ค่ำ-คืน-นี้-ไม่-มี-เธอ

นีละปอย~*

ค่ำ กลางคืนยืนย่ำค่ำร่ำลมรัก 
ค่ำ ลงนักรักคืนลวงคืนห่วงหา 
ค่ำ คืนนี้ที่คร่ำครวญป่วนอุรา 
ค่ำ ย่ำฟ้าย่ำรักย่ำปักใจ 

คืน ก่อนเคยเคียงกายกายสนิท 
คืน เคยชิดแนบทรวงทรวงแนบใกล้ 
คืน เคยเคียงเคียงข้างไม่ห่างไกล 
คืน เคยใกล้ใกล้ในยามนิทรา 

นี้ มาห่างร้างลาลาร้างรัก 
นี้ มาหักใจโหยโรยแรงหา 
นี้ มาไกลไกลจากจรห่อนใจรา 
นี้ มาพาใจไปไกลห่างกัน 

ไม่ มีแล้วคนเคยเชยชมชิด 
ไม่ เพียงคิดติดอยู่ในภาพฝัน 
ไม่ หวนคืนกลับมาแสนจาบัลย์ 
ไม่ มีวันได้เชยชมภิรมย์กาย 

มี แต่ลมลมลวงลวงลมรัก 
มี แต่หักใจเหินเดินห่างหาย 
มี แต่เจ็บเจ็บใจช้ำช้ำใจกาย 
มี แต่ตายตายจากจึงจำลา 

เธอ คนเดียวที่ใจใฝ่เฝ้าคิด 
เธอ เท่านั้นที่จิตพะวงหา 
เธอ คือหนึ่งในใจตลอดมา 
เธอ ที่จากพรากลาไปนิรันดร์ฯ 
 
         ๑๗ กรกฏ์ ๕๐ เวลาใกล้รุ่ง
 
          บนเตียง ที่บ้านเชียงใหม่