17 พฤศจิกายน 2546 13:40 น.
นาสาริน
ก็เคยบอกลาเขาไปแล้วนะ
ทั้งน้ำตาน้ำใจให้หม่นหมอง
เมื่อเขามาบอกว่ามีคู่ครอง
อย่ามองให้เมินเดินจากไป
ใจถลำพร่ำลึกถึงไหนแล้ว
พ่อยอดแก้วที่รักให้ไปไหน
ให้โอกาสคนอย่างฉันบ้างเป็นไร
แค่เสี่ยวใจน้อยน้อยกลางใจเธอ
อยู่ส่วนใดก็ได้ฉันขอบอก
เพียงไม่นอกสายตาให้พร่ำเพ้อ
ขอทุกวันให้ได้พบใบหน้าเธอ
ไม่เข้มแข็งพอที่จะจากหาย
ไม่มีวันมลายไปจากฉัน
ขอเพียงแค่กำลังใจให้กันและกัน
เพียงแค่นั้นฉันก็เป็นสุขใจ
17 พฤศจิกายน 2546 13:21 น.
นาสาริน
ความรัก...
เสลาสลัก...สวยใส
งามใดเล่า...งามใด
เทียบได้งดงามความรัก
จรดลึก...ในความทรงจำ
ลึกล้ำ...ย้ำรอยสลัก
นิรันดรนั้น...นานนัก
แต่รักนี้.....
......นานกว่านั้น..จริง จริง
15 พฤศจิกายน 2546 19:39 น.
นาสาริน
ทั้งเจ็บทั้งปวดรวดร้าว
เมื่อเขามาทิ้งมาขว้าง
เป็นสิ่งเป็นของถูกวาง
เป็นรักจืดจางร้างลา
ร้องไห้ใจขาดพลาดรัก
อกหักช้ำทรวงโหยหา
ทำไม..ทำไม..ต้องลา
เพียงฉันหลั่งน้ำตา..เธอสุขใจ
ทำไมเป็นฉันต้องตรม
ขื่นขมอมทุกข์สุขหาย
เห็นฉันหมดค่ามลาย
สุดท้ายเป็นฉันตรอมตรม
หน้าส่วนตัว
852
