15 มิถุนายน 2545 11:09 น.
นิติ
ศรีสะเกษถิ่นนี้ ของดีมากมาย
เทศกาลมากหลาย พักกายสบายใจ
ขุขันธ์นามเก่า มีเรื่องเล่าเอาไว้
แดนดงพงไพร คนไทยถิ่นนี้
คือก่วยส่วยผดุง ครั้งกรุงช้างหนี
ชนนี้มากมี วิธีคล้องช้าง
คล้องช้างถวายกรุง ท่านบำรุงพยุงสร้าง
แต่งตั้งเป็นขุนนาง ไว้วางพระทัย
ขุนไกรภักดี นามนี้ลือชัย
ครองเมืองป่าไพร ป้องภัยให้รุ่งเรือง
แดนนี้สี่ภาษา เยอ ส่วย เขมร ลาว
ของเด่นคือข้าว กระเทียมขาวและหอม
กลิ่นดอกไม้อบอวล ดอกลำดวนดงดอม
ผู้คนห้อมล้อม สวนสมเด็จจอมไพร
ขนุน ส้ม เงาะ ทุเรียน ปลุกเปลี่ยนแก้ไข
ในเทือกเขาใหญ่ ชายแดนไทย-พูชา
เมืองคนจริงใจ ตรงไปตรงมา
พูดดังปากกล้า พึ่งพาอาศัยกัน
เชิญเที่ยวเชิญแวะ และพักผ่อนคั่น
เดินทางห่างไกลนั่น พักเหนื่อยกันที่ ศรีสะเกษ เอย
12 มิถุนายน 2545 19:19 น.
นิติ
รู้ถึง.อาการโหยหวนและโหยหา
วันเวลาท้องฟ้าเคยสดใส
กลับมืดลงพร้อมกับเสียงร้องไห้
โอ้ .. กรรมใดใยพรากเราจากกัน
เหลือเพียงรูปไว้ดูต่างหน้า
เมื่อท้องฟ้ามืดดำกั้นเธอฉัน
ราตรีค่ำคืนนี้ช่างแสนเงียบงัน
หรือขาดคนสำคัญ..เช่นเธอ
ค่ำคืนเคยดื่มด่ำ
กลับชอกช่ำกรรมคอยเสนอ
ตัวไกลใจไกลทำอย่างไรเมื่อคิดถึงเธอ
จะลดอาการเพ้อละเมอถึง.ดวงใจ
11 มิถุนายน 2545 15:51 น.
นิติ
เช้าแล้ว..
เสียงนกน้อยเจ้ากู่ร้อง
ทำท่ามาเมียงมอง
ฉันจึงต้องตื่นขึ้นมา
รุ่งอรุณของวันนี้
แสงสุรีย์ส่องผ่านฟ้า
กระทบน้ำละลานตา
บนยอดหญ้า ณ แดนดิน
นกน้อยที่พาตื่น
ยิ้มระรื่นชื่นชีวิน
ในทวงท่า หากิน
แล้วออกบินถวิลลม
ณ เช้าของวันนี้
ณ กาลนี้ช่างสุขสม
ณ โลกงาม งามอารมณ์
ฉันชื่นชม ณ ธารา
ดูสิ เธอดูฟ้า
รูปนภา ภาพเมฆา
เป็นนั่น เป็นนี้ แล้วแต่ลมพัดพา
คล้ายหมูหมา และยาใจ
ออกเที่ยวเดินบกสนามหญ้า
ก้มมองหา สรรพสิ่งเริ่มเคลื่อนไหว
ในรุ่งอรุณของวันใหม่
สดใส ฤทัยสุข ทุกวันคืน
10 มิถุนายน 2545 17:41 น.
นิติ
วันเวลาพาเราพบกัน
คล้ายกับฝันวันสดใส
เหมือนดอกไม้เริ่มผลิใบ
พร้อมเอนไหวรับสุริยา
มองดูฟ้าน่าชื่นชม
ฟังเสียงลมผสมเสียงฟ้า
มีเธอข้างไม่ห่างตา
มองดูฟ้าสุขภิรมย์
ฉันมองเธอ เธอมองฉัน
อายตะวัน วันสุขสม
อายนก อายดอกไม้ และสายลม
หายระทม พรมน้ำหวานช่ำใจ
วันเวลาเช่นกันมาพรากเรา
คิดถึงวันเก่า ๆ เหงาไหวไหว
ไม่อาจลืมเธอได้เลยแม้เวลาใด
คิดถึงอยู่ร่ำไป ใจละเมอ
10 มิถุนายน 2545 16:08 น.
นิติ
การรอคอยอะไรซักอย่างหนึ่ง
เหมือนถูกตราตรึงในพันธนาการ
แห่งการเลื่อนลอยรอคอยเนินนาน
ไม่รู้วันวานจะพานพบจุดหมาย
ฉันเคยรอคอยความสำเร็จ
คล้ายดังเมล็ดเม็ดพันธุ์ไม้
ที่รอวันแตกกิ่งก้านเป็นต้นใหญ่
ด้วยจิตใจที่ทระนง
ฉันยังไม่ถึงจุดหมาย
ฉันเหนื่อยหน่ายและพะวง
กับสิ่งต่างๆมิเคยจะมั่นคง
มันยุยงให้ฉันท้อใจ
หน่อต้นไม้ต้นนี้ยังขาดปุ๋ย
ดินรวนซุยเสริมส่งให้
ให้ต้นไม้เติบใหญ่ได้ต่อไป
นั่นคือ กำลังใจ นั่นเอง
หน้าส่วนตัว
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนิติ
2286
