สวัสดี...กวีที่รัก

นิดดา

สวัสดี...กวีที่รัก
เราเคยรู้จักกันใช่ไหม
นานมาแล้ว เนิ่นนาน ล่วงผ่านไป
เธอจำได้หรือไม่...ในครั้งนั้น

มันเป็นลมหนาวเดือนธันวา
ฉันเห็นเธอหน้าชา...และมือสั่น
กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นยังอุ่นควัน
เธอประคองถ้วยนั้นด้วยสองมือ

มือที่เคยลูบผมคราวลมพัด
หยิบปอยผมมาทัดแล้วขานชื่อ
กระซิบแผ่ว  แว่ววัก  ว่ารักคือ....
ตัวหนังสือ สีเศร้า ในเงาตา

ในเงาตา หมองหม่นของคนหนึ่ง
ที่ปราศซึ่งเรี่ยวแรงแสวงหา
เป็นเพียงผู้สูญสิ้นของ ดิน-ฟ้า
ที่เธอลอบชำเลืองตาและกล้ารัก

ยอมรับในความไม่แน่นอน
ของผู้พเนจร...ไม่รู้จัก
ซึ่งอาจปวดร้าวมายาวนัก
และอาจเป็นกับดักของรักลวง

ให้เธอมอบศรัทธาเพื่อว้าวุ่น
โดยต้นทุนคือน้ำตาอันล้าล่วง
และกำไรคือเคว้งคว้างอันร้างกลวง
รอให้เธอตักตวงเติมดวงจินต์

ในดวงจินต์ฟุ้งเฟ้อเธอกับฉัน
ผู้ติดปีกความฝันจะผันผิน
ดั่งลูกนกในอกใจว้างไหวบิน
แล้วดับดิ้นร่วงตกแทบอกฟ้า!

เราก็ต่างปวดร้าวเท่าๆกัน
ที่วามวันเหือดหายไปต่อหน้า
ที่รุ้งทอวับวิบชั่วพริบตา
เพื่อบอกว่าการมาจบสิ้นแล้ว

ลาก่อน...กวีที่รัก
อุ่นรอยตักในเรือนใจเธอไหวแผ่ว
แว่วความหลังฝังฝากหยั่งรากแวว
ดั่งดวงแก้วแตกสลายทลายเลือน.