ข้าวตอกแตกขาวอ้าง เจริญไซร้ความดี
พระคุณครูยิ่งแล้ว ใหญ่หลวง
สอนสั่งบ่ปิดลวง บอกชี้
ขัดเกลากรวดหินตวง ได้ค่า เม็ดพลอย
ขอรำลึกคุณนี้ มากล้นพรรณนา
เมื่อยามรักใฝ่ห้อง หัวใจ หญิงหนึ่งบุรุษใคร่ แอบอ้าง แม้นรู้รักไกลใกล้ อกนี้ เจียมตน โอ้ภมรตอมกลิ่นน้อง มากล้นชิงนาง.....
หลับตาลงสู่ภวังค์ความมืดมิด ปิดกั้นจิตสงบใจในความหมอง ชอกช้ำรักจากผู้ใฝ่ฝันปอง โอ้นวลน้องจากไกลมิกลับคืน เปิดเปลือกตาดวงใจยังคงหลับ ขาหักเอ็นขาดร่างขัดขืน ดวงใจล้มฟาดไม่หยัดยืน แต่ตัวยังยืนเหน่อมอง ในความเศร้าความร้าวความรันทด เหมือนม้าพยศเหยีบย่ำท้อง ทุ่งหัวใจแหลกเหลวปลิวละออง ลอยสู่ท้องนภา มองดวงจันทร์สลับกับที่มืด เปรียบเทียบคืนและวันอันฝันหา แสงจันทร์ต้องจิตร้าวกายา ความมืดจงพาข้าจากไป จะขอเป็นความมืดจนสิ้นจิต บังอาทิตย์บดจันทร์ป่นเทียนไข จะขอเป็นแก้วร้าวร้าวสุดใจ ที่ขว้างออกไปสุดกำลัง พุ่งตรงสู่ปรายโค้งขอบฟ้า กระแทกพสุธากลับหลัง หมุนขว้างตรงข้ามจากกัน ทะเลฝั่งภูผาฉันและเธอ.... ประพันธ์โดย ก้ำ เมืองปัว
นั่งนับเดือนนับดาวพราวบนฟ้า รอเวลาหลุดล่วงตกฟากเขา จะวิ่งไปจับคว้าด้วยมือเรา หวังเป็นเจ้าครอบครองก้อนดาวนั้น แต่เวลาเมินนานกาลความคิด จึงรู้พิจปริศนาน่าขบขัน ว่าที่จริงดวงดาวต้องแสงจันทร์ ส่องเห็นพลันแสงดาวพราวจันทรา โอ้บ้านเมืองแท้จริงใครคือเจ้า หรือว่าเราตาสีและตาสา อาจจะเป็นผู้ดีมีราคา หรือผู้ว่าฯนายกไม่สงสัย อันตำแหน่งยศลาภนั้นคือดาว เปรียบสูเจ้าทั้งหลายได้อาศัย แต่ตัวข้าประชาชนคนทั่วไป คือแสงไฟจากจันทร์นิรันดร....
เมฆหม่นฟ้า ล่องลอย คอยขับฝน นึกถึงตน เดินก้าว ราวความฝัน วันเดือนปี เวลา ที่ยาวพลัน ก็เหมือนสั้น หนึ่งเดียว ดั่งเปลวเทียน ช่วงชีวิต หลากหลาย ทิศทางเดิน บางสายเพลิน เดินย้ำ ซ้ำวนเวียน บ้างเส้นสาย ขวากหนาม ต้องจำเจียน ได้ความเพียร เตือนจิต พินิจไป กว่าจะข้าม หนทาง ทางชีวิต รู้จักคิด ก้าวเดิน หนทางใหญ่ แต่จากนี้ เมฆฝน พายุใด จะก้าวไป เหยียบย่ำ ด้วยมั่นคง แม้นท้องฟ้า ยามนี้ จะตั้งเค้า โปรยฝนเจ้า สาดซ่า กระเด็นลง จะไม่วิ่ง หนีเจ้า เยี่ยงเผ่าพงศ์ ขอทะนง ยืนเปียก ด้วยเกียรติข้า..
หน้าส่วนตัว
7401
