17 เมษายน 2547 14:34 น.

หลายสิ่งรวมเป็นเธอ

หลายเหตุผล หลายความคิด หลากความหมาย
ที่หัวใจได้รับรู้อยู่เสมอ
เปลี่ยนแปรเป็นทุนหนุนรักละเมอ
หนุนให้เธอและฉันได้คู่กัน

หลายเหตุการณ์ที่ประสบ
ต้องได้พบได้เจอเธอในนั่น
หลากเหตุการณ์ ผ่านมา พาเป็นฝัน
เราเจอกัน ทุกยาม ทุกราตรี

หลากความหมาย ที่ใจนี้ค้นหา
กลับพบว่า มีแต่เธอ แต่เธอ ทุกๆที่
ทั้งยามทุกข์ ยามสุข ยามยินดี
จึงมีเธอ มีใคร นั่งในหัวใจ

ความคิดฉันในตอนนี้
มีแต่คนดี ไม่เหลือให้ใคร
มีแต่รักอันอ่อนไหว
มีแต่หัวใจกับหัวใจ...รักเธอฯ

17 เมษายน 2547 13:24 น.

เธอคิดถึงเขา...ขณะที่พ่อแม่คิดถึงเธอ

เธอคือคนที่ใช่ในวันก่อน
เธอคือคนที่สอนให้รู้ทุกสิ่ง
เธอคือรักแรก...เน่าแท้แต่จริง
เธอคือคนทิ้งบอกลา

ฟ้าเมื่อวานคงสวย...เธอเสียดาย
ฟ้าเมื่อวานหายไปกับกาลเวลา
ฟ้าเมื่อวานทำเธอเสืยน้ำตา
มองฟ้าวันนี้เธอจึงเศร้าตรม

เปลี่ยนอะไรเดิม เดิม ดีไหม
เปลี่ยนอะไรใหม่ ใหม่ ดีกว่าขม
เปลี่ยนสิ่งแวดล้อมเคยชม
เปลี่ยนมากินนมแทนยาเมา

ไม่มีใคร ลมหายใจเธอยังอยู่
ไม่รู้ล่ะ จะชนะใจตนหรือใจเขา
ก็ไม่ควรคิดสั้น ระงับเศร้า
ตัดช่องเหงาแต่พอตัว...หัวใจพ่อแม่จะวายฯ

15 เมษายน 2547 13:11 น.

สำนึกเก่าเฝ้าถามยามระลึกถึง
เมื่อครั้งหนึ่งครั้งนั่นอันฉิบหาย
เพียงครั้งเดียวเสียวซานปานตาย
แม้กาลย้ายโยกไปใจยังตรม

สำนึกนั่น ฉันรู้ ถูก ผิด ชอบ
สำนึกนั่น ฉันมีกรอบ กอปรขื่นขม
ฉันรู้ร่าง ทางแยก แอกแทรกปม
ใจโสมม สวมข้าง เลือกเจ้านาย

ไม่ผิดกฎเกณฑ์ใดในโลกหล้า
ไม่ผิดฟ้าหรือผิดดินจนสิ้นสาย
แต่สำนึกนี่มีรู้สึกดึกในใจวาย
รู้สึกคลายกายถูกซ้ำหน่ำคามือ

สำนึกนั่นมันทรมานกาลนี้หนัก
จิตสำลักทั้งยักษ์เทพเสพสุขถือ
มองทางใดใครใครเป็นเช่นกิ้งกือ
สำนึกสื่อคือมือใครคอยบีบคอฯ

15 เมษายน 2547 12:39 น.

สำนึกเก่าเฝ้าถามยามระลึกถึง
เมื่อครั้งหนึ่งครั้งนั่นอันฉิบหาย
เพียงครั้งเดียวเสียวซานปานตาย
แม้กาลย้ายโยกไปใจยังตรม

สำนึกนั่น ฉันรู้ ถูก ผิด ชอบ
สำนึกนั่น ฉันมีกรอบ กอปรขื่นขม
ฉันรู้ร่าง ทางแยก แอกแทรกปม
ใจโสมม สวมข้าง เลือกเจ้านาย

ไม่ผิดกฎเกณฑ์ใดในโลกหล้า
ไม่ผิดฟ้าหรือผิดดินจนสิ้นสาย
แต่สำนึกนี่มีรู้สึกดึกในใจวาย
รู้สึกคลายกายถูกซ้ำหน่ำคามือ

สำนึกนั่นมันทรมานกาลนี้หนัก
จิตสำลักทั้งยักษ์เทพเสพสุขถือ
มองทางใดใครใครเป็นเช่นกิ้งกือ
สำนึกสื่อคือมือใครคอยบีบคอฯ