19 ธันวาคม 2545 13:52 น.
นิติ
อกเอ๋ยเฉลยความ
บ่เคยพล่ามตามทรวง
อกเอ๋ยเผยท้วง
บ่เคยห่วงถ่วงคำ
อกเอ๋ยเอ่ยคำวอน
บ่ยอมถอนคำช้ำ
อกเอ๋ยเลยระกำ
คนใจดำจะคว่ำใจ
อกเอ๋ยเชลยรัก
เช่นหอกหักปักค้างไว้
อกเอ๋ยเจ็บปวดร่ำไห้
ใบบัวปิดบ่มิดความ
อกเอ๋ยบ่เคยมีเรื่อง
บ่เคยเปลืองคำถาม
มาบัดนี้มีทุกยาม
คำถามบ่อาจถามผู้ใด
อกเอ๋ยแผ่วๆเบา
บ่เคยเหงากลับเหงาใจ
อกเอ๋ยบ่เคยทุกข์กลับทุกข์ไถ่
เป็นประการใดหนอใจคน
อกเอ๋ยละเลยถึง
บ่เคยคำนึงถึงสับสน
วจีพร่ำกับตัวว่าตัวตน
บ่แพ้คนแต่แพ้ใจ
16 ธันวาคม 2545 19:22 น.
นิติ
คิดถึงเธอได้ใช่ไหม?
ฟา
คิดถึงเธอได้ใช่ไหมคนดี
เวลาที่เราไกลกันอย่างที่เป็นอยู่
ระยะทางเราห่างกันไกลพอดู
ไม่อาจรับรู้นัยความรู้สึกเธอ
ถ้าจะขอคิดถึงเธอบ้าง
วันเหงาอ้างว้างไม่มีพลั้งเผลอ
ขอฉันเถอะนะให้ได้คิดถึงเธอ
เพื่อคลายความเศร้าที่เราไม่ได้เจอกัน
คิดถึงกันจะเป็นไรไป
นิติ
คิดถึงกันจะเป็นไรคนดี
คนคนนี้ ก็มีแต่ความคิดถึง
คิดถึง จนใจใฝ่รำพึง
ห่างกันประมาณหนึ่งฟ้าไกล
หากใคร ใครคนนี้ที่คิดถึง
อย่าดื้อดึง ถึงคนนี้ที่ห่วงใย
เพียงรู้สึกสักนิดคิดถึงไป
รู้ไหมยิ่งใหญ่สำหรับใจเหลือเกิน
12 ธันวาคม 2545 19:16 น.
นิติ
อาจผ่านคืนนี้ไปไม่ไหว
หนาวในใจวนคนหงอย
หนาวนานวานใครรอคอย
คนใจน้อยจะคอยใจ
ลมเบาเบาที่เฝ้าหยอก
ช่างกลับกลอกหลอกให้ใกล้
มาขยับตามแต่พัดข้ามไป
ลมไหวไหวดวงใจสุดระกำ
หนาวนอนหลับเหงาหนาวเนื้อ
เบื่อเนื้อหมอนข้างอ้างอ่ำ
อยากได้เนื้อแม่คนใจดำ
มากอดพลอดพร่ำคำวจี
หนาวหน้าหนาวไหนไม่หวั่น
หนาวจันทร์ถึงศุกร์ยังสุขขี
หนาวเนื้อห่มเนื้ออุ่นทวี
แต่หนาวนี้คงไม่มีอีกเช่นเคย
12 ธันวาคม 2545 14:32 น.
นิติ
มืดดำยังคล่ำอยู่
ไม่อาจรู้หนทางสว่าง
คลอคล่ำหวังจำทาง
คล่ำไปต่างต่างนานา
มืดดำยังคล่ำอยู่
คล้ายหนูในรูปริศนา
ตะเกียบตะกายไต่ขึ้นมา
หวังเห็นฟ้าเวลาค่ำคืน
มืดค่ำยังคล่ำอยู่
น่าอดสูไม่รู้ที่ยืน
ไม่รู้หลับหรือว่าตื่น
ไม่รู้กลางคืนหรือกลางวัน
มืดย่ำยังย้ำอยู่
ไม่น่าดูดั่งปูรูกลบตัน
ไม่อาจมองเห็นแสงตะวัน
แม้แต่แสงจันทร์ก็ม้วยไป
มืดมืดยังยืดอยู่
มือก็ถูเปิดรูให้ใหญ่
พยายามจนสุดใจ
ได้แค่รูใหญ่ไม่เห็นทาง
มืดสนิทยังติดอยู่
ไม่เห็นลู่ไปสู่นาง
ยังติดอยู่ อยู่กึ่งกลาง
ความอ้างว้างระหว่างใจ
มืดมิดก็ยังติดอยู่
ไร้ขาดคู่มาอยู่ใกล้
มืดมิดสะกิดใจ
ยังติดไว้ที่ไร้คู่ควง
4 ธันวาคม 2545 14:40 น.
นิติ
ดอกรักปักไว้เคยไหวหอม
กลับโรยรอมหายหอมโรยรา
แห้งเหี่ยวเปลี่ยวขมชมน้ำตา
ชื่นชีวาหาได้เป็นเหมือนเคย
ดอกรักปักไว้ใฝ่ถนุถนอม
ไม่เคยยอมให้ลมพัดผ่านชมเชย
ไม่เคยยอมให้แดดแผดเผ่าเจ้าเลย
แต่ดอกรักเอ๋ย...ยังมาเอ่ยคำร่ำลา
แม้นว่าเอาน้ำอมฤตมารดรัก
ไปเก็บกักปลายน้ำค้างบนชั้นฟ้า
มารดร่ำฉ่ำดอกรักให้วับวา
ไม่อาจรักษารักไว้ได้ดังเดิม
ดอกรักมาแห้งหักหดเหี่ยว
เหลือดอกเดียวเลี้ยวลาพาทุกข์เพิ่ม
ไม่คิดถึงความห่วงหาและอาทรเคยเติม
ดอกรักเริ่มกร่อนความงาม ฉันช้ำใจ.
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนิติ
หน้าส่วนตัว
738
