31 กรกฎาคม 2545 09:48 น.

จันทร์เหงา

ดวงจันทร์..เธอคงเดียวดาย
แม้มีดาวนับล้านรอบกาย..ไม่คลายเหงา
ดาวล้านดวงก็คุยกัน..ภาษาดาว
ปล่อยจันทร์เดียว..เดี่ยวเหงา..ไม่เข้าใจ

ดวงจันทร์..เธอคงเหว่ว้า
แม้เธอจะส่องแสงเย็นตา..สดใส
ใครจะรู้ความจริง..ลึกลงไป
ที่ถูกกลบไว้ ด้วยความสดใส..ที่ฝืนเป็น

31 กรกฎาคม 2545 09:32 น.

เธอเปลี่ยนคืนวัน

นาฬิกาหัดเดิน

ก้อนเมฆขาวลอยไปในฟ้ากว้าง
ดูเคว้งคว้างล่องลอยไปไร้จุดหมาย
คงเหมือนฉัน..เคยเดินเดี่ยว..อย่างเดียวดาย
เหน็บหนาวที่..ข้างกาย..ไร้เงาคน

จบแล้ว..วันเหงา..วันไหวหวั่น
เมื่อเธอก้าวมาในใจฉัน..ลบวันสับสน
ไม่ต้องการอะไรแต่งเติม เพียงแค่มีเราสองคน
นั่งเคียงข้างกันไม่ต้องสน..คนผ่านมา

เธอเกาะกุมมือเบาๆเท่านั้น
เหมือนหยุดคืนวันด้วยการโอบกอดฉันเข้าหา
สายลมอ่อนๆพัดผ่าน ได้ยินแว่วๆที่เธอพูดมา
คลับคล้ายคลับคลา..เธอกระซิบว่า..รักหมดใจ

ได้ยินเสียงเธอเพียงแผ่ว
ใยช่างกังวานแว่วให้หวั่นไหว
เสียงกระซิบเบา แต่หวานจนจับใจ
เหมือนขับกล่อมเพลงรักได้ ในหนึ่งคำ

20 กรกฎาคม 2545 12:50 น.

ร้องไห้..ให้เธอ

นาฬิกาหัดเดิน

อยู่กับเสียงเพลงเบาเบา
กล่อมหัวใจเหงาเหงาให้หวั่นไหว
น้ำอุ่นๆไหลจากตามาเปื้อนใจ
ต้องนอนร้องไห้..ไม่มีคนปลอบใจเหมือนอย่างเคย

เธอไปกับใครคนใหม่
คนเก่าที่เธอหมดใจ..เหลือทิ้งไว้เพียงความเมินเฉย
คำพูดทักทายตามประสา เหมือนกับเธอไม่รู้เลย
ว่ากรีดแทงความรู้สึกคนคุ้นเคยให้ปวดใจ

แสดงชัดว่าไม่เหลือความรู้สึก
จากที่เคยหวังลึกลึกว่าเธออาจเก็บ รัก ไว้
แต่เห็นสายตาท่าทางแล้วก็พอจะเข้าใจ
ว่าคงไม่มีสิทธิ์อะไร นอกจากกลับมาร้องไห้..คิดถึงเธอ..

20 กรกฎาคม 2545 12:47 น.

เธอเปลี่ยนคืนวัน

นาฬิกาหัดเดิน

ก้อนเมฆขาวลอยไปในฟ้ากว้าง
ดูเคว้งคว้างล่องลอยไปไร้จุดหมาย
คงเหมือนฉัน..เคยเดินเดี่ยว..อย่างเดียวดาย
เหน็บหนาวที่..ข้างกาย..ไร้เงาคน

จบแล้ว..วันเหงา..วันไหวหวั่น
เมื่อเธอก้าวมาในใจฉัน..ลบวันสับสน
ไม่ต้องการอะไรแต่งเติม เพียงแค่มีเราสองคน
นั่งเคียงข้างกันไม่ต้องสน..คนผ่านมา

เธอเกาะกุมมือเบาๆเท่านั้น
เหมือนหยุดคืนวันด้วยการโอบกอดฉันเข้าหา
สายลมอ่อนๆพัดผ่าน ได้ยินแว่วๆที่เธอพูดมา
คลับคล้ายคลับคลา..เธอกระซิบว่า..รักหมดใจ

ได้ยินเสียงเธอเพียงแผ่ว
ใยช่างกังวานแว่วให้หวั่นไหว
เสียงกระซิบเบา แต่หวานจนจับใจ
เหมือนขับกล่อมเพลงรักได้ ในหนึ่งคำ

20 กรกฎาคม 2545 12:44 น.

ของขวัญล้ำค่า

นาฬิกาหัดเดิน

รู้ไหมว่าทุกคนบนโลกนี้
ล้วนมีสิ่งล้ำค่าดีดี ซ่อนเอาไว้
อยู่ลึกลงตรงก้นบึ้งหัวใจ
เก็บเอาไว้ เพื่อรอใครสักคน

ไม่ได้อยากเก็บซ่อนมัน
แต่เวลาที่ผ่านผันพบแต่คืนวันอันสับสน
ผู้มีค่าพอจะได้มันไปไม่มีแม้สักคน
จึงต้องเก็บลึก..ซ่อนตัวตน เสมอมา

รอคอย..ที่จะมอบมัน
ให้คนซึ่งเหมาะสมกัน..กับของขวัญล้ำค่า
ใครสักคนที่คู่ควรกับความรักจริงใจที่เก็บไว้เสมอมา
เธอเป็นคนที่ฉันเห็นว่า..ควรได้รับมัน