13 กรกฎาคม 2551 21:59 น.
นิลวรรณ
ฝันอยากเป็นดาวใจ ใครคนหนึ่ง
แม้ไม่ถึงจันทร์ใจ ใครคนนั้น
เพียงอยากให้ใจเขา เฝ้ารำพัน
เพราะทุกวันใจเรา เฝ้ารำพึง
แม้เขาไม่ติดตาม คอยถามไถ่
แต่จิตใจฉันลอย คอยถามถึง
เขาอาจมีคู่ครอง ปองรักตรึง
ฉันขอซึ้งหมายครอง ปองรักตรม
แม้แผ่นดินสิ้นชาย หมายครองสิทธิ์
หรือไม่มีใครคิด หมายครองสม
ขอมีใจใฝ่ฝัน อันแล้งลม
แม้จะจมกับฝัน อันแล้งเลือน
ขอคู่เคียงใจเธอ เสมอมั่น
ดังอาทิตย์คู่กลางวัน เสมอเหมือน
แม้เธอมีรักสุดห่วง เป็นดวงเดือน
ฉันขอเยือนแดนสรวง เป็นดวงดาว
8 กรกฎาคม 2551 20:25 น.
นิลวรรณ
แม้มิใช่นางในฝันที่สรรค์สร้าง
มิใช่นางวรรณคดีที่เฉิดฉาย
และมิใช่นางเอกในนิยาย
แต่ฉันหมายเป็นหนึ่งในใจเธอ
ฉันมิใช่คนดีอย่างที่คิด
อาจทำผิดไปบ้างยามพลั้งเผลอ
เพราะฉันไม่ประเสริฐและเลิศเลอ
แต่มีรักล้นเอ่อในชีวา
หากเปรียบนางในฝันวรรณคดี
ต่างล้วนมีนิยามความล้ำค่า
ทั้งเรื่องจริงและอิงอ้างจินตนา
ฉันหมายว่าจะเป็นเฉกเช่นนาง
อาจเป็นเพียงวันทองผู้ปองรัก
มอบใจภักดิ์แอบอุ่นอกขุนช้าง
อาจเป็นนางสีดามาอำพราง
มอบใจวางทั้งหมดแก่ทศกัณฐ์
อาจเป็นเพียงตะละแม่ กุสุมา
ที่มุ่งรักสอพินยาแม้โศกศัลย์
อาจเป็นเพียงยักษีมีชีวัน
ที่มุ่งมั่นหวนหาพระอภัย
อาจเป็นเพียงคณิกาค่าต่ำต้อย
เฝ้ารอคอยกามนิตจิตฝันใฝ่
อาจเป็นเพียงนางมัทรีที่อาลัย
เฝ้าห่วงใยกันหาและชาลี
อาจเป็นเพียงมโนราห์มาติดบ่วง
ด้วยรักห่วงพรานไพรไร้ศักดิ์ศรี
อาจเป็นนางโมราและกากี
ด้วยใจมีให้โจรร้ายและครุฑา
อาจเป็นเพียงลำหับอาภัพโชค
แอบทนโศกรักฮะเนาเฝ้าหวนหา
อาจเป็นเพียงน้องนุชบุษบา
แอบหลงรักบูชาวิหยาสะกำ
ฉันอาจเหมือนนางในฝันวรรณคดี
ในส่วนที่ผิดเพี้ยนจากเรียนร่ำ
แม้มุมมองจะเห็นเป็นสีดำ
แต่อยากให้เธอจดจำ ด้วยหัวใจ
***********************
ps* แหล่งที่มา เปิดอ่านไดอารี่สมัย ม. ต้น
ทำให้เกิดแรงบันดาลใจ
เพราะมีกลอนที่บันทึกไว้ สองบทที่ว่า
แม้พระลอลืมเลือนเพื่อนแพงสนิท
แม้กามนิตลืมยุพาวาสิฏฐี
แม้อานลลืมนิยมทมยันตรี
แม้คาวีลืมขวัญจันทร์สุดา
แม้พระรามลืมสีดาน่าเศร้าแสน
แม้ขุนแผนลืมพิมไม่ยิ้มหา
แม้อิเหนาลืมนุชบุษบา
ไม่เศร้ากว่าตัวเราถูกเขาลืม
จำที่มาไม่ได้ค่ะ ไม่แน่ใจว่าแต่งเอง
หรือลอกมาจากไหน ใครรู้ที่มา
บอกหน่อยนะคะ
3 กรกฎาคม 2551 22:02 น.
นิลวรรณ
รุ้งระบายปลายนภาแต้มฟ้าหม่น
หลังสายฝนสั่งลาพาสดชื่น
เมฆหมอกจางห่างหายกลายกลับคืน
ทั่วแผ่นพื้นสวนศรีดุจมีมนต์
นำหัวใจใส่รักมากพักผ่อน
หลบความร้อนฤดีที่สับสน
หนีความเหน็บหนาวหนักปักกมล
มาเยี่ยมยลสวนงามยามฝนจาง
ดอกไม้สวยหลากสีที่เกิดก่อ
ส่งกลิ่นรอแมลงแฝงเร้นร่าง
ดังเรียวรุ้งเจ็ดสีที่นภางค์
ระบายบางโปรยปรายให้ไม้งาม
ม่วง ตะแบกบานเด่นเห็นชูช่อ
เหมือนทนท้อแบกรักสุดหักห้าม
คราม สีหม่นทนห่วงเหมือนพวงคราม
คอยติดตามรักไว้ใฝ่พะวง
น้ำเงิน เข้ม นิลุบล ดลดวงจิต
นิ่งสนิทในธาราน่าใหลหลง
เขียว เกลียวกลีบกระดังงาน่าบรรจง
วางไว้ตรงกลางใจให้แนบนาน
เหลือง บานเช้า แช่มชื่นชวนเชยชิด
หวังสถิตให้สะท้อนย้อนรักหวาน
แสด พวงแสดสดใสใจเบิกบาน
แม้เปลี่ยนกาลยังสวยช่วยกล่อมเกลา
แดง กุหลาบอาบอิ่มปริ่มด้วยรัก
พร้อมฟูมฟัก เก็บไว้ ไม่อับเฉา
หลังฝนซาฟ้าใสคลายบรรเทา
รุ้งทาบเงาทุกครั้งตั้งตาคอย
รุ้งระบายปลายนภาแต้มฟ้าหม่น
เฝ้ารอคนข้างเคียงมาเรียงร้อย
ร่วมเกี่ยวรุ้งหลากสีที่พราวพลอย
สอดเป็นสร้อยแซมดอกไม้ คล้องใจเรา
30 มิถุนายน 2551 23:53 น.
นิลวรรณ
เหม่อมองดาวพราวฟ้าดาราสวย
สายลมชวยเย็นชื่นในคืนค่ำ
หอมมาลีคลี่กลิ่นรินน้อมนำ
นึกถึงคำแผ่วหวานซึ้งซ่านทรวง
คำว่ารักของพี่ที่มอบให้
ซาบซึ้งใจแนบแน่นสุดแหนหวง
ยิ่งกว่าดาวงามตระการนับล้านดวง
แม้เลยล่วงวันคืนยังชื่นชม
โอ้ป่านนี้พี่คงพะวงหวัง
หนาวประดังดลจิตคิดขื่นขม
ด้วยความเหงาเหว่ว้าพาระทม
น้องยิ่งตรมกว่าพี่ที่รอคอย
มองเมฆครึ้มลอยผ่านปิดม่านฟ้า
ในอุราหม่นเศร้าจนเหงาหงอย
หวั่นความรักจากลาน้ำตาปรอย
เช่นดาวน้อยเร้นฟ้าคราเมฆบัง
ขอส่งรักฝากลมช่วยพรมพลิ้ว
และหอบหิ้วหัวใจไปฝากฝัง
กระซิบซ้ำย้ำเยือนเตือนภวังค์
ว่าน้องยังรอพี่อยู่ที่เดิม
ณ ใต้ฟ้าราตรีเคยมีสุข
เราสนุกยิ้มแย้มมาแต้มเสริม
ตาสบตาไยหนอรักต่อเติม
ยิ่งพูนเพิ่มแม้นผ่านเนิ่นนานวัน
เหม่อมองดาวพราวฟ้าดาราสวย
ขอจงช่วยให้เราสองครองรักมั่น
ดังนภามีดาวอยู่คู่เคียงกัน
เธอกับฉันจงมีใจไว้แนบครอง
21 มิถุนายน 2551 13:25 น.
นิลวรรณ
เพราะด้วยความแคลงใจในบางอย่าง
จึงต้องสร้างสิ่งหนึ่งขึงกางกั้น
ถักทอเป็นเส้นใยไว้เกี่ยวพัน
เผื่อในวันพลาดพลั้งเพื่อยั้งกาย
เพราะด้วยความกังวลจะหม่นจิต
ใจจึงคิดเพียงครึ่งสิ่งพึงหมาย
ยอมปล่อยตามความฝันอันแพรวพราย
แต่มิวายสะดุดหยุดตริตรอง
เพราะด้วยความเขินเก้อกลัวเจอหน้า
ใจหนึ่งกล้าใจหนึ่งค้านการสนอง
เพียงแต่แอบเอนเอียงหมายเมียงมอง
กลัวถูกจ้องจับผิดคิดเกินเลย
เพราะสำนึกสามัญอันผิดชอบ
จึงตีกรอบหัวใจให้วางเฉย
เพียงจิตฝังแฝงฝากอยากชิดเชย
กลัวถูกเย้ย ตราหน้า ว่าให้อาย
จึงสร้างศิลป์จินตนามาลิขิต
เปลี่ยนชีวิตนิยามและความหมาย
เพื่อเป็นเกราะป้องกันอันตราย
หากมีคนในนิยายมาเยี่ยมยล
หากแม้พลาดพลั้งผิดจากคิดไว้
สิ่งที่ได้อาจต้องพบหมองหม่น
ยามอ้างว้างร้างไร้ ใครบางคน
ใจคงทน ทานได้ไม่ทุกข์นัก
หน้าส่วนตัว
1546
