18 มิถุนายน 2545 17:08 น.
นาฬิกาหัดเดิน
ให้รักเขาไปแล้วเป็นไง
เขาไม่อยากได้ สะใจไหมทีนี้
เรามอบความรักผูโบว์ถวายอย่างดี
เขาทิ้งมัน ใช้เท้าบดขยี้ เป็นยังไง
ก็ดีเหมือนกันจะได้รู้สึก
และสำนึกว่าเขาไม่เห็นความหมาย
เราสู้อุตส่าห์ภักดีแทบตาย
มองสิว่าได้อะไร...กลับคืนมา
เจ็บแล้วจะได้เลิกโง่งม
ไม่ร้องไห้ร้องห่มให้เขาสมน้ำหน้า
ต่อไปนี้จะไม่ให้รักมาบังตา
รับความจริงว่า...คนที่เราเผชิญหน้า
........มันซาตาน......
16 มิถุนายน 2545 09:03 น.
นาฬิกาหัดเดิน
คนที่มีคนรักมากมายอย่างเธอ
คงไม่เคยเจอความรู้สึกเหงา
เคยไหมที่อยู่กับความว่างเปล่า
มองไม่เห็นแม้เงาของใครใคร
มันคือความรู้สึกของฉัน
อยู่อย่างเงียบเหงาไปวันวันเคยรู้ไหม
หากวันนี้เธอมีคนเคียงข้างก็คงไม่เข้าใจ
แต่ถ้าเธอเดียวดายเมื่อไหร่ จะรู้เอง
10 มิถุนายน 2545 21:01 น.
นาฬิกาหัดเดิน
เธอเอาอะไรกั้นหัวใจ?
มันถึงได้ยิ่งใหญ่และแข็งกล้า
ยากเกินฉันจะทลายลงมา
เหมือนกำแพงขวางหน้าให้ไกลกัน
แต่เพราะรักที่ให้เธอนั้นมากมาย
จึงพยายามทำลายช่องว่างนั้น
หวังไปเองว่าคงมีสักวัน
ที่เธอยอมให้ฉันอยู่ในใจ
แม้จะดูเหมือนช่องว่างมันลดลง
แต่ความจริงรู้ว่าคงทำไม่ไหว
เพราะแม้ก้าวเข้าใกล้เธอได้เท่าไร
ก็ไม่อาจเข้าถึงใจ...เธอได้เลย
10 มิถุนายน 2545 20:56 น.
นาฬิกาหัดเดิน
คิดถึง บ้างไหม
อยู่ไกล กันแบบนี้
เหงามั๊ย คนดี
คนทางนี้ เหงาจัง
ท้อแท้ มีบ้าง
อ้างว้าง บางครั้ง
แต่มีเธอ เป็นกำลัง
ให้ความหวัง อยู่เรื่อยไป
วันใด เธอเหนื่อยล้า
คิดซะว่า ฉันอยู่ใกล้
จะติดปีก ให้หัวใจ
บินข้ามฟ้าไกล ไปหาเธอ
10 มิถุนายน 2545 20:27 น.
นาฬิกาหัดเดิน
รู้ดี..ว่าไม่มีหวัง
ในเมื่อใจของเธอยัง..มีแต่เขา
สายตาที่มองฉันนั้นว่างเปล่า
มีแต่เงาของเขาในดวงตา
รู้แล้ว..เธอยังลืมไม่ได้
ฉันยังไม่ใช่ คนที่เธอมองหา
ไม่ดีพอจะลบความทรงจำที่ผ่านมา
เขายังคงมีค่ามากกว่าใคร
เธอยังจมอยู่กับภาพเก่าๆ
ที่มีแต่ความเศร้า รอยหม่นไหม้
แต่เธอจะให้ฉันทำยังไง
ในเมื่อเธอไม่เปิดใจ..ให้ใครก้าวเข้ามา
หน้าส่วนตัว
1024
