3 กุมภาพันธ์ 2547 17:40 น.
น้องกาญ
ฉันเหงา...ทั้งที่เราอยู่ตรงนี้
อ้างว้าง...ทั้งที่มีเธอตรงหน้า
เหมือนไม่เคย...มีฉันในสายตา
ความรู้สึก...เหมือนว่าไม่มีใจ
เหงา เหงา...ลมเบา ๆ กระซิบถาม
ตอกย้ำ...ความรู้สึกที่หล่นหาย
เจ็บช้ำ...ทั้งที่เธออยู่ข้างกาย
ร้างไร้...ด้วยหัวใจถูกละเลย
..............................................
30 มกราคม 2547 17:55 น.
น้องกาญ
...อยากนัดชวนเธอไปดูหนัง
เกี่ยวก้อย เดินห้าง กลางเมืองใหญ่
ถ่ายรูป ติ๊กเกอร์ ไว้อวดใคร ๆ
กินไอติม ถ้วยใหญ่กันสองคน...
...ไปนั่งจู๋จี๋กันบนผืนหญ้า
ดูนก ดูฟ้า กันซักหน
ให้ทั้งวันมีแค่เราสองคน
ให้คนอื่นเค้าเหลือทน...อิจฉาเรา...
............... ............... ..............
30 มกราคม 2547 17:31 น.
น้องกาญ
...ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่อยู่
ถ้าพรุ่งนี้เธอไม่รู้ว่าฉันไปไหน
ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีเสียงฉันโทร.ไป
หรือไม่มีใครรับสาย ถ้าเธอโทร.มา...
...แล้วพรุ่งนี้เธอจะเป็นอย่างไร
จะมีบ้างมั้ย ที่ร้องไห้ เรียกหา
หรือต้องแอบไปนอนให้น้ำตาเปียกหมอน รอฉันมา
เสียใจหรือเปล่า ถ้าหากว่า ฉันจากไป...
...แต่ถ้าพรุ่งนี้ฉันไม่อยู่
แล้วเธอไม่รับรู้ ไม่หวั่นไหว
ไม่มีแม้ถามหา ไม่ห่วงใย
ฉันต่างหาก ที่ต้องร้องไห้...หาเธอ...
30 มกราคม 2547 17:00 น.
น้องกาญ
...เหนื่อยแล้วหัวใจดวงนี้
รักที่มันเอื้อมไม่ถึง
คว้าไขว่อย่างไรนะจึง
ไม่ต้องแอบซึ้งฝ่ายเดียว...
...ทั้งตัวทั้งใจไกลนัก
ไม่รัก ไม่เคยแลเหลียว
แค่เพียงแอบฝันข้างเดียว
อยากเกี่ยวใจเธอมาครอง...
...เธอคงจะเป็นท้องฟ้า
ไม่เคยได้มาจับต้อง
ได้เพียงเก็บใจหมายปอง
แค่มองยังไกลเหลือเกิน...
..........................................................
29 มกราคม 2547 19:29 น.
น้องกาญ
...อยากเดินเข้าไปหา
แต่ฉันกลัวกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
ไม่กล้าพบเจอเธอกับใคร
จึงขอเลือกอยู่เดียวดาย เพียงลำพัง
...อยากโทร.กลับไปหา
อยากคุย พูดจา อีกสักครั้ง
แต่ไม่อยากเป็นคนไปกั้นกลาง
ตรงที่ว่าง ระหว่าง เธอกับใคร
หน้าส่วนตัว
773
