10 มิถุนายน 2545 21:01 น.
นาฬิกาหัดเดิน
เธอเอาอะไรกั้นหัวใจ?
มันถึงได้ยิ่งใหญ่และแข็งกล้า
ยากเกินฉันจะทลายลงมา
เหมือนกำแพงขวางหน้าให้ไกลกัน
แต่เพราะรักที่ให้เธอนั้นมากมาย
จึงพยายามทำลายช่องว่างนั้น
หวังไปเองว่าคงมีสักวัน
ที่เธอยอมให้ฉันอยู่ในใจ
แม้จะดูเหมือนช่องว่างมันลดลง
แต่ความจริงรู้ว่าคงทำไม่ไหว
เพราะแม้ก้าวเข้าใกล้เธอได้เท่าไร
ก็ไม่อาจเข้าถึงใจ...เธอได้เลย
10 มิถุนายน 2545 20:56 น.
นาฬิกาหัดเดิน
คิดถึง บ้างไหม
อยู่ไกล กันแบบนี้
เหงามั๊ย คนดี
คนทางนี้ เหงาจัง
ท้อแท้ มีบ้าง
อ้างว้าง บางครั้ง
แต่มีเธอ เป็นกำลัง
ให้ความหวัง อยู่เรื่อยไป
วันใด เธอเหนื่อยล้า
คิดซะว่า ฉันอยู่ใกล้
จะติดปีก ให้หัวใจ
บินข้ามฟ้าไกล ไปหาเธอ
10 มิถุนายน 2545 20:27 น.
นาฬิกาหัดเดิน
รู้ดี..ว่าไม่มีหวัง
ในเมื่อใจของเธอยัง..มีแต่เขา
สายตาที่มองฉันนั้นว่างเปล่า
มีแต่เงาของเขาในดวงตา
รู้แล้ว..เธอยังลืมไม่ได้
ฉันยังไม่ใช่ คนที่เธอมองหา
ไม่ดีพอจะลบความทรงจำที่ผ่านมา
เขายังคงมีค่ามากกว่าใคร
เธอยังจมอยู่กับภาพเก่าๆ
ที่มีแต่ความเศร้า รอยหม่นไหม้
แต่เธอจะให้ฉันทำยังไง
ในเมื่อเธอไม่เปิดใจ..ให้ใครก้าวเข้ามา
10 มิถุนายน 2545 20:21 น.
นาฬิกาหัดเดิน
เธอบอก...รักฉันมากมาย
ยอมทำทุกอย่างได้ ถ้าเพื่อฉัน
เธอจะทิ้งเขาซะ...คนผูกพัน
เพราะวันนี้ เธอมีฉัน ก้าวเข้ามา
เขาแค่คน...ผ่านมา...ผ่านไป
ไม่สำคัญเท่าไหร่...เขาไร้ค่า
เธอบอกคบเขา...ไม่เคยรัก...แค่ฆ่าเวลา
เธอทิ้งเขาเพื่อพิสูจน์ว่า...เธอจริงใจ
รู้ซึ้งถึงชัดแล้ว...ใจเธอ
ผู้ชายที่มีแต่พลั้งเผลอ...หวั่นไหว
วันนี้เธอรักฉัน...ทิ้งเขาไป
วันข้างหน้าเธอคงทิ้งฉันเพื่อใครๆ...ได้เช่นกัน
8 มิถุนายน 2545 08:41 น.
นาฬิกาหัดเดิน
ใครกันนะที่มองสบตาฉัน
ใครคนนั้นเหมือนคนกำลังหวั่นไหว
หยดน้ำอุ่นไหลอาบแก้มอยู่ร่ำไป
มีเพียงความเศร้าวูบไหวในดวงตา
เธอใยดูเศร้านัก
อยากเดินไป แต่ไม่อาจจักเข้าไปหา
อยากปลอบโยนแต่ไม่อาจโอบเธอเข้ามา
เพราะสิ่งที่ตั้งตรงหน้า คือกระจกเงา
หน้าส่วนตัว
562
