19 กุมภาพันธ์ 2552 10:56 น.
นิระนา
เวลาที่ฉันหมดกำลังใจ ท้อแท้ อ่อนแอ อยากให้เธออยู่เคียงข้างฉันไม่ทิ้งกันไปไหน บ่อยครั้งที่ฉันต้องแอบร้องไห้คนเดียวอยู่เสมอ เพราะฉันอยากเป็นคนที่เข้มแข็ง ไม่อยากเป็นคนอ่อนแอในสายตาใคร ในวันที่เธอเดินไปจากฉัน
ยอมรับมันเจ็บปวดมาก มากเหลือเกิน จนไม่อาจอธิบายได้เป็นคำพูด แต่มันไหลออกมาเป็นน้ำใสๆจากตาทั้งคู่ของตัวฉันเอง ฉันเพิ่งรู้ก็ในวันนั้นเอง ว่าป่วยทางใจมันเป็นยังไง เธอพาคนที่เธอรักกลับมา เพื่อให้ฉันได้รับรู้ว่าเยื่อใยเก่าๆระหว่างเรามันจบลงแล้ว แต่ก็คงเป็นเพราะฉันเองที่เลือกให้เป็นแบบนี้
ฉันได้แต่ทำใจ ยอมรับความเจ็บปวดนั้นเอาไว้เรื่อยมา แล้วเวลาก็ล่วงผ่านไปตั้งนาน เธอโทรมาบอกว่าเสียใจ....อยากเริ่มต้นใหม่กับฉันคนนี้ อยากถามอะไรเธอสักอย่างได้ไหม ฉันคนนี้มีค่าเพียงเวลาที่เธอไม่เหลือใครงั้นหรือ...และคำตอบที่เธอได้รับจากฉันก็คือ ฉันไม่อาจกลับไปเหมือนเดิมได้ เหตุผลที่ฉันยังไม่ได้บอกเธอคือ ฉันเห็นค่าของตัวเองในวันที่เธอจากไป ฉันพยายามทำตัวเองให้มีชีวิตที่ดี ฉันหวังเสมอว่าสักวันหนึ่งฉันต้องพบเจอคนที่ดีกว่าเธอ ฉันคิดอย่างนั้น ชีวิตของฉันมีค่า แม้ว่าเธอจะมองมันไร้ค่าก็ตาม ฉันเสียใจ ผิดหวังในตัวเธอเป็นที่สุด เมื่อนึกถึงวันนี้แล้วไม่รู้ว่าฉันรักเธอมากมายอย่างนั้นได้อย่างไร ฉันรักคนที่มองไม่เห็นค่าของฉันได้อย่างไรกัน..............
18 กุมภาพันธ์ 2552 10:49 น.
นิระนา
ตลอดระยะเวลา 1 เดือน ที่พ่อต้องนอนป่วย ไปไหนไม่ได้ อารมณ์ไม่ดี ใครเข้าใกล้ก็ไม่ได้ ฉันรู้สึกหมดกำลังใจเหลือเกิน ทุกทุกครั้งที่พ่อป่วยฉันไม่เคยรู้สึกกังวลใจเท่านี้มาก่อน เพราะไม่มีครั้งไหนที่พ่อเป็นหนักอย่างครั้งนี้เลยสักครั้ง
พ่อต้องเข้าออกโรงพยาบาลประมาณ 3 ครั้งเห็นจะได้ จำได้ครั้งที่สองที่พ่อออกจากโรงพยาบาล พ่อบอกกับฉันว่า อยากกินมะพร้าวเผาจังเลยลูก แต่เพราะพ่อเป็นโรคเบาหวานฉันเลยปฏิเสธ บอกพ่อออกไปว่าพ่อกินไม่ได้ น้ำตาลจะเพิ่มน่ะ พ่อบอกว่าให้พ่อกินเถอะอีกหน่อยพ่อคงไม่มีโอกาสได้กิน ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนว่าเวลามันช่างเหลือน้อยเข้ามาทุกที แต่แล้วฉันก็ไม่ได้หาให้พ่อกิน และเพียงไม่นานเท่านั้น พ่อก็อาการหนักขึ้น และพ่อก็ได้กลับเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง แต่มันเป็นครั้งสุดท้าย สุดท้ายจริงจริง เพราะพ่อกลับบ้านมาครั้งนี้ พ่อมาแต่ตัว แต่วิญญาณไม่ ฉันนึกถึงคำพูดของพ่อทันที "พ่ออยากกินมะพร้าวจังลูก" ฉันอยากหาให้ท่านกินในตอนนั้นเหลือเกิน แต่ฉันไม่
เมื่อถึงวันเผา สิ่งที่ฉันทำได้ คือเดินจูงผ้าขาวไปส่งพ่อเป็นครั้งสุดท้ายที่วัด
มันน่าเศร้านะ แทนที่จะพาไปไหนก็ได้ที่ท่านอยากไป หาอะไรให้ที่ท่านอยากจะกินให้ท่านก่อนที่ท่านจะไม่ได้กิน แทนที่ท่านจะได้กินมะพร้าวเผา แต่ได้แค่น้ำมะพร้าวล้างหน้าก่อนเผาศพนั่นเอง
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ พิธีการก็ดำเนินต่อไปอย่างเป็นขั้นเป็นตอน ฉันนั่งคิดไปน้ำตาก็ไหลตลอด นึกเสียดาย นึกโทษตัวเอง ที่ไม่ทำอะไรเพื่อพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ฉันได้แต่เสียใจ เสียใจเหลือเกิน
หน้าส่วนตัว
1323
