30 ธันวาคม 2546 11:36 น.
นาวี นาวา
เพราะรักคำเดียวที่มีให้
จึงอบอุ่นหัวใจเมื่อได้ฝัน
คิดถึงนะคิดถึงจึงผูกพัน
ทุกทุกวันฉันมีเธอในใจ
รอนะรออยู่ยังคงเก่า
เพราะคำรักของเรายังหวานไหว
มีเธอมีฉันทุกวันไป
ทุกตารางหัวใจเรามีกัน
17 ธันวาคม 2546 19:01 น.
นาวี นาวา
เธอได้ยินบ้างไหมเสียงกระซิบ
ฟังดูไกลลิบลิบจากห้วงฟ้า
ไม่ใช่เสียงใครหรอกที่ฝากมา
คือเสียงคนใกล้ตาแต่ห่างใจ
ช่วยฟังหน่อยได้ไหมข้อความเสียง
ฟังสำเสียงของคนแอบหวั่นไหว
ว่ารักนะหวงนะแสนห่วงใย
เป็นไปได้บ้างไหมขอรักเธอ
17 ธันวาคม 2546 18:55 น.
นาวี นาวา
เก็บความคิดถึงห่วงใย
ใส่ไว้ในขวดโหล
เก็บรักใสๆผูกไว้กับโบว์
แอบใส่ตู้โชว์ทุกห้องหัวใจ
ก็ทำได้เพียงแค่นี้
ทุกความรู้สึกดีๆที่มีให้
ก็ให้เธอคนเดียวไม่ใช่ใคร
ทุกความคิดถึงห่วงใยจึงเป็นเธอ
17 ธันวาคม 2546 18:40 น.
นาวี นาวา
เราอยู่ไกลกันเกินเเอื้อมมือคว้า
และเหมือนมีแท่งภูผามาขวางกั้น
ใจเธอสูงเกินฉันจักฝ่าฟัน
เหมือนสองเราห่างกันแสนห่างไกล
เพราะอะไร...เพราะทำไม...เพราะใครกัน
เพราะเวลา...เพราะความฝัน...เพราะหวั่นไหว
เพราะสายตาบ่งบอกเธอมีใคร
เพราะหัวใจเธอบอกไบ้ไม่รักกัน
แล้วควาสมรักของเราในครั้งก่อน
เธอก็มาตัดรอนถอนความฝัน
ทั้งที่เคยบอกว่าเราผูกพัน
แค่เวลาไม่กี่วันเธอบอกลา
ระยะทางห่างไกลไม่สำคัญ
ขึ้นอยู่กับความผูกพันกันมากกว่า
เพราะถึงแม้อยู่ใกล้แค่ปลายตา
ความผูกพันก็ไร้ค่าถ้าไร้ใจ
ต่อให้เธออยู่ใกล้ให้เอื้อมคว้า
เธอก็คงไม่กลับมาให้หวานไหว
ข้างกายเธอมีคนให้ห่วงใย
เธอจึงมาจากไปไม่กลับคืน
17 ธันวาคม 2546 18:09 น.
นาวี นาวา
ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกที่เหงา
เที่ยวเคว้งคว้างว่างเปล่าบนทางฝัน
น้อยเนื้อต่ำใจอยู่ทุกวัน
อ่อนแอไหวหวั่นฝืนเดินทาง
เดินต่อก็แสนเหนื่อยแสนจะล้า
จุดหมายปลายทางข้างหน้ายิ่งเหินห่าง
มองหาเห็นใครเดินเคียงข้าง
ท้อแท้อ้างว้างทั้งกายใจ
เพราะมีฉันอีกคนที่เหมือนเธอ
เข้าใจเธอเสมอจึงหวั่นไหว
เธอเหงาฉันเจ็บแอบร้องไห้
คอยตามหลังเธอไปไม่ให้เธอรู้
ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกที่เจ็บ
รวดร้าวหนาวเหน็บนั่งหดหู่
สังเกตุสิเหลียวหลังมามองดู
เธอจะเห็นฉันซบอยู่แทบทางเท้าเธอ
หน้าส่วนตัว
727
