เวลานี้..........มีความสุขจัง

นุ่นจัง

ขณะที่ทั้งกลุ่มเดินเข้าโรงอาหาร แต่มลซึ่งมัวแต่คุย

กับนัท จึงไม่ได้สังเกตว่าที่พื้นมีน้ำนองอยู่ 
  
นัท  :  นี่มล วันก่อน ตอนไปบ้านเราเธอลืมของไว้อะ

มล  : วันนั้นหรอ จริงด้วยอะ เราลืม..  

!! ว๊าย !! 
มลร้องเธอเดินเหยีบน้ำโดยไม่ตั้งใจ ทำให้หงายหลังแล้วสะดุด ในทันที ถึงนัท

จะพยายามฉุดแขนเพื่อนเลิฟไว้แต่ก็ไม่ทันแล้ว เหตุการณ์เกิดขึ้นรวดเร็วมาก 


นัท  : ฟื้นแล้วหรอ

มล  : เราอยู่ไหนอะ

นัท  : เธออยู่ห้องพยาบาล จำได้มั้ยตอนนั้น มลลื่นสะดุดน้ำในโรงอาหารไงจ๊ะ 

เราว่าเธอคงชอคแล้วสลบไปน่ะ

มล  : อืม... จิงด้วย เราจำได้แล้ว ตอนนั้นเราลื่นล้ม เอ๊ะ หัวไม่แตกนี่นา เป็นไป

ได้ยังไง ตรงนั้นเป็นพื้นหินขัดด้วย

นัท  : จะแตกได้ยังไง บอยเค้าเดินอยู่หลังเธอ อุส่าห์ช่วยรับเธอไว้นะเนี่ย

มล  :  บอยอยู่ไหนอะ จะขอบคุณเค้า 

นัท  :  ครูชมบงกชเรียกตัวเค้าไป สงสัยจะให้รางวัลน่ะ คงเยอะด้วย ช่วยชีวิต

เพื่อนไว้

มล  : ปวดหัวจัง

นัท  : แปบนะ เดี๋ยวไปหยิบยาให้

มล  : เพื่อนคนอื่นอะ

นัท  :  เรียนอยู่เดี๋ยวพักกลางวันคงมาเยี่ยมอะ  ครูห้องพยาบาลไม่อยู่ฉันเลยมา

ดูแลเธอ รอแปบนะไปหยิบยาก่อน

มลฟังแต่ไม่ตอบ เพราะกำลังพยายามที่จะนึกถึงตอนนั้นว่าเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น

มา ได้ยังไง แต่เพราะเธอนอนตะแคงอยู๋จึงไม่ทันเห็นว่าใครเดินเข้าห้องพยาบาลมา

บอย  : มลเป็นไงบ้าง 


 มลหันหน้ามาเจอบอยพอดี

มล     : บอยขอบคุณนะ 
เธอพูดพร้อมพยายามจะลุกขึ้น

บอย   : อย่าพึ่งสิ เดี๋ยวปวดหัวหรอก หัวเธอไปกระแทกกับต้นเสา แต่ครูบอกว่า

ไม่เป็นไร ถ้าเราไม่รับไว้ ตอนนี้เธอคงอยู่กับปอเต็กตึ๊งแล้ว

มล     : เอ๊ะ ก็ขอบคุณแล้วไง มาปากหมาแถวนี้ โอ๊ย 

มลร้องขึ้นเพราะเริ่มปวดหัวอีกแล้ว

นัท   : บอย!อย่าพึ่งไปแหย่มลสิ เอ้ายา 

มล   : ขอบใจนะจ๊ะ ว่าแต่ ครูเรียกเทอไปทำไมหรอบอย

บอย  : ให้คะแนนช่วยชีวิตเพื่อน

มล    : อย่างมากก็แค่หัวไม่แตกหรอกนะ คำว่าช่วยชีวิตนี่เกินไปปะ

บอย : มันต่างกันยังไงล่ะจ๊ะ

นัท   : พอก่อนเถอะนะ เดี๋ยวกลับบ้านไม่ได้นะมล

บอย : กลับบ้านเราได้นะ

นัท   : เลิกเล่นได้แล้วน่า มลนอนพักนะ เดี๋ยวเราเฝ้าอยู่

บอย  : ขอเราเฝ้าด้วย 

มล   :  คัยให้จะนายเฝ้าอะ

นัท   : นอนได้แล้ว ต้องเฝ้านะไม่ใช่หาเรื่องเข้าใจมั้ย

บอยไม่ตอบแต่เดินไปหาที่นั่งแทน นัทกำลังกระซิบอะไรบางอย่างอยูjกับมล

มล   : ดูสิสงสัยขี้เกียจเรียน เชอะ ทำเป็นจะเฝ้าชั้น

นัท   : ยังไงก็เรียกว่าเฝ้าเพื่อนนั่นแหละ เธอเลิกคิดมากได้แล้ว นอนซะ

มลหลับไปแล้ว มีนัทนั่งอยู่ข้างๆๆ  ทันทีที่มลหลับไป 

บอย  : นัท มลเป็นคนยังไงหรอ

นัท   : อืม คล้ายเรามั้ง นิสัยดี รักเพื่อน และก็... เดี๋ยว จะถามทำไมอะ

บอย : เปล่าๆๆ นัทเฝ้าไปก่อนนะ จะพักแล้วเดี๋ยวเราไปเอา ข้าวเที่ยงมาให้ เธอ

กับมลก่อน

นัท  : อือ

ตอนเย็นวันนั้น มลกลับบ้านพร้อมกับนัท และดาว บ้านของ3คนอยู่ ในหมู่บ้าน

เดียวกัน  ดังนั้น ทั้ง3จึงเป็นเพื่อนที่รักกันมากตั้งแต่เด็ก

ดาว  : นี่เธอว่าปะ เราว่าบอยเค้าดูแปลกๆๆนะ

มล  : ยังไงอะ แค่ช่วยชั้นไว้หรอ?? 

นัท  : ไม่ใช่นะ แต่เราเห็นด้วย แปลกจริงๆๆ บอยดูห่วงเธอมากเลยนะ ที่จริง เรา

เห็นเคยเห็นบอยมองเธอตอนซัมเมอร์ด้วย

มล  :  มองแล้วไงอะ

นัท  : มันไม่ใช่แบบมองผ่านๆๆนะ แบบจ้องเลยอะ 

ดาว  : ในห้องวิทย์เราก็เคยเห็นนะ  

มล   : สงสัยไม่เคยเห็นคนสวยมั้ง

ดาว  : แล้วแต่เธอละกัน ไม่อยากพูดละ

มล   : ถึงบ้านเราแล้ว ไปนะ บาย

ดาว/นัท  : จ๊ะ 

นัท   : ดีจังบ้านไกล้ปากซอย บ้านพวกเรายังอีกตั้ง200เมตรแน่ะ

ดาว  : พูดมาก รีบเดินเหอะ

นัท   : ถ้ารุก่อนน่าจาบอกพ่อตั้งแต่ป.1ให้ซื้อบ้านไกล้ปากซอยหน่อย หมู่บ้านรัย

ใหญ่ชะมัด 


ดาว  : นี่นัท เลิกบ่นเหอะ 

นัท  : แกว่ามลกาบบอยมีโอกาศเป็นแฟนกันปะ

ดาว : ไม่รู้แฮะ แต่มันก็ไม่แน่ เหมือนนตอนมีนกับชัยอะ แต่เราว่าโอกาศสูงนะ

นัท   : น่าอิจฉา กลับบ้านต้องเอาน้ำแข็งประคบตาหน่อย

ดาว  :เหอ แกมีไปกี่คนแล้วล่ะ  พวกที่แกทิ้งๆๆเนี่ย

นัท  : มันไม่เหมือนกันนี่นา ไม่พูดแล้ว ถึงบ้านพวกเราละ(ติดกัน) ไปเหอะ บาย

ดาว :จ๊ะ เจอกันพรุ่งนี้

นัท   : อือ

ที่บ้านของมล เธอกลับมาถึงบ้านก่อนพี่ชายกับพี่สาวและน้องสาวอีกคน

โดยปกติมลจะกลับบ้านก่อนพี่น้องอยู๋แล้ว เพราะเธอไม่เคยไปอู้อยู่ที่ไหน เช่น

เดียวกับเพื่อนทั้ง2จึงกลับบ้านได้เร็วกว่าคนอื่น

"กลับมาแล้วค่ะ" เธอตะโกนออกไปด้วยความเคยชิน ตั้งแต่เปิดประตูบ้าน ทั้งๆๆ

ที่ยังไม่เห็นใครเลย แต่ด้วยเสียงที่ดัง และสดใสของเธอจึงไม่แปลกที่จะได้ยิน

เสียงตอบกลับของแม่ "กลับมาแล้วหรอลูกไปทำการบ้านให้เสร็จนะจ๊ะ แล้วจะ

ได้ลงมากินข้าวจ๊ะ" "ค่ะแม่" มลตอบด้วยเสียงดังเช่นเคย แต่ด้วยเหตุที่วันนี้พึ่ง

เปิดวันแรกเธอจึงไม่มีการบ้านห้องนอนของเธอที่จัดว่าใหญ่ถ้าเทียบกับเพื่อน

คนอื่นยกเว้นนัท(บ้านนัทรวยจัด) ห้องนอนของเธออยู่ติดกับห้องของพี่ชายคั่น

ด้วยห้องเธอและต่อด้วยห้องพี่สาวพี่สาวนอนอยู่กับน้อง เพราะน้องจะติดพี่มาก 

ห้อง3ห้องสามรถทะลุกันได้ มีประตูกั้นเป็นประตูไม้ มีกระจกทำให้มองเห็นกัน

ได้ จึงช่วยได้เวลาถามการบ้าน พี่ชายของเธอชื่อเคน พี่สาวชื่อจอย และน้อง

ภัทร  เธอเดินเข้าไปในห้องแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็น... 



**!!ยังมีอีกหลายตอนนะคะตอนต่อไปค่ะ!!**