22 พฤษภาคม 2550 13:24 น.
นีรนาท
ฝาก...บทกลอน บทนี้ ถึงที่รัก
ผ่าน...สายลมแผ่วพัดใบไม้ไหว
ถึง...ที่รัก คนที่อยู่ห่างไกล
เธอ...คือใจดวงน้อย..น้อยที่ฉันมี
ลมพัดพริ้ว ปลิวยอดใบไม้ไหว
ถึงคนไกล อยู่ภูเก็ต เกาะสวรรค์
หรือจะเป็นที่ไหน ไม่สำคัญ
ที่สถานที่แห่งนั้น ไม่มีเธอ
จะสำคัญ อันใดไฉนเล่า
อยู่อย่างเปล่าเปลี่ยวใจไรชีวิต
เปรียบเสมือนพระพรหมแกล้งลิขิต
มีชีวิต แต่ไม่ให้มีชีวา
อยากจะบอกว่าพี่รักเธอมากนะครับ
20 พฤษภาคม 2550 16:31 น.
นีรนาท
กลับมาแล้ว กลับมาบ้านหลังน้อย
หลายคนคอย หลาคนถาม หลายคนหา
หลายคนยัง คำนึงนิต ติดตรึงตรา
หลายคนเฝ้าคอยถามว่าจากไปใย
มาวันนี้ กลับมาแล้ว เพริศแพร้วขึ้น
ด้วยรูปร่างที่บึกบึน ทมึนใหญ่
ไม่มีแล้วชื่อพระนครที่เคยใช้
จารึกไว้ ตราบชั่วกาลนาน
เปลี่ยนมาเป็นนีรนาท ประกาศก้อง
หวังเพื่อนพ้อง น้องพี่ ช่วยขับขาน
ยังยึดมั่น อยู่ในอุดมการณ์
เพื่อสืบสาน งานกวี นี้นิรันดร์
20 พฤษภาคม 2550 16:22 น.
นีรนาท
ตื่นนิทราเมื่อแสงอรุณสาด
กลิ่นสะอาดหอมฟุ้งปรุงสมอง
เสียงสายน้ำไหลไปตามแนวคลอง
ชายตามองตามกระแสแนวพัดพา
เช้าวันนี้หาเป็นเช่นวันเก่า
ความรู้สึกหงอยเหงาเข้ามาหา
ไม่มีแล้ว ไม่มีเธอยอดชีวา
เธอมาลาจากไป ไม่ใยดี
พี่นั้นรักสุดจะหักห้ามใจได้
ไม่หวั่นไหวพวกนินทา พวกป้ายสี
สู้อดออม ถนอมรักมาเป็นปี
แต่เดี๋ยวนี้เธอกลับมาบอกลากัน
พี่นั้นคงอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว
เสียงเจี้อยแจ้วที่เคยมีของจอมขวัญ
หายไปพร้อม ความรู้สึกที่ดีต่อกัน
คงไม่มีวันที่จะกลับมาเหมือนเดิม
เหมือนธาราไหลไปไม่อาจกลับ
ตะวันดับความมืดมาแทนที่
ดั่งหิมพานท์ไร้ซึ่งกินรี
ชีวิตมีแต่ขาดซึ้งซึ่งชีวา
พี่เฝ้ารอตัวน้องนั้นย้อนกลับ
พี่รอรับหากว่าเจ้ากลับมาหา
ให้อภัยในทุกเรื่องที่ผ่านมา
โอ้แก้วตาพี่รักเจ้าปักดวงใจ
20 พฤษภาคม 2550 16:19 น.
นีรนาท
ตราบใดที่อยู่ตรงนี้
อาจมีเธอเป็นเพียงแค่ความฝัน
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ใกล้กัน
หาใช่ว่าฉันนั้นไม่รักเธอ
หน้าส่วนตัว
1120
