13 ธันวาคม 2546 16:56 น.
นาวี นาวา
เพิ่งรู้ตัวเองก็วันนี้......
ว่าความรู้สึกที่เธอมีนั้นไม่ใช่
หลอกตัวเองตลอดว่าเธอมีใจ
แต่สุดท้ายกลับไม่........ผิดสิ้นดี
เธอมีใครอีกคนที่ดีกว่า
รักผูกพันมากค่ากว่าคนนี้
คิดถึงตลอดทุกนาที
ไม่เหมือนคนคนนี้แค่เผลอใจ
มันคงผิดที่ฉัน
ที่หลงไปผูกพันไปฝันใฝ่
รู้ทั้งรู้เธอเองก็มีใคร
คอยดูแลห่วงใยและหวังดี
บอกกันก่อนก็ได้
อย่ารอให้มีใจมากกว่านี้
หัวใจไม่อยากให้ใครมาย่ำยี
บอกฉันสักทีก่อนที่เธอไป
จะไม่โทรไปกวนอีก
จะยอมหลีกไม่เข้าใกล้
จะไม่ทำให้ลำบากใจ
จะยอมไปไกลๆไกลๆตา
แต่ก็ขอขอบคุณ
กับความการุณความห่วงหา
ที่เทคแคร์กันหลายวันมา
ขอบคุณในความกรุณาที่หวังดี
ขอบคุณกับมิตรภาพ
ฉันยังซาบซึ้งทุกวันนี้
ขอบคุณนะขอบคุณทุกนาที
ที่สอนให้รู้อะไรดีๆเกี่ยวกับเธอ
นับจากวันนี้ไป
ฉันจะไม่ห่วงใยไม่ไหวเพ้อ
จะไม่คิดว่าชีวิตเคยรักเธอ
จะไม่เผลอผูกพัน...คนหลายใจ
13 ธันวาคม 2546 16:55 น.
นาวี นาวา
เพิ่งรู้ตัวเองก็วันนี้......
ว่าความรู้สึกที่เธอมีนั้นไม่ใช่
หลอกตัวเองตลอดว่าเธอมีใจ
แต่สุดท้ายกลับไม่........ผิดสิ้นดี
เธอมีใครอีกคนที่ดีกว่า
รักผูกพันมากค่ากว่าคนนี้
คิดถึงตลอดทุกนาที
ไม่เหมือนคนคนนี้แค่เผลอใจ
มันคงผิดที่ฉัน
ที่หลงไปผูกพันไปฝันใฝ่
รู้ทั้งรู้เธอเองก็มีใคร
คอยดูแลห่วงใยและหวังดี
บอกกันก่อนก็ได้
อย่ารอให้มีใจมากกว่านี้
หัวใจไม่อยากให้ใครมาย่ำยี
บอกฉันสักทีก่อนที่เธอไป
จะไม่โทรไปกวนอีก
จะยอมหลีกไม่เข้าใกล้
จะไม่ทำให้ลำบากใจ
จะยอมไปไกลๆไกลๆตา
แต่ก็ขอขอบคุณ
กับความการุณความห่วงหา
ที่เทคแคร์กันหลายวันมา
ขอบคุณในความกรุณาที่หวังดี
ขอบคุณกับมิตรภาพ
ฉันยังซาบซึ้งทุกวันนี้
ขอบคุณนะขอบคุณทุกนาที
ที่สอนให้รู้อะไรดีๆเกี่ยวกับเธอ
นับจากวันนี้ไป
ฉันจะไม่ห่วงใยไม่ไหวเพ้อ
จะไม่คิดว่าชีวิตเคยรักเธอ
จะไม่เผลอผูกพัน...คนหลายใจ
11 ธันวาคม 2546 17:50 น.
นาวี นาวา
เพราะว่าฉันรักเธอ
จึงเข้าใจเธอเสมอในวันนี้
สิ่งที่เธอทำแม้ฉันไม่ชอบมันก็ตามที
แต่เป็นสิ่งที่เธอต้องการก็ตามใจ
เพราะว่าฉันรักเธอ
จึงยอมเก้อยอมหวั่นไหว
ยอมให้เธอบอกรักใครต่อใคร
ยอมเก็บความรู้สึกไว้ตลอดมา
เพราะว่าฉันรักเธอ
แม้ถูกมองว่าเซอร์เซอร์ไม่มีค่า
แม้ว่าเธอไม่คิดถึงสักเวลา
แม้ว่าเธอไม่มองมาก็ตามใจ
เพราะว่าฉันรักเธอ
เข้าใจเธอเสมอจึงหวั่นไหว
ยอมเสียน้ำตาแม้รู้ว่าไม่มีค่าใดใด
ยอมเป็นฝ่ายไปเพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ไม่มอง
เพราะว่าฉันรักเธอ
เข้าใจเสมอจึงมิอาจเป็นเจ้าของ
ไม่มีสิทธิแม้แต่ไปจับจอง
ในเมื่อเธอมีเจ้าของคนครองใจ
เพราะว่าฉันรักเธอ
จึงยอมเก้อยอมให้ใจหม่นไหม้
ยอมให้เธอมีเขาและใครใคร
และยอมเป็นฝ่ายไปแต่โดยดี
11 ธันวาคม 2546 17:38 น.
นาวี นาวา
อย่ากังวลกับความห่างไกล
เพราะถ้าหากหัวใจเธอเชื่อมั่น
เธอจะยังมีฉันทุกคืนวัน
ที่เดินพร้อมไปกับความผูกพันของหัวใจ
แล้วเธอก็จะรู้ว่าที่นี่
ยังมีรอยยิ้มที่ยังคงหวานไหว
รอความเชื่อมั่นบนหนทางไกล
เพื่อให้สองใจได้ผูกพัน
อย่ากังวลกับรักที่ฉันมี
หากคิดว่าห่างแบบนี้แล้วใจจะเปลี่ยนผัน
เพราะความเชื่อมั่นที่ฉันมีเธอและเธอมีต่อกัน
มันทำให้ใจของฉันคงมั่นที่คนดี
แล้วเธอละเจ้าของหัวใจ
จะเชื่อมั่นอยู่ไหมกับใจคนคนนี้
ห่างไกลกันนักกลัวรักร้าวตามนาที
ที่ทุกวันนี้ก็เปลี่ยนแปลงทุกเวลา
จะไม่ขอร้องให้เธอมาเชื่อใจ
หากความเป็นไปเธอเองรู้ดีว่า
คนแบบฉันไม่มีวันเชื่อใจได้สักครั้งครา
ก็ขอให้เธอบอกลาแล้วจงก้าวจากฉันไป
หากรักที่มี.....ที่ผ่านมา
มันไม่มีค่าให้หวั่นไหว
และหากว่าผิดที่ฉัน....ที่ต้องอยู่ห่างไกล
ก็แล้วแต่เธอตัดสินใจก็แล้วกัน
11 ธันวาคม 2546 17:25 น.
นาวี นาวา
เธอจะกลับมาอีกครั้งจะได้ไหม
อยากจะบอกว่า...ไม่มีใครแทนที่เธอเลยตรงนี้
หากจะบอกว่า...เธอคือลมหายใจที่ฉันมี
อยากจะขอ...เพียงเสี้ยวนาที..ให้คนดีหวนคืนมา
เหมือนโลกไร้แสงสว่างเมื่อเธอไป
ความมืดมิดโอบคลุมหัวใจอย่างช้าช้า
กลัวความอ้างว้าง...หวั่นความหวั่นไหวเจ้าน้ำตา
ไม่อยากตื่นลืมตา...แล้วรับรู้ว่าไม่มีเธอ
กลับมาอีกครั้ง...จะได้ไหม
ไม่อยากให้ความหม่นไหม้....บาดหัวใจจนไหวเพ้อ
ไม่อยากให้รอยยิ้มที่เคยเห็น...เป็นเพียงภาพฝันละเมอ
ยังรอคอยเธอเสมอ...คอยรอด้วยความผูกพัน
เหมือนกับว่าโลกนี้มันมืดมิด
เมื้อไร้คนใกล้ชิดร่วมทางฝัน
ขอเพียงมีมือเธอมากุมไว้...ไม่ว่าจะยากแค่ไหนก็ร่วมใจกันฝ่าฟัน
และจะมีเพียงเธอเท่านั้น...ที่มีอิทธฺพลต่อฉันต่อหัวใจ
ขอเพียงแค่นี้.....จะได้หรือเปล่า
อยากทวงถามความเป็นเราเหมือนครั้งไหนไหน
เหมือนที่เคยบอกว่าไม่มีเธอเหมือนโลกนี้ไม่มีอะไร
และฉันเอง...คงเดินต่อไปไม่ได้เช่นกัน
กลับมานะ...กลับมาฉันขอร้อง
ฉันอยากให้เราสองคงรักมั่น
มีมือเธอจูงมือฉันร่วมฝ่าฟัน
เหมือนทุกคืนทุกวันที่ผ่านมา
หน้าส่วนตัว
1037
