17 กันยายน 2551 12:56 น.
นาวา วังสถาพร
๑.
ยามแหล่งหล้าฟ้าไทยไร้เข็มทิศ
แม้บัณฑิตยังทิ้งผลไว้หนไหน
ปล่อยคนพาลคุกคามจนย่ามใจ
สุดสงสารลูกหลานไทยในโลกทุน
อนาคตข้างหน้านั้นมิทันคิด
ปล่อยชีวิตหุนหันทันโลกหมุน
โลกวิวัฒน์คนว่องไวไร้การุณย์
ช่างทารุณค่าชีวิตวิปริตแล้ว
ตัวตนศิลปินถูกปล่อยปละ
คุณค่าศิลปะกำลังแผ่ว
ผู้คนมองด้วยตาใดจึงไร้แวว
ศิลปะนั้นสื่อแนวรับใช้ใคร
มหาชนมองข้ามความงามสิ้น
ความหมายแห่งศิลปินอยู่ตรงไหน
วรรณกรรมเชื่องช้า?ซับซ้อนไป?
หรือหัวใจมองไม่ลึกซึ้งเอง
๒.
เสาะหาใดเล่าเหล่าสาวหนุ่ม
เห็นไหมโลกโดนรุมกลุ้มข่มเหง
หรือเหนื่อยหน่ายในบัดสีที่บรรเลง
เป็นผู้ใหญ่เราทำเองพึงอภัย
ถึงเวลาต้องตื่นแล้วแก้วตาเอ๋ย
อย่าละเลยปล่อยตัวมัวหลับใหล
มายาโลกเร่าร้อนกว่าฟอนไฟ
จักผลาญใจมลายสิ้นทั้งอินทรีย์
ชาติต้องการหนุ่มสาวมาสืบสาน-
อุดมการณ์ เพื่อเร่งฟื้นคืนศักดิ์ศรี
ขับไล่เหล่าศัตรูหมู่ไพรี
กอบกู้คุณความดีที่ถูกลืม
จงเป็นนักกลอนไม่นอนเปล่า
ขวนขวายเอาตำรามาด่ำดื่ม
อักษรสารภาษาไทยใช่หยิบยืม
ชนรุ่นหลังบังควรปลื้มอย่าลืมตน
๓.
หันมาสร้างสังคมบ่มความรู้
ลบคำดูหมิ่นเถิดจะเกิดผล
อย่าหลงบริโภคาจะพาจน
สำนึกตนสำนึกค่าวิชาการ
ความแตกแยกยิ่งทำลายความฮึกเหิม
เสริมกำลังศัตรูให้ฮึกหาญ
มันเกาะกุมใจเรามาเนานาน
ถึงเวลาต้องจัดการอย่าผ่านเลย
เพื่อสำแดงตัวตนของคนกล้า
ประกาศแก่โลกหล้าอย่างผ่าเผย
กิเลสมารอวิชชาตัณหาเอย
คนรุ่นใหม่ไม่สังเวยสังวรเป็น
โดยวิถีของนักกลอนไม่นอนเปล่า
ถือชาญเชาว์แทนดาบปราบยุคเข็ญ
ชูพระธรรมนำใจที่ใสเย็น
ยึดประโยชน์ส่วนรวมเช่นประโยชน์ตน
๔.
จักเสกสร้างไทยให้มีช้ยโชติ
ยังประโยชน์ภายหน้าค่าเหลือล้น
แลพี่น้องทั่วหล้าประชาชน
คงก้าวพ้นวัฏจักรอันดักดาน
วันที่ฟ้าสีทองผ่องอำไพ
มหาชนผู้เป็นใหญ่ทั่วถิ่นฐาน
จักได้มีบุญตามาพบพาน
สังคมใหม่ที่เบิกบานสราญรมย์
มีชีวิตอย่างที่ควรเป็นชีวิต
มีดวงจิตงามดังหวังและสั่งสม
มีที่พึ่งที่ควรพิงอิงนานนม
มีโอกาสจักพ้นพรหมบัญชากรรม
ขอเพียงมีใจมั่นไม่พรั่นเถิด
จักบังเกิดเชิดชูคุณูปถัมภ์
ร้อยรวมทุกดวงใจซึ่งใฝ่ธรรม
เพื่อหนุนนำสู่เรืองรองเมืองทองเทอญฯ
16 กันยายน 2551 15:29 น.
นาวา วังสถาพร
วิญญาณเบาบางดุจหมอกควัน
ล่องลอยไปที่นั่น-ที่นี่
ค้นหาตัวตนไม่พบสักที
ลอยไปจากที่นี่-จะไปที่ใด
วิญญาณเบาบางดุจจะจางหาย
วิญญาณของภูตพรายตนไหน
ใครๆเขาถามมิอาจตอบอันใด
วิญญาณฉันเป็นใครในโลกา
วิญญาณเบาบางพรางตัวตน
ล่องหนลอยหายใต้ผืนฟ้า
ผ่านเขาและเธอผ่านคนนานา
ผ่านสุขโศกา-ปุถุชน
วิญญาณเบาบางแตกสลาย
วูบแล้วหายไปในความสับสน
วิญญาณดับแล้วเป็นความมืดมน
กลับมองเห็นตัวตนชัดเจน
หน้าส่วนตัว
1097
