30 มิถุนายน 2551 23:53 น.
นิลวรรณ
เหม่อมองดาวพราวฟ้าดาราสวย
สายลมชวยเย็นชื่นในคืนค่ำ
หอมมาลีคลี่กลิ่นรินน้อมนำ
นึกถึงคำแผ่วหวานซึ้งซ่านทรวง
คำว่ารักของพี่ที่มอบให้
ซาบซึ้งใจแนบแน่นสุดแหนหวง
ยิ่งกว่าดาวงามตระการนับล้านดวง
แม้เลยล่วงวันคืนยังชื่นชม
โอ้ป่านนี้พี่คงพะวงหวัง
หนาวประดังดลจิตคิดขื่นขม
ด้วยความเหงาเหว่ว้าพาระทม
น้องยิ่งตรมกว่าพี่ที่รอคอย
มองเมฆครึ้มลอยผ่านปิดม่านฟ้า
ในอุราหม่นเศร้าจนเหงาหงอย
หวั่นความรักจากลาน้ำตาปรอย
เช่นดาวน้อยเร้นฟ้าคราเมฆบัง
ขอส่งรักฝากลมช่วยพรมพลิ้ว
และหอบหิ้วหัวใจไปฝากฝัง
กระซิบซ้ำย้ำเยือนเตือนภวังค์
ว่าน้องยังรอพี่อยู่ที่เดิม
ณ ใต้ฟ้าราตรีเคยมีสุข
เราสนุกยิ้มแย้มมาแต้มเสริม
ตาสบตาไยหนอรักต่อเติม
ยิ่งพูนเพิ่มแม้นผ่านเนิ่นนานวัน
เหม่อมองดาวพราวฟ้าดาราสวย
ขอจงช่วยให้เราสองครองรักมั่น
ดังนภามีดาวอยู่คู่เคียงกัน
เธอกับฉันจงมีใจไว้แนบครอง
21 มิถุนายน 2551 13:25 น.
นิลวรรณ
เพราะด้วยความแคลงใจในบางอย่าง
จึงต้องสร้างสิ่งหนึ่งขึงกางกั้น
ถักทอเป็นเส้นใยไว้เกี่ยวพัน
เผื่อในวันพลาดพลั้งเพื่อยั้งกาย
เพราะด้วยความกังวลจะหม่นจิต
ใจจึงคิดเพียงครึ่งสิ่งพึงหมาย
ยอมปล่อยตามความฝันอันแพรวพราย
แต่มิวายสะดุดหยุดตริตรอง
เพราะด้วยความเขินเก้อกลัวเจอหน้า
ใจหนึ่งกล้าใจหนึ่งค้านการสนอง
เพียงแต่แอบเอนเอียงหมายเมียงมอง
กลัวถูกจ้องจับผิดคิดเกินเลย
เพราะสำนึกสามัญอันผิดชอบ
จึงตีกรอบหัวใจให้วางเฉย
เพียงจิตฝังแฝงฝากอยากชิดเชย
กลัวถูกเย้ย ตราหน้า ว่าให้อาย
จึงสร้างศิลป์จินตนามาลิขิต
เปลี่ยนชีวิตนิยามและความหมาย
เพื่อเป็นเกราะป้องกันอันตราย
หากมีคนในนิยายมาเยี่ยมยล
หากแม้พลาดพลั้งผิดจากคิดไว้
สิ่งที่ได้อาจต้องพบหมองหม่น
ยามอ้างว้างร้างไร้ ใครบางคน
ใจคงทน ทานได้ไม่ทุกข์นัก
11 มิถุนายน 2551 16:02 น.
นิลวรรณ
ฉันขอโทษ
ที่ทำให้เธอโกรธเพราะหวั่นไหว
ผิดที่เผลอพลาดพลั้งเกินยั้งใจ
เพียงอารมณ์พาไปไม่ระวัง
ความเฉยชา
เห็นแววตาว่างเปล่าราวถูกฝัง
สะกดกลั้นฉันไว้ในภวังค์
เหมือนการสั่งให้พรากจากคุ้นเคย
แต่นี้ไป
จะมีใครเสสรวลชวนเอื้อนเอ่ย
จากยั่วเย้าให้แย้มแถมเปรียบเปรย
คงเหลือความเฉยเมยทีมอบมา
จากวันนั้น
คนที่ฉันฝันใฝ่ใจหวนหา
จนวันนี้ลี้หลบการพบพา
เพียงเพราะว่าฉันนี้เผลอมีใจ
ขอแค่ความเป็นเพื่อน
กลับมาเหมือนเมื่อก่อนจะได้ไหม
ลืมความรักลบร้างให้จางไป
ฉันขอใช้ สิทธิ ที่ควรเป็น
8 มิถุนายน 2551 11:22 น.
นิลวรรณ
เพียงสัมผัสแผ่วผ่านที่พานพบ
ใจก็สบซึ้งซาบแสนวาบหวาม
การเกิดก่อต่อเติม เสริมงดงาม
ดังนิยามจินตนาทีพาไป
ไม่เคยเห็นภาพฝันอันวิจิตร
แต่ความคิดก็พลันเกิดหวั่นไหว
เหมือนดังมีชีวิตและจิตใจ
ผนึกในสำนึกเฝ้าตรึกตรา
ไม่เคยยินเสียงสั่งสักครั้งหนึ่ง
แต่ยังซึ้งโสตสดับซึมซับค่า
เหมือนดังแว่วแผ่วพลิ้วลมริ้วพา
ผนึกในวิญญาณ์ให้เพ้อครวญ
ไม่เคยชื่นรื่นกลิ่นรวยรินหอม
แต่นาสิกเนาน้อมโหยไห้หวน
เหมือนดังเคยเชยชิดจิตรัญจวน
ผนึกป่วนปั่นไหวในอารมณ์
ไม่เคยชิมอิ่มเอมเปรี้ยวเค็มหวาน
แต่คล้ายผ่านชิวหาพาสุขสม
เหมือนทานทิพย์อิ่มท้องปองนิยม
ผนึกบ่มเพาะไว้ในร่างกาย
ไม่เคยแตะลูบไล้แม้ปลายก้อย
แต่นิ่มนวลชวนละห้อยมิจางหาย
เหมือนกายาแอบอุ่นกรุ่นกำจาย
ผนึกย้ำเยือนกรายในชีวา
เพียงสัมผัสอักษรสุนทรถ้อย
ใจล่องลอยติดบ่วงความห่วงหา
เพราะทุกอย่างซาบซึ้งแสนตรึงตรา
ถูกนำมาร้อยรัดสัมผัสใจ
หน้าส่วนตัว
3773
