29 มกราคม 2552 10:18 น.
นิระนา
ที่ตรงนี้มีความทรงจำเก่าๆมากมาย
ความรู้สึกไม่เคยจางหายพร้อมเวลาที่เวียนหมุน
ภาพความหลังยังสะท้อนให้คิดถึง...ยังคุ้นคุ้น
ยังรู้สึกอุ่นอุ่นเหมือนเธอยังไม่ปล่อยมือ
ที่เดิมแห่งนี้.....ยังไม่มีอะไรที่เปลี่ยน
ได้แต่ขีดเขียนความรู้สึกนั้นเอาไว้
ยังเป็นคนเดิมที่รักเธอคงมั่นไม่เปลี่ยนใจ
ยังห่วงหา อาทรณ์ ห่วงใยเช่นวันวาน
29 มกราคม 2552 10:06 น.
นิระนา
ฉันฝัน....สักวันจะมีเธอเคียงข้าง
ร่วมฝ่าฝันอุปสรรคต่างๆ ไม่หวั่นไหว
ฉันฝัน......สักวันจะต้องสมดั่งใจ
ว่ามีเธอเคียงใกล้ใช้ชีวิตร่วมกัน
แต่ความฝัน...ก็แค่ความฝัน
เมื่อถึงวันที่เรานั้นต้องทำใจ
ยอมรับความผิดหวังนั้นให้ได้
เมื่ออะไรต่ออะไร ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ต้องการ
ผิดหวังเหลือเกินคนดี....
ที่ในวันนี้ฝันของเราพังสลาย
หากความเป็นจริงเหมือนอย่างฝันพรั่งพราย
บทสรุปสุดท้ายคงไม่ลงเอยด้วยการทุกข์ทน
เธอเจ็บ...ฉันเจ็บ...ด้วยกันทั้งคู่
แต่ที่ต้องทนเฝ้าดู...อยู่อย่างนี้
ตอบเธอไม่ได้ถึงเหตุผลที่มี
คงไม่มีคำพูดดีดี....มาอธิบายให้เธอฟัง
อยากบอกว่าดีใจ...ที่ครั้งหนึ่ง
เคยผูกพันธ์ลึกซึ้งขนาดไหน
อยากบอกเธอเหลือเกิน...ว่าภูมิใจ
และไม่เคยเสียใจ ที่ได้รักเธอ
28 มกราคม 2552 16:38 น.
นิระนา
ผิดไหมหากว่าฉันนั้นยังรัก
มากกว่าคนรู้จักอย่างที่เธอบอกใครเขา
ผิดไหมหากฉันไม่เคยลืมเรื่องระหว่างเรา
ยังคงติดตามเป็นเงาของวันวาน
ผิดไหมที่ฉันเป็นคนมั่นคง
ที่ยังคงซื่อตรงแม้เธอเลือกเขา
ผิดไหมหากฉันอยากเก็บเรื่องของเรา
เป็นบันทึกของความว่างเปล่า...ว่าไร้เธอ
ผิดไหมหากฉันขอสิทธิ์แค่นี้
แค่เก็บความรักความหวังดีของเธอไว้
แม้วันนี้เธอเองจะเปลี่ยนไป
แต่ฉันก็ยังขอเก็บเอาไว้...ไม่อยากลืม
ผิดมากใช่ไหม....คนดี
ที่ในวันนี้ฉันยังคงยืน อยู่ที่เก่า
ผิดมากใช่ไหม....ที่ยังคงทนเงียบเหงา
ด้วยหวังเล็กๆว่าเรา จะคืนกลับมา
ไม่ขออะไรมากเลยคนดี....
ขอแค่ให้หัวใจดวงนี้ได้มีเธออยู่ใกล้ๆ
ให้ฉันได้เก็บเธอไว้ในความทรงจำตลอดไป
และจะไม่เสียใจ....ที่ครั้งหนึ่งเคยได้รักกัน
26 มกราคม 2552 14:34 น.
นิระนา
ผิดด้วยหรือหากวันนี้ฉันร้องไห้
ให้กับใจที่ผิดหวังต้องเศร้าหมอง
ผิดด้วยหรือหากใครเห็นน้ำตานอง
ด้วยจับจ้องเพราะฉันเจ็บสุดเกินทน
ฉันก็แค่ผู้หญิง......ธรรมดา
ไร้มารยาเล่ห์เหลี่ยมให้พิศวง
แต่ตัวฉันก็เหย่อหยิ่งและทรนง
ถึงไม่เป็นดั่งหงส์...แค่ติดดินก็ตาม
แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอ
ก็เพียงแค่ยอมแพ้และอ่อนไหว
เมื่อความรักของเธอจากฉันไป
เพราะไม่เหลือเยื่อใยเช่นวันวาน
ฉันยอมรับในความผิดหวังนั้น
ไม่ว่ามันจะหนักหนาซักแค่ไหน
ฉันยอมรับในความเป็นไป
ไม่ว่าเจ็บแค่ไหนก็พร้อมทน
22 มกราคม 2552 16:31 น.
นิระนา
แด่ชายคนหนึ่งที่ยังคงอยู่ในหัวใจ
เป็นรักครั้งแรกที่ทำให้ฉันรู้ถึงความห่วงหา
เป็นคนเดียวที่คิดถึงอยู่เสมอมา
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด
อาจจะเคยผิดหวังบ้างในบางครั้ง
ที่ความรักเราต้องพังอย่างที่เห็น
ไม่มีความสุขสมหวังอย่างที่เป็น
ต้องแอบซ่อนเร้นความรู้สึกอยู่ข้างใน
อยากจะเขียนบทกลอนกลอนบทนี้
มอบให้เธอนะคนดีฉันเขียนให้
กลั่นออกมาจากความรักที่ยังไม่ให้ใคร
ในวันที่เราจากกันไกลเกินเยียวยา
หน้าส่วนตัว
845
