27 กันยายน 2545 09:02 น.
นาฬิกาหัดเดิน
ขอร้องให้ต่อว่า
อยากให้เธอดุด่า ให้สาสม
ฉันนี่ไง คนที่ทำเธอต้องเจ็บจม
เพราะใจที่มักล่องลอยตามสายลม อยู่ร่ำไป
ยอมให้เธอโกรธ ยังดีกว่า
แต่ได้โปรด อย่ามองด้วยสายตาอ่อนโยนเลยได้ไหม
อย่ามองอย่างอบอุ่น แบบสะกดความว้าวุ่น เศร้าลึกไว้ภายใน
ฉันยิ่งรู้สึกผิดที่ทำร้าย คนรักจริงใจที่ให้อภัยเสมอมา
มันมีแต่จะทำให้ฉันอึดอัด
ในเมื่อเธอก็รู้ชัด ถึงจะบอกว่าไม่ถือสา
แต่ฉันเห็นเงาปวดร้าว ที่สะท้อนไหวผ่านดวงตา
เสียงสั่นๆที่บอกว่า เริ่มกันใหม่นะ ผมไม่ว่าอะไร
ทุกครั้ง...เธอพูดอย่างนี้
แล้วทุกๆที ฉันก็ซบหน้าร้องไห้
เจ็บปวดเหลือเกิน ที่ไม่อาจควบคุมจิตใจ
ทั้งที่รักเธอกว่าใคร แต่กลับเผลอไผลอยู่เรื่อยมา
จากนี้จะไม่อ่อนไหว
ถึงไม่เคยทำได้ แต่ครั้งนี้จะทำเพื่อคนที่มีค่า
จะมีแค่เธอ ผู้หญิงใจร้ายคนนี้ขอสัญญา
จะไม่มีอีกที่เธอต้องคอยซับน้ำตา แล้วบอกว่า ให้อภัย
27 กันยายน 2545 08:53 น.
นาฬิกาหัดเดิน
จากนี้ไปคงไม่ได้พบหน้า
เรื่องราวที่ผ่านมากลายเป็นลมที่วูบไหว
เหมือนฝันที่งดงามไม่ว่าฝันนั้นจะดีเพียงใด
ตื่นขึ้นมา..ทุกอย่างก็หายไป..ไม่เหลืออะไรอยู่ดี
เธอคงอดทนมานาน
ที่ต้องรักฉันด้วยความร้าวรานอย่างนี้
กับการแสดงออกเหมือนไม่รัก ไม่แคร์เธอสักที
มันคงทำให้เธอไม่เคยมีความมั่นใจ
รู้นะรู้..ว่าเธอเองก็รักฉันมาก
และก็รู้ว่ามันก็ยากที่ต้องรักด้วยความหวั่นไหว
ต้องเจ็บปวดตลอดมาเวลาที่คิดว่าฉันไม่เคยมีใจ
จนมาถึงวันที่เธอไม่อาจอดทนต่อไปได้จริงจริง
ฉันมันแย่เอง..ที่ทำให้เธอเข้าใจผิด
ทั้งที่ความคิด..มันตรงข้ามกับการกระทำทุกๆสิ่ง
จะจบกันก็ได้..แต่อยากบอกคำสุดท้ายจากใจจริง
แทนความรู้สึก แทนคำขอโทษ แทนทุกสิ่ง...........ฉันรักเธอ
27 กันยายน 2545 08:40 น.
นาฬิกาหัดเดิน
ผ่านที่เก่าในวันก่อน
คล้ายๆเห็นเป็นภาพซ้อน เคลื่อนไหว
มีผู้หญิงคนหนึ่งหลบมุมอยู่ไกลๆ
เพื่อแลกกับรอยยิ้มสดใสของชายผู้เป็นความหมายในใจเธอ
เนิ่นนานเธอก็ยังอยู่
คอยจะเฝ้าดู เขาคนนั้นเสมอ
เขาอยู่ที่ไหน ไม่ใกล้ไม่ไกลจะเห็นเธอ
แอบๆมอง แล้วเก็บไปเพ้อ อยู่ทั้งวัน
ดูดู ก็น่าสงสาร
คนที่ใจต้องการ ของหญิงคนนั้น
มีคนข้างๆที่ดูก็รู้ว่ารักกัน
ทำให้เธอต้องเศร้าจนไม่เป็นอันทำอะไร
ชายหนุ่มที่เธอรักตลอดมา
เมื่อพบก็ยังยิ้มให้ช้าๆ อย่างสดใส
คุยในฐานะเพื่อนเหมือนไม่รู้อะไร
ห่างเหินจนเธอต้องกลับไปร้องไห้อยู่หลายคืน
ภาพเก่าๆ ยังแจ่มชัด
เห็นภาพเดิมๆที่อยากสลัด อยากทิ้งอย่างสุดฝืน
หัวเราะตัวเอง ที่คอยสร้างฝันแล้วมองมันพังครืน
เหมือนสดชื่น แต่ต้องมากลืนเก็บน้ำตา
ที่ ตรงนี้ ตรงนี้ และตรงนี้
ที่เคยยืนมองเขาทุกที...แล้วเหว่ว้า
ดูภาพความรักเก่าที่มัน REPLAY ย้อนมา
เฮ้อ แย่จังนะ นานแล้วยังย้อนมาให้เจ็บใจ
18 สิงหาคม 2545 12:59 น.
นาฬิกาหัดเดิน
ก็ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงกับฉัน
สิ่งที่เธอทำต่อกัน มันทำฉันสับสน
บางทีก็มาใกล้ชิดจนทำให้ใจวุ่นวน
บางวันก็ทำเหมือนคนที่ห่างไกล
หากบอกรักแล้วเธอตอบว่าไม่เคยคิด
ฉันเองคงรู้สึกผิดที่คอยฝันใฝ่
ถ้าเธอคิดแค่เพื่อนกัน ฉันคงละอายใจ
ที่ตีค่าของความสัมพันธ์ผิดไป อย่างไม่น่าอภัยได้เลย
ถ้างั้น..จะขอแค่แอบคิด
ไม่ทำอะไรให้แปลกผิด จะทำตัวเฉยๆ
จะแอบหวังเล็กๆ..จะพยามไม่ให้เธอรับรู้เลย
แล้วเราก็คบกันอย่างเคย..ต่อไป
18 สิงหาคม 2545 12:57 น.
นาฬิกาหัดเดิน
รู้ว่าเธอมีอดีตที่ไม่เคยจาง
ดูแววตาอ้างว้าง ยังคิดถึงเขาอยู่บ้างใช่ไหม
หลายครั้งฉันเจ็บปวด และแอบเก็บไปน้อยใจ
แต่ยังอดทนและพยามให้เธอหันมา
ค่อยๆเข้าใกล้เธอทีละนิด
ค่อยๆปรับความคิดเข้าหา
ดูเธอสดใสและให้ความชิดใกล้มากกว่าที่เป็นมา
ตอนนี้รู้แล้วว่าที่อดทนมา..คุ้มค่าเพียงใด
ดีใจที่สามารถลบอดีตของเธอ
ที่ผ่านมาฉันคิดเสมอว่ารัก..เหมือนดอกไม้
ถ้าอยากให้เติบโต งอกงามต่อไป
ก็ต้องยอมได้..แม้ต้องใช้นำตารดมัน
หน้าส่วนตัว
1217
