...ฟ้ากับดิน...

น้องกาญ

เธอเป็นท้องฟ้ารึเปล่า   สูง...ซะจนเอื้อมไม่ถึง
         แต่พอฉันเฝ้าพยายามขึ้นไปหาเธอ   
                     แม้สูงเทียบเครื่องบิน ..  ฉันก็พบเพียงความว่างเปล่า
            ฉันคงโง่เอง   ฟ้าไม่มีตัวตน  ทำไมไม่รู้
                                                                                                                          เรามันต่างกัน   ฟ้า...เธอควรอยู่กับก้อนเมฆ  สายรุ้ง  ตะวัน  พระจันทร์ ดวงดาว
               ไม่ใช่พื้นดินอันต่ำต้อยและไร้ค่าอย่างฉัน
              แต่เธอ  ใจร้ายเหลือเกิน   
                        รักของเรามันเป็นไปไม่ได้   เธอให้ความหวังฉันทำไม
                ส่งหยดน้ำลงมาให้ฉันทำไม
                  ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันแห้งแล้ง   แตกระแหงเล่า?  
                  ทำไมเธอต้องมาอยู่ทุกที่ ๆ ฉันอยู่
                           มันทำให้ฉันลืมเธอไม่ได้
                
                ...เราสบตากันทุกวัน  ทุกคืน
                            แต่เราไม่มีวันอยู่เคียงชิดใกล้กันได้
         
             ...หากเพราะเธอเป็นฟ้า.........ส่วนฉัน..........
                        ................แค่เพียงเศษดิน......................