11 พฤศจิกายน 2545 16:00 น.
นิติ
คดขอบฟ้าโค้งดูเวิ้งว่าง
ขอบฟ้ากว้างช่างว่างเวิ้ง
เมฆร่วมตัวลดแสงกระเจิง
เริ่มยังเชิงดูท่ากระแสลม
ไกลไปทรวงจะล่วงเห็น
ใกล้ใช่เป็นสิ่งหาเสาะสม
ก้าวออกห่างอย่างอารมณ์
สู่ ณ ที่ชมว่าสมใจ
คด คด ย้าย เมฆว่ายไปเกาะกลุ่ม
หนาปิดหลุมเป็นกลุ่มใหม่
ฝนก่อตัวหัวหนาว วับวาบไฟ
ฟ้าร้องใหญ่ คล้ายสั่งลาฤดูกาล
ขอบฟ้ากว้างดูแคบแนบฝน
ดูสับสนหม่นสีเมฆอลหม่าน
สายฟ้าแลบ แปลบ แปลบ ผ่าน
ลมประสานผสมโรงตรงโค้งฟ้า
มายินดีหรือเสียใจในทุกข์
หลั่งฝนปลุกจิตใจที่อ่อนล้า
ชโลมโศก สุข ทุกข์ เรื่องธรรมดา
ตากน้ำฝนดีกว่าตากน้ำตาริน
11 พฤศจิกายน 2545 15:11 น.
นิติ
หรือเป็นจริงสิ่งนั่น
เป็นความฝันอันเปล่าเปลี่ยว
มีเพียงเรารับรู้อยู่คนเดียว
กับเกลียวกลอกลมอารมณ์เคือง
เป็นจริง จริงจริง คงอาภัพ
แวววะวาบ นับดาว เฝ้าเฟือง
สุขไม่มีมีแต่ทุกข์อยู่เนืองเนือง
หรือเบื้องหน้าจะโศกโบกบิน
มันคดงอสอสื่อสืบสาว
เป็นเรื่องยาวป่าวประกาศให้สิ้น
ให้รับรู้ทั่วหล้า ฟ้า ดิน
ว่าเธอกินจนเป็น ตุ่ม ฉันละกลุ้มใจ
7 พฤศจิกายน 2545 17:21 น.
นิติ
ได้พอมีหวัง นั่นมีหวัง
ไม่ได้พัง ลดหดหาย
ขอแค่ได้หวัง มีหวังให้ท้าทาย
แม้งมงาย ก็จะขอหวังอย่างเคย
เธอหวัง ไม่ทำหวังมีพลัง
กลับชิงชัง ขังตนกับหวังนั่งเฉย
ได้เพียงเอ่ยว่า หมดหวังอย่างเคย
ไม่เริ่มเลย เคยหวังอย่างทระนง
ลมหายใจยังอยู่จงสู้หวัง
ฟังสักครั้งเสียงหัวใจส่ง
มาพร้อมกับหวังปั้นบรรจง
อยากให้มั่นคงในสิ่งที่เราทำ
7 พฤศจิกายน 2545 17:00 น.
นิติ
รับรู้ความรู้สึกนั่นได้เหมือนฉันไหม
มันไหวไหว ดูอายอาย กลับกลายอ่อน
ดูหงอยหงอย เลื่อนลอย เหมือนไม่ตื่นนอน
โปรดเถอะขอวอน โปรดอ่อนใจ
สัมผัสด้วยใจกับความรู้สึกเธอ
คิดเสียว่าเผลอเร่อ เผลอใจใฝ่
คิดเสียว่ามีเพียงฉัน ไม่มีใคร
คิดเสียว่าใต้แสงจันทร์ มีเพียงเราคล้อไคล
อาการไหวไหว อายอาย อ่อนไหว
คิดเสียว่าลมพัดไกว พัดให้เราใกล้
คิดเสียว่าอายอาย เพราะจริงใจ
เผื่อลืมใครที่เธอ ให้ไปทั้งใจ
แล้วหลงเหลือไว้เพียงความพลั้งเผลอใฝ่
กับลมไหวไหว จันทร์ยิ้มทักทาย ดาวส่องประกาย
มีฉันไว้หวงคะนึง รำพึงรำพันไม่วาย
ให้เงาเราได้คาบ ขนาบคู่เคียงฝัน
ล้มตัวนอนอ่อนไหวไปสุดกู่
แล้วนอนดู ดาวไถ่ร่ายระบำบนฟ้านั่น
หัวเราะเบา เบา กับดาวลูกไก่ที่กากั่น
อมยิ้มใหญ่เมื่อหันไปมอง ดาวตกยกอธิษฐาน
ขอมันเป็นจริงไม่ต้องฝัน
ขอจันทร์มาเป็นสักขีพยาน
ขอสายลมจดจำทุกคำ เอ่ยขาน
ขอให้สมทุกประการ ได้ไหม ดาว เดือน และสายลม
7 พฤศจิกายน 2545 16:08 น.
นิติ
ผัดผ่อน ผ่อนผัน
พลัดวันประกันพรุ่ง
ยุงเหยิงพะรังพะรุง
พยุพยุงเพียงพลัดวัน
พลัดเปลี่ยนเวียนหลบ
เกลื่อนกลบเบือนผัน
หลีกหลบ หลบหลีกกัน
จับมันไม่ได้ไล่ไม่ทัน
ค่านิยมที่บ่มอยู่
ต่างอุ้มชูเอื้อก่อนั่น
พรุ่งนี้ มะรืนนี้ ผ่อนผัน
เป็นสัมพันธ์ สืบทอดยาวนาน
รู้ ไม่รู้ กูขอพลัด
ถนัด ไม่ถนัด กูจับสาน
เป็น ไม่เป็น ไม่ใช่การณ์
ถ้าไม่ได้กูค้านลูกเดียว
งานใดใดกูใคร่อาสา
หยิบถือมาได้ด้วยฟันเขี้ยว
ทำได้ ไม่ได้ มันไม่เกี่ยว
คิดอย่างเดียวคือเงินอันยิ่งใหญ่
คนจน. ช่างหัวปะไร ไม่ใช่ฉัน
น้องแม่มัน ใช่ญาติฉันเสียเมื่อไร
พี่น้องกู ลูกกู อยู่อย่างไท
ช่างหัวปะไร อ้ายพวกคนจน
เชิญ..ท้วงเช้า ประท้วงบ่าย กูไม่รีบ
ปากกูจีบพรรคพวกอยู่หมัดมนต์
เงินกูมี อำนาจกูมี ไม่มีใครไม่สน
ใครขัดชน กูจะบีบจนตายตรอก
พลัดไปก่อนงานราษฎร์ ชาติหน้า
กูมาหาผลกำไร ที่ให้ดอก
เงินกู้หรอกกูได้ตามระลอก
ฝรั่งบอก ยู เชื่อ ไอ ไม่อดตาย
ได้เป็นกอบเป็นกำกูจะหนี
หลีกไปที่ต่างประเทศ ประเทศพังทลาย
อยู่อย่างเทพ สบาย สบาย
นั่นจุดหมาย นักการเมือง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟนิติ
หน้าส่วนตัว
974
