18 กันยายน 2551 19:58 น.
น่าน นามเมือง
บอกกับใจว่า..ไม่เป็นไร..อดทนไหว
แม้ข้างใน..หัวใจ..จะปวดปร่า
เจ็บนะ..ที่คิดถึงเขา..แล้วมีน้ำตา
เจ็บเสียจน..ด้านชา..ไปทั้งหัวใจ
พักความปวดร้าว..กับเงาของ..ความมืดมิด
เหมือนจะปกปิด..บาดแผล..เอาไว้
ทั้งที่เจ็บนะ..เจ็บจนแทบจะ..ขาดใจ
บอกกับตัวเองว่า..เข้มแข็งไว้..คงไม่ตายแค่ขาดเธอ
18 กันยายน 2551 19:01 น.
น่าน นามเมือง
มองผ่าน..หน้าต่าง..บานนี้
ในยาม..ราตรี..ที่เปลี่ยวเหงา
ข้างกายที่..ไร้เธอ..ไม่มีแม้เศษเงา
ฉันอยู่กับ..ความว่างปล่าว..อย่างเดียวดาย
ไม่รู้..ว่ามุมมอง..ของคนทางนั้น
จะเศร้าเหงาใจ..เหมือนฉัน..บ้างใหม
จะรู้สึกอ้างว้าง..หรือปล่าวนะ..หัวใจ
ความรู้สึกของคนไกล..จะเป็นอย่างไร..เมื่อห่างกัน
18 กันยายน 2551 15:06 น.
น่าน นามเมือง
เส้นขอบฟ้า..ที่ไกล-ไกล
เธอรู้ใหม..ว่ามีอะไร..อยู่บนนั้น
มีทั้งดวงดาว..มีทั้งพระจันทร์
และมีแสงของตะวัน..ที่จะโผล่ขึ้นมา
เราต่างคนต่างยืนอยู่ตรงนี้...
ให้เธอมองขึ้นไปนะ..ที่ปลายขอบฟ้า
แม้ว่าเรา..อยู่ไกลกันสุดสายตา
แต่ให้เธอ..ได้รู้ว่า..เรามีปลายขอบฟ้า..เดียวกัน
9 กันยายน 2551 15:35 น.
น่าน นามเมือง
คืนนี้ไม่มีแสงของดวงดาวบนราวฟ้า
มีแค่เพียงหยดน้ำตาที่หลั่งไหล
เมื่อเห็นสายลมพัดกิ่งไม้ให้แกว่งไกว
ฉันยืนร้องไห้เดียวดายและอาดูร
เมื่อไม่มีเธอแล้วในวันนี้
ความสุขที่มีเหมือนมันจะเสียสูญ
ไม่มีความรักของเรามาเจือจุน
เมื่อฉันขาดคุณ..ฉันแทบจะขาดใจ
9 กันยายน 2551 15:09 น.
น่าน นามเมือง
ยามฝนโปรย โรยร่วง หล่นจากฟ้า
ดั่งน้ำตา ของฉัน ที่หลั่งไหล
คิดถึงเธอ ที่รัก แทบขาดใจ
ยามฝนหลั่ง คราใด น้ำตาคลอ
เมื่อไหร่หนอ คนดี จะกลับมา
นั่งนับฝน บนฟ้า จนหวั่นไหว
กี่ฤดู ที่ฝน ผ่านพ้นไป
คนของใจ จากไป ไม่กลับคืน
สะอื้นไห้ กับใจ ที่อ่อนล้า
เมื่อไหร่หนา ท้องฟ้า จะสดใส
หากหมดฝน ฉันคง ต้องทำใจ
ให้สดใส เหมือนฟ้าใหม่ หลังฝนโปรย
หน้าส่วนตัว
1637
