21 มีนาคม 2548 09:30 น.
นุสรณ์
การทำลายคำมั่นสัญญาหรอก
จึงควรค่าวาจาบอกว่าโกหก
สนทนาอย่างจริงจังอ้างคำยก
มิได้พูดติดตลกโกหกจริง
พูดให้คนคาดหวังดังที่คิด
ใจลอบลักหักจิตบิดเบือนนิ่ง
กระทบปฎิสัมพันธ์คำอ้างอิง
กระเทือนความสุขบางสิ่งในสังคม
นั่นหรอกจึงเรียกได้ว่าโกหก
ดังที่ตกลงกันมันเหมาะสม
คำโป้ปดโกหกและพกลม
ตามภาษานิยมคนเข้าใจ
แต่แค่เขียนกลอนให้อ่านนิทานกล่าว
เล่าเรื่องราวโม้ไปนิดมันผิดไหม
เขียนขำขำเล่าพอเพลินเจริญใจ
แต่งเสริมให้เรื่องเด่นล้ำคำกระเซ็น
มิได้มีคนทั้งปวงถูกลวงหลอก
มิมีใครช้ำชอกบอกให้เห็น
ไม่ผิดคำมั่นสัญญาใครให้ลำเค็ญ
คนเป็นเป็นอ่านแล้วหวานสำราญใจ
แม้มีแปะแต่งเติมเสริมเข้าบ้าง
แม้ไม่จริงทุกอย่างดังที่ไข
ล้วนทุกคำสำนวนล้วนเขียนไป
คือความเท็จที่ไม่ใช่การโกหก ฯ
19 มีนาคม 2548 14:26 น.
นุสรณ์
เป็นเพียงคนดีที่เธอเดินผ่าน
มองตัวเองแล้วร้าวรานร้อนผ่าว
เฝ้าฟากเพียรทำดีต่อก็นานยาว
ทุ่มเทไปทุกก้าวไม่ได้ช่วยอะไร
เริ่มสงสัยตนที่เห็นและเป็นอยู่
เหี้ยมันดูสักทีจะดีไหม
อาจไม่ช้ำอย่างนี้ ดีเกินไป
คนที่ไหนเขารักกัน แค่มันดี
มิได้ช่วยชูอะไรให้ใจสุข
มิได้ปลอบได้ปลุกทุกข์ทุกที่
เขาเชิดชูบูชากันคนมันดี
คนชั่วเขาก็มี ไว้ให้รัก
ใครก็บอกว่าดีพร้อมน้อมสุภาพ
ก็ล้วนทราบดีล้นคนประจักษ์
ไม่มีผิดศีลธรรมใดใครเขาทัก
แต่ความรักไปไม่สวยซวยไหมดี
จะพูดจาโผงผางขวานผ่าซาก
จะถุยขากเสลดใส่ไปทุกที่
เจอใครไม่สบอารมณ์สมฤดี
ก็จะหาเรื่องต่อยตีทุกวี่วัน
ดื่มสุราอัดบุหรี่สตรีเกี้ยว
ดึกออกเที่ยวตื่นสายดีไหมนั่น
มารยาทไม่ต้องมีที่คุยกัน
เอาให้มันชั่วถึงที่ดีไม่ปน
ยังจะมีใครบอกว่าดีอีก
อยากหลบหลีก ดีเกินไป เขาไม่สน
จะชั่วช้าสามานย์ประจานตน
เตะปากหมาด่าแม่คนจนทั่วซอย ฯ
ป.ล. เกลียดคำว่าดีเกินไป
18 มีนาคม 2548 18:14 น.
นุสรณ์
ก่อกองทราย ใจหวัง เป็นปราสาท
คลื่นซัดสาด ทลายไป พลาดใจหมาย
ก่อกองทราย ก็ได้เห็น เป็นกองทราย
ที่คลื่นซัด จนมลาย ก็ทรายจริง
เฝ้าคิดหวังสิ่งใดไว้ในพิภพ
ทุ่มสรรค์สร้างเจนจบหมดทุกสิ่ง
เกลียวคลื่นกลับกลืนกลบมาลบทิ้ง
เข่าทรุดนิ่งหมดสิ้นกำลังใจ
เฝ้าเททุ่มสร้างสัมพันธ์แม้ว่ารู้
สักวันที่เก็บก่ออยู่จะทรุดได้
ยังห่วงใยให้รักอยู่มิวางวาย
ก่อกองทรายแห่งรักนี้ที่หาดทราย
เมื่อมาถึงไม่เสียใจให้มาถึง
แม้เกินใจคนหนึ่งจะรับได้
ที่กล้าสร้างเพราะว่ากล้าเดียวดาย
แม้สร้างเสร็จเพียงเสี้ยวใจต้องพายพัง ฯ
เรื่องราวแม้ไม่สมมาตรปราถณา
.........................หวังเพียงอย่าละอายแก่ใจ.
17 มีนาคม 2548 11:13 น.
นุสรณ์
จำได้เคยบอกไว้
หากวันหนึ่งวันไหนเธอพบว่า
ฉันไม่ใช่อย่างที่ใจเธอตามหา
ให้บอกมาตรงๆจะเข้าใจ
ปิดหน้าต่างปิดประตูดูไม่ออก
ปิดปากไม่ไขบอกรู้ได้ไหม
โทรไม่รับทักถามความห่วงใย
พบหลบหน้าเปลี่ยนไปในแววตา
เถอะคนดี
พูดความจริงบางทีจะดีกว่า
แม้โหดร้ายแฝงไว้ด้วยน้ำตา
แต่มันยังเผยค่าความจริงใจ
การที่เราไม่อยากทำให้ใครเจ็บ
ด้วยการเก็บความจริงสิ่งนั้นไว้
นั่นยิ่งจะทำร้ายลงตรงหัวใจ
ปกปิดไว้ทำไมถ้ามันจริง
ปากมีไว้ให้พูดไม่รู้หรือ
ทรมาณหน้าซื่อด้วยการนิ่ง
หรือพูดเป็นแต่หวานไหวห่วงใยจริง
คำว่า ทิ้ง ไม่สมค่าวาจาหวาน
ไม่ต้องเกรงกลัวว่าจะเจ็บหรอก
เพราะยังไงความช้ำชอกคงยากต้าน
สักวันมันจะห่างหายไปตามกาล
มิตรภาพที่ร่วมสานจะยังมีฯ
14 มีนาคม 2548 12:45 น.
นุสรณ์
เจ็บไหม
มันชาชาที่หัวใจมากกว่า
แทบไม่รู้สึกอะไรใจมันชา
จึงไม่มีคำพูดจาให้ได้ยิน
เป็นอย่างไรบ้าง
รอยยิ้มพิมพ์บางบางเลือนลางสิ้น
แววตาที่สดใสจากในจินต์
เท่าที่ยลที่ยินเสียงเพียงซากคน
ทำอะไรอยู่
อยากรู้หรือแกล้งถามไถ่ให้สับสน
ทำอย่างที่เห็นทำให้เป็นคน
ให้พ้นจากซากใจไร้วิญญาณ ฯ
อยากเขียนต่อนะ
แต่อารมณ์มันหมดพอดี
พอดีได้ยินชื่อเธอ
หน้าส่วนตัว
1214
