1 ธันวาคม 2547 19:24 น.
น้องของextreme
ฉันขอโทษที่ฉันต้องหยุดพักรัก
ไม่ได้หนักไม่ได้หมดรักเธอหนา
อย่าเข้าใจฉันผิดคิดจากลา
อย่าคิดว่าฉันมีใหม่ไม่ใช่เลย
เธอชอบถามว่าเรารักเธอไหม
คิดได้ไงไม่รักมั้งที่มาหา
วันเว้นวันสุดยอดแยกเวลา
โดดเรียนหนากลับบ้านดึกเป็นห่วงเธอ
ช่วงเวลานั้นฉันรักเธอมาก
ไม่เคยจากตัวเธอไปที่ไหน
ไม่เคยคิดมองหญิงอื่นให้วุ่นวาย
ไม่เคยหมายให้หญิงอื่นมาพัวพัน
อยากหยุดรักของเราไว้เท่านี้
ก็เพราะมีภาระใหญ่เท่าภูเขา
เอ็นท์รอบสองสอบพระจอมอยู่ที่เรา
ว่าจะเอาไม่เอาไม่มีใคร
ขืนฉันทำกับเธอเหมือนแต่ก่อน
พ่อแม่เธอคงค้อนรับไม่ได้
ลองคิดดูให้ดีดียอดดวงใจ
ทนได้ไหมไม่กี่ปีถ้ารักจริง
ขอให้เราสอบเข้าให้ได้ก่อน
แล้วจะย้อนมาถนอมน้ำใจหนา
ช่วงนี้ก็เดินคนเดียวไปก่อนนา
สอบเสร็จจาให้เกาะไหลได้เหมือนเดิม
เธอบอกว่าเรานั้นเป็นชายคนแรก
ว่าเราแทรกอยู่ในหัวใจหนา
จะคอยให้เวลามาเยียวยา
ถึงเวลาจะกลับมามอบน้ำใจ
ฉันบอกเธอเป็นคนที่ยี่สิบห้า
หมัดเธอหนาพุ่งตรงเข้าลำไส้
ยี่สิบห้าคือคนพิเศษไง
เธอก็คลายจากอาการน้ำตาคลอ
ฉันสัญญาจะรักเธอให้นานสุด
จะไม่หยุดตั้งใจเรียนสอบให้ได้
ให้เวลาเป็นยาพิสูจน์ใจ
เรากลับมารักกันใหม่ได้เหมือนเดิม
สุดท้ายนี้ผมเป็นน้องของ extreme
พี่ extreme เป็นพี่ชายดีหนักหนา
ตามใจน้องปรึกษาได้ทุกเวลา
ฉงนหนาพี่นำพาพ้นทุกข์เอย