20 มกราคม 2547 20:49 น.
นาวี นาวา
กาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก
ณ ดินแดนอาณาจักรแห่งความฝัน
มีเธอมีฉันร่วมฝ่าฟัน
ผูกพันรักมั่นตลอดมา
แล้วกาลครั้งสองไม่นานนัก
ณ ดินแดนอาณาจักรความห่วงหา
มีเธอมีฉันมั่นศรัทธา
คิดถึงทุกเวลาของหัวใจ
จนมาถึงกาลครั้งสามไม่นานนัก
ณ ดินแดนอาณาจักรความฝันใฝ่
มีเธอฉันผูกพันและห่วงใย
จึงมีรักทอใจใครสองคน
20 มกราคม 2547 20:42 น.
นาวี นาวา
วันนี้เราเจ็บอย่างไร
วันต่อไปอาจเจ็บกว่านี้
รักเป็นสิ่งที่ดูว่าดี
หากมีแต่ความจริงใจ
20 มกราคม 2547 20:40 น.
นาวี นาวา
เวิ้งว้างว่างเปล่าเดียวดายนัก
เมื่อคนรักจากลาแสนห่างเหิน
เมื่อเส้นทางที่เหลือคือหมางเมิน
เมื่อตางเส้นทางเดินต่างหัวใจ
จึงเวิ้งว้างว่างเปล่าเดียวดายนัก
เมื่อความรักไร้เธอมาชิดใกล้
เมื่อหัวใจหนึ่งดวงแยกแตกไป
เจ้าหัวใจหนึ่งดวงเลยแหลกลาญ
20 มกราคม 2547 20:32 น.
นาวี นาวา
สิ่งเดียวที่รักหนักหนา
ทุกเวลาอยากอิงแอบชิดใกล้
หนึ่งเดียวที่อยู่ลึกสุดใจ
คือเธอคือใจแห่งรัก
รักเธอรักด้วยหัวใจ
นำความห่วงใยมาทอถัก
นำความคิดถึงมาทายทัก
และหวักจักให้เธอได้รับรู้
20 มกราคม 2547 20:27 น.
นาวี นาวา
ไม่ได้รักเพียงแค่จะครอบครอง
แต่รักด้วยใจผองแห่งห่วงหา
ไม่ได้หวังให้เธอมอบรักมา
เพียงหวังว่าให้เธอรู้ค่ารัก
หากนิยามความรักคือการให้
ทั้งหัวใจให้เธอหมดแน่นหนัก
แม้มิเคยเอ่ยปากไถ่ถามทัก
แต่หัวใจมักจักไถ่ถามเธอ
ไม่ได้หวังรักเธอเพียงชาติเดียว
แต่หวังรักพันเกี่ยวทุกชาติเสมอ
ไม่เคยมีคำหวานพูดปรนเปรอ
แต่หัวใจมันเอ่อหวานล้นแล้ว
โดยลีลาชาเย็นแข็งกระด้าง
แต่หัวใจบอบบางกว่าลมแผ่ว
ปรารถนาให้เธอเหมือนดาวแวว
ถึงตัวเองเหมือนแก้วแตกแหลกลาญ
ไม่ได้รักเพียงแค่จะครอบครอง
ตอบสนองรักตนให้อ่อนหวาน
แต่จะรักเธอชั่วกัลป์กัปกาล
รักหมดทั้งวิญญาณแห่งความรัก
หน้าส่วนตัว
1256
